Ο κ. Μιχαήλ Βασιλείου διαπίστωνε προ ημερών, ότι έχουν μαζευτεί στρατιωτικές δυνάμεις διαφόρων χωρών στην ευρύτερη περιοχή, το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, Αμερικανοί, Ρώσοι, Ιρανοί, Γάλλοι και άλλοι (μην ξεχνάμε και τους Ισραηλινούς) με στόλους και αεροπορικές δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο
και ως εκ τούτου δεν είναι ούτε δύσκολο ούτε απίθανο ένα τυχαίο γεγονός να δημιουργήσει μία κατάσταση που δεν θα είναι εύκολο να μαζευτεί (βλ. ανάρτηση με τίτλο «Πλησιάζει ταχέως η ώρα της κρίσης στην περιοχή μας…» στη διεύθυνση ΕΔΩ).
Τα πράγματα είναι όντως έτσι, αλλά θα ήθελα να πάω τον προβληματισμό του κ. Βασιλείου ένα βήμα παραπέρα. Ας υποθέσουμε ότι τράβα, τράβα, σπάει το σκοινί. Η ρήξη μεταξύ ποίων θα είναι; Μα λογικά θα είναι μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης. Επειδή δεν φαίνεται κανείς τόσο παλαβός ούτε από την μία ούτε από την άλλη πλευρά, ώστε να μιλάμε για πυρηνικά, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει με τα συμβατικά οπλοστάσια.
Έχει λοιπόν η Ρωσία τις απαραίτητες ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις στην ανατολική Μεσόγειο ώστε να αντιπαραταχθεί στο «Δυτικό Μπλοκ»; Η απάντηση είναι ένα ξερό και κατηγορηματικό «όχι». Η Ρωσία μπορεί να έχει την πολυτέλεια να διεξάγει υβριδικό πόλεμο με αντίπαλο μία «ξεδοντιάρα» στρατιωτικά Ουκρανία, η οποία επιπλέον έχει και μία κατεστραμμένη οικονομία. Όμως, άλλο Ουκρανία και άλλο Δυτικό Μπλοκ.
Διότι πέραν των πυρηνικών, οι συμβατικές δυνάμεις της -αχανούς έκτασης, δυσμενών γεωγραφικών συνθηκών, δίχως σημαντικά φυσικά εμπόδια και πλήθους αντιπάλων- Ρωσίας, μετά βίας επαρκούν για εθνική άμυνα έναντι ενός αξιόμαχου αντιπάλου. Κι όσο θέλουν ας μορφάζουν πολλοί φίλοι. Αρκεί που το γνωρίζει ο Βλαντιμίρ Πούτιν και δε χωρά αμφιβολία επ’ αυτού.
Εάν δε προσθέσουμε στην εξίσωση και τη μη ανθηρά της οικονομία, τότε τα πράγματα δεν εμφανίζονται καθόλου όπως τα λέει η ρωσική πλευρά, που έχει ασφαλώς τους λόγους της και σαφή στρατηγική λογική. Υπενθυμίζεται, ότι οι αμυντικές δαπάνες του 2016 ανήλθαν στα 61 δισεκατομμύρια δολάρια που αντιστοιχεί στο 23,7% του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού.
Αυτή τη στιγμή, εκμεταλλευόμενη τη Δυτική αναποφασιστικότητα και έχοντας κυριολεκτικά παίξει τα ρέστα της στην Μέση Ανατολή, έχει κερδίσει στις εντυπώσεις και έχει σώσει τον σύμμαχό της τον Άσαντ. Με τι κόστος όμως; Είναι αμφίβολο αν μπορεί να αντεπεξέλθει στο κόστος μιας εξάμηνης παράτασης των μαχών στην Μέση Ανατολή και τη διατήρηση του μετώπου της Ανατολικής Ουκρανίας συγχρόνως.
Απόδειξη του οικονομικού «ζορίσματος» της χώρας, είναι η μείωση κατά ένα τρισεκατομμύριο ρούβλια (15,7 δισεκατομμύρια δολάρια) του ρωσικού αμυντικού προϋπολογισμού για το 2017, μια μείωση που ως ποσοστό ανέρχεται στο 27,1% σε σχέση με το φετινό έτος. Για το 2018 και 2019 αναμένονται – εκτός δραματικού απροόπτου, ίδιες δαπάνες με το 2017.
Σε περίπτωση ανάφλεξης λοιπόν, η Ρωσία θα έβγαινε χαμένη όχι τόσο στον στρατιωτικό τομέα (αφού θα μπορούσε να «ματώσει» το μέτωπο της Ουκρανίας όπου λόγω απόστασης θα διέθετε πλεονέκτημα) όσο στον επικοινωνιακό, αφού θα επαληθεύονταν οι φόβοι όσων ανησυχούν για τη ρωσική πολιτική.
Αν λοιπόν σπάσει το σκοινί, ο μόνος κερδισμένος θα είναι η Δύση, η οποία έστω και αργά άρχισε να συνειδητοποιεί, ότι είναι απαραίτητο να ακυρώσει το σχέδιο Πούτιν στον άξονα Βορρά-Νότου, από τη Βαλτική μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο, εάν δεν βρεθεί τρόπος συνεννόησης και αποκλιμάκωσης.
Ο δεύτερος χαμένος από αυτό το γεγονός θα είναι η Τουρκία, η οποία θα δει το διπλό παιχνίδι της, μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, να ακυρώνεται και όλες οι φιλοδοξίες της να εξανεμίζονται, γιατί χωρίς την Ρωσία παρούσα στην Μέση Ανατολή, δεν μπορεί να εκβιάζει τη Δύση.
Εμείς; Εμείς που θα βρεθούμε σε όλα αυτά; Προσωπικά αδυνατώ να μας δω χαμένους από μία τέτοια εξέλιξη. Μάλλον το αντίθετο θα υποστήριζα, καθώς στη σημερινή κατάσταση, σε όλα τα μέτωπα, οικονομικό, πολιτικό, διπλωματικό και αμυντικό, ο χρόνος δουλεύει εναντίον μας.
Μία ρήξη στη Μέση Ανατολή που θα ξαναμοίραζε την τράπουλα (με βάση μια «θουκυδίδεια» λογική, μακάρι να γινόταν το συντομότερο δυνατόν, όσο μπορούμε να αντιπαρατάξουμε αξιοπρεπή άμυνα…), θα «ηρεμούσε» για αρκετό καιρό όλα τα διεθνή θέματα που μας απασχολούν και θα μας επέτρεπε να αφοσιωθούμε στο κυρίως μας πρόβλημα, που είναι η ανάταξη της οικονομίας μας… σίγουρα σε ένα νέο περιβάλλον.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια