“Ζήτω η Ελλάς”… Χρόνια είχα να ακούσω αυτή τη φράση…. Kαι ένιωσα υπερήφανη. Πολύ υπερήφανη. Ναι, το λέω και δεν κρύβομαι. Είμαι πολύ υπερήφανη για τη χώρα μου.
Ακούς συνεχώς, ανθρώπους “κουρασμένους”, σκυθρωπούς, να σκέφτονται νέους προορισμούς και νέες πατρίδες. Να νιώθουν βαθιά πληγωμένοι και ντροπιασμένοι για τη χώρα… Να αναστενάζουν βαθιά και να λένε πως η Ελλάδα δεν έχει μέλλον. Σιγά μην κάτσω εδώ, λένε, για να κοιτώ τον ήλιο, τη θάλασσα και τις ελληνικές ομορφιές και να πληρώνω ΕΝΦΙΑ, νέους φόρους, να δουλεύω και να μένω απλήρωτος/η ή ακόμα και αν με πληρώνουν να παίρνω 360 και να καρδιοχτυπώ καθημερινά, για το πότε θα βρεθώ στην ουρά του ΟΑΕΔ.
Καθημερινά διαπιστώνεις, πως επικρατεί μια κατάσταση αλαλουμ. Αυτοκτονίες, καταθλιψη, ανεργία, πλειστηριασμοί, απεργίες, παιδιά να λυποθυμούν στα σχολεία, ηλικιωμένοι και μη, να ανακατεύουν τους κάδους για λίγο ψωμί και για λίγη αξιοπρέπεια… Και όλα αυτά, γιατί λεφτά υπήρχαν… Κάθε πέρσι και καλύτερα. Και το καράβι να παραμένει ακυβέρνητο και μάλιστα χωρίς προορισμό. Και εμείς σαν τους βιολιτζήδες στο κατάρτι, να περιμένουμε τη στιγμή που θα φτάσουμε στον πυθμένα ή αν παρ’ ελπίδα, βρούμε τη βρεγμένη σανίδα και καταφέρουμε και βγούμε στη στεριά… γιατί ο καπετάνιος, που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε και μάλιστα δυο φορές, είναι κατώτερος των περιστάσεων, όπως ακριβώς το ίδιο και οι προκάτοχοι του. Τουλάχιστον οι τελευταίοι. Γιατί αποδείχτηκε πως έχουμε μεγάλη αδυναμία στον Πινόκιο. Ποιος έχει τη μεγαλύτερη μύτη; Αυτός. Και αυτός θα είναι και ο επόμενος πρωθυπουργός, άρα το κοινωνικό οικοδόμημα μοιάζει απελπιστικά στο σαπιοκάραβο, είναι σαθρό…
Ένας Αμερικανός ποιητής, ονόματι Καρλ Σάντμπουργκ, κάποτε έγραψε, “πώς όταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει, μια παράμετρος μπορεί να βρεθεί πάντα: να έχουν ξεχάσει από που έρχονται. Έχουν χάσει με αυτό που τους ένωσε στην αρχή”.
Αυτό ακριβώς πάθαμε και εμείς. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, ποιες είναι οι ρίζες μας, ποια είναι η χώρα μας, το έθνος μας, η καταγωγή μας… και χρειάστηκε ένας Αμερικανός πρόεδρος να έρθει και να μας το υπενθυμίσει… Να φωνάξει “Ζήτω η Ελλάς”, να ξεφωνίσει τις λέξεις: φιλότιμο – το οποίο χάθηκε, καλοκάγαθος, (όπου πια δεν αποτελεί και τόσο κολακευτικός σχολιασμός, ενώ στην πραγματικότητα είναι), φουστανέλα… Το μόνο που δεν είχαμε ξεχάσει απ’ όλα όσα είπε ήταν η σπανακόπιτα και το ούζο…
Από αρκετούς χαρακτηρίστηκε “τζούφια” η επίσκεψη του πλανητάρχη στην Αθήνα, αφού λένε πως δια νόμου δεν μπορεί έξι μήνες πριν το τέλος της θητείας του, να αποφασίσει ή και να υπογράψει και δεσμεύσει τη χώρα του… Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Αποφασίζει μέχρι την τελευταία στιγμή.
H εφημερίδα “Bild”, θέλησε να μας φαρμακώσει και να σχολιάσει πως εκτός από θερμά λόγια δεν είχε τίποτε άλλο στις αποσκευές του… Και ναι μπορεί τον τελευταίο λόγο, να τον έχει η “συμπαθέστατη” σε όλους καγκελάριος και όλο το επιτελειο της, αλλά ο αγαπητός μας πλανητάρχης ήρθε και μας έδωσε αυτό που μας έλειπε… Φύσηξε την ελληνική φλόγα, για μη σβήσει… γιατί δεν πρέπει να σβήσει… “Έχουμε χρέος στην Ελλάδα, για την Ελλάδα, για την αλήθεια, την πίστη. Εδώ πριν από 25 αιώνες, στους βράχους αυτής της πόλης δημιουργήθηκε μια νέα ιδέα, η Δημοκρατία και το κράτος. Ο Περικλής ενέπνευσε με το Σύνταγμα, είπε ότι τα δικαιώματα πρέπει να είναι γραμμένα… Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, η φλόγα άναψε εδώ στην Αθήνα και ποτέ δεν έσβησε…” Ετσι τα είπε…
Ο ίδιος μάλιστα, εκ των άλλων είπε, πως η επίσκεψη του στην Ακρόπολη, αποτελεί την εκπλήρωση ενός παιδικού ονειρου… Ακούς Έλληνα πολιτικέ; Παιδικό όνειρο, ενός ανθρώπου που γεννήθηκε χιλιόμετρα μακριά, στην άλλη άκρη του πλανήτη, ήταν να έρθει και να επισκεφτεί τη χώρα σου, τη χώρα μου… Και εσύ με την εσωτερική πολιτική σου, τη φιλαυτία σου, το συμφέρον σου, τη τσέπη σου… με διώχνεις και μου λες πως δεν έχω μέλλον…
Όχι το μέλλον είναι μπροστά μου και μου ανήκει. Ζω στην χώρα που αποτελεί την καρδιά και το μυαλό για την ανθρωπότητα, δεν μπορείς εσύ να με διώξεις μα ούτε και να με κατασπαράζεις…
Προσωπικά, αυτές τις 30 ώρες, ένιωσα δέος και ρίγος, σαν αυτό που ένιωσα την πρώτη φορά που αντιλήφθηκα τι λέει ο εθνικός μας ύμνος, όταν εκείνο το πρωί της Παρασκευής, έβλεπα τη σημαία που “σκαρφάλωνε” ψηλά στον ιστό… όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ποια είναι η ελληνική ιστορία, όταν διαπίστωσα την περηφάνια που αισθάνθηκα, στην ταυτότητα μου να αναγράφεται εθνικότητα: ελληνική… Συναισθήματα αθώα, παιδικά, πρωτόγνωρα, που είναι όμως και αληθινά…
Υπερηφάνεια επίσης ένιωσα, ότυαν άκουσα τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου, να παραθέτει όχι μόνο ερώτηση στον πλανητάρχη αλλά και να βρίσκεται μαζί του, στη δημοσιογραφική του αποστολή… ένας Έλληνας, να ξεχωρίζει και να διαπρέπει ανάμεσα στους πολλούς. Μαζί με τις ανταποκρίτριες της Καθημερινής και της ΕΡΤ.
«Είπατε κατ’ επανάληψη κε πρόεδρε ότι ο τρόπος που αντιμετώπισαν την οικονομική κρίση οι Ευρωπαίοι είχε το αντίθετο αποτέλεσμα και πολλές φορές μιλήσατε καταφερόμενος κατά της λιτότητας και πιστεύω ότι έχετε δίκιο. Γιατί δεν καταφέρνετε να πείσετε τους ευρωπαίους να ακολουθήσουν τη δική σας οδό, παρά τα όσα κάνατε τους τελευταίους δύο μήνες για να βοηθήσετε την Ελλάδα. Και για την Κύπρο κάτι. Πως θα μπορούσατε να πείσετε τον πρόεδρο της Τουρκίας να θέσει τέλος στην κατοχή της Κύπρου»…
Και εκεί έβλεπες και πάλι την ευχαρίστηση στο βλέμμα του πλανητάρχη, το πόσο ψηλά ήταν τα συγκεκριμένα θέματα στην ατζέντα του… Και καθώς κοίταγα τον Ομπαμα να δίνει τις δικές του απαντήσεις, θυμήθηκα τον κύριο Ιγνατίου, πέρυσι να εξιστορεί και αυτός το δικό του όνειρο, να γίνει δημοσιογράφος και μάλιστα στην Αμερική, να μην “υπηρετεί” κανένα συμφέρον κανενός παρά μόνο αυτό της αλήθειας… και να που σήμερα που όλοι εμείς πως τον γνωρίζουμε, να κρεμόμαστε από τα χείλη του για να θέσει το ερώτημα φωτιά…
Και ναι τα αδύνατα, γίνονται δυνατά… αρκεί να το πιστέψεις και να μην τα παρατάς.. Α, και να μην αφήσεις τη φλόγα να σβήσει…
Ευχαριστούμε κύριε πρόεδρε… Στο επανιδείν! Και… “ζήτω η Ελλάς”.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια