Όταν επιτείνεται η αίσθηση του αδιεξόδου, εκείνοι που το έχουν συνειδητοποιήσει οφείλουν να κόβουν αβλεπτί τον γόρδιο δεσμό που τους έχει μετατρέψει από ελεύθερους ανθρώπους σε δεσμώτες. Κι αυτό ισχύει και στις διαπροσωπικές σχέσεις που έχουν βαλτώσει και στις επαγγελματικές συνεργασίες αλλά και σε όλες τις άλλες δραστηριότητες.
Η περίπτωση του ελληνικού χρέους εμπίπτει σ' αυτόν τον κανόνα. Είναι προφανές ότι το μέγεθός του είναι τόσο μεγάλο, ώστε προκαλεί θυμηδία να ισχυρίζεται κάποιος στα σοβαρά ότι είναι... εξυπηρετήσιμο.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι τον Μάρτιο του 2014 ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), απαντώντας σε ερώτηση που υποβλήθηκε στο Κοινοβούλιο, δημοσιοποίησε πίνακα με τα ποσά που θα χρειαστεί να πληρώσει το κράτος για χρεολύσια και τόκους έως το 2030.
Το 2021 η χώρα μας θα πληρώσει για χρεολύσια 7,169 δισ. ευρώ και για τόκους 10,956 δισ. ευρώ. Το 2022 τα χρεολύσια θα είναι 8,873 δισ. ευρώ και οι τόκοι 24,489 δισ. ευρώ! Το 2023 για χρεολύσια θα χρειαστούμε 11,186 δισ. ευρώ και για τόκους 17,551 δισ. ευρώ. Το 2024 τα χρεολύσια θα είναι 10,864 δισ. ευρώ και οι τόκοι 13,641 δισ. ευρώ.
Συνολικά, μέσα σε μια τετραετία πρέπει οι μη έχοντες φορολογούμενοι, οι φτωχοποιημένοι συνταξιούχοι και οι άνεργοι να πληρώσουν περισσότερα από 104 δισ. ευρώ!
Συνεπώς, προτού επέλθει η άτακτη χρεοκοπία, όταν θα είναι όλα εκποιημένα και η Ελλάδα διαλυμένη, τα κόμματα και τα πρόσωπα τα οποία ηγούνται αυτών πρέπει να συναινέσουν στην πάση θυσία επιδίωξη άμεσης επίλυσης της υπόθεσης του χρέους.
Αν δεν ρυθμιστεί αυτό, ουδέν καλό θα προκύψει για την πατρίδα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια