Το βασικότερο συμπέρασμα από τη σύγκρουση Εκκλησίας - Πολιτείας, έτσι όπως εξελίχθηκε, είναι ένα: Καμία κυβέρνηση (ούτε αυτή της Αριστεράς) δεν μπορεί να σταθεί, αν έχει απέναντί της την Εκκλησία.
Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι όσοι πρωθυπουργοί άνοιξαν μέτωπο με την Ιεραρχία είτε αναγκάστηκαν σε άτακτη οπισθοχώρηση (Ανδρέας Παπανδρέου) είτε υπέστησαν ανεπανόρθωτη φθορά που τους οδήγησε στην έξοδο (Σημίτης).
Ο κ. Τσίπρας τα γνωρίζει όλα αυτά και προφανώς έλαβε σοβαρά υπόψιν το πάθημα της ομάδας των εκσυγχρονιστών που στοχοποίησε τον Χριστόδουλο, τον κατέστησε πολιτικό αντίπαλο και, παρότι επιφανειακά φάνηκε να επικρατεί στο ζήτημα των ταυτοτήτων, τελικά εκείνη η κόντρα την οδήγησε στην αποξένωση από ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων και στην εκλογική ήττα. Σε ανύποπτο χρόνο ο Θόδωρος Πάγκαλος και ο Ευάγγελος Βενιζέλος παραδέχτηκαν ότι ο βασικότερος λόγος της ραγδαίας πτώσης των ποσοστών του Σημίτη (τόσο μεγάλη, που αναγκάστηκε να παραδώσει τη... σκυτάλη άρον άρον στον ανεκδιήγητο Γιώργο Παπανδρέου, μήπως και γλιτώσει το ΠΑΣΟΚ την πανωλεθρία) ήταν η κόντρα με την Εκκλησία για τις ταυτότητες.
Αντίθετα με τον Σημίτη, ο Ανδρέας Παπανδρέου, που έπιανε πολύ καλύτερα τον σφυγμό του λαού, δεν δίστασε να αδειάσει τους υπουργούς του και να αποδεχτεί τις θέσεις της Εκκλησίας (στο ζήτημα της περιουσίας), και μάλιστα ανέπτυξε μια πολύ θερμή και ουσιαστική σχέση με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ. Ο Τσίπρας, ως γνήσιος μιμητής του Ανδρέα, αυτόν τον δρόμο ακολουθεί. Της συμπόρευσης με την Εκκλησία, παρά τις λαϊκιστικές κορόνες διαφόρων στελεχών του.
Κομβικό σημείο σε όλες τις συγκρούσεις Εκκλησίας - Πολιτείας τα τελευταία 40 χρόνια είναι ο αμοιβαίος σεβασμός και ο διάλογος. Ο Ανδρέας, όταν υπήρχε πρόβλημα, φώναζε στο Μαξίμου τον Σεραφείμ και έλυναν το θέμα σε λίγα λεπτά. Ο Τσίπρας είχε τις τελευταίες ημέρες δύο συναντήσεις με τον Ιερώνυμο. Μία μυστική την περασμένη εβδομάδα και μία φανερή προχθές, παρουσία ιεραρχών και υπουργών. Με λίγα λόγια, η αριστερή κυβέρνηση όχι μόνο δεν έκλεισε την πόρτα του διαλόγου, αλλά αντίθετα ομολόγησε ότι σε συγκεκριμένα ζητήματα δεν μπορεί να αποφασίζει χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ιεραρχίας. Η επιβεβαίωση αυτής της αρχής είναι και το μεγαλύτερο κέρδος που αποκόμισε η Εκκλησία από αυτή την ολιγοήμερη κόντρα.
Θυμίζω ότι επί Σημίτη ακριβώς αυτό ήταν το βασικό πρόβλημα. Το ζήτημα των ταυτοτήτων έφτασε στα άκρα, επειδή ο τότε πρωθυπουργός είχε αρνηθεί να συναντήσει τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και τον παρέπεμπε στο υπουργείο Παιδείας. Αν τότε ο Σημίτης είχε δεχτεί στο Μαξίμου τον Αρχιεπίσκοπο, το ζήτημα πιθανότατα θα είχε αντιμετωπιστεί πολύ πιο ήπια. Ομως η αλαζονεία του οδήγησε τα πράγματα στο αδιέξοδο και τελικά στην καταδίκη του ΠΑΣΟΚ από τον λαό λίγο καιρό μετά.
Ο Τσίπρας, λοιπόν, δεν την πάτησε όπως ο Σημίτης. Παρότι δεν υποχώρησε από τις θέσεις του για τα νέα προγράμματα σπουδών των Θρησκευτικών, έδειξε ότι σέβεται βαθιά και υπολογίζει την Εκκλησία. Σε αυτήν τη φάση αυτό ήταν αρκετό για να χαμηλώσουν οι τόνοι. Παράλληλα, άδειασε τον Φίλη, που προ ημερών δήλωνε ότι το υπουργείο αποφασίζει μόνο του για τα σχολικά βιβλία.
Η κυβέρνηση από την όλη φασαρία δεν έχασε, αλλά ούτε κέρδισε. Επιβεβαίωσε όμως το αυτονόητο. Οτι το σχέδιο πλήρους απομόνωσης της Εκκλησίας, όπως το έχουν στο μυαλό τους διάφοροι αριστεροί (μαζί τους και ο Φίλης), θα μείνει στα συρτάρια. Ο Τσίπρας (στο θέμα αυτό) δεν θα γίνει Σημίτης.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια