 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Λογική υπάρχει, καθώς σε αντίθεση με το Ιράν που για χρόνια βρέθηκε σε διεθνή καραντίνα για το πυρηνικό του πρόγραμμα, τον Σαντάμ που ανετράπη για τα οπλοστάσια μαζικής καταστροφής που δεν είχε πλέον και για τον Ασαντ που εξαναγκάσθηκε υπό την απειλή πυραυλικών επιθέσεων των ΗΠΑ να παραδώσει το χημικό οπλοστάσιό του, η Βόρεια Κορέα απομονωμένη ήδη δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από τις όποιες διεθνείς κυρώσεις, ενώ οι λεπτές ισορροπίες στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού αποκλείουν κάθε μορφής στρατιωτική δράση σε βάρος της.
Με τις όλο και συχνότερες πυρηνικές προκλήσεις η Βόρεια Κορέα προσπαθεί de facto να γίνει αποδεκτή ως Πυρηνική Δύναμη ένα στάτους που θα την διευκολύνει να αυτονομηθεί στον σκληρό γεωπολιτικό ανταγωνισμό Ουάσιγκτον-Πεκίνου στην ευρύτερη περιοχή.
Για το Πεκίνο η σταδιακή μεταρρύθμιση του καθεστώτος του Πιογκ Γιαγκ και η δυναμική της ειρηνικής επανένωσης της Κορεατικής Χερσονήσου έχει ως στόχο μια Ενιαία Κορέα αν όχι φιλική ,τουλάχιστον ουδέτερη στον περιφερειακό ανταγωνισμό Κίνας-Ιαπωνίας, απαλλαγμένη από τη σημερινή στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ νοτίως του 38ου παραλλήλου. Το σενάριο αυτό καθιστά το σημερινό καθεστωτικό status quo στη Βόρεια Κορέα διαπραγματευτικό ατού στα χέρια του Πεκίνου.
Για την Ουάσιγκτον και για το Τόκιο το σκληροπυρηνικό και απρόβλεπτο στις πρωτοβουλίες του καθεστώς της Βόρειας Κορέας, είναι το ιδανικό άλλοθι για μια περιφερειακή συμμαχία συσπείρωση, που στην ουσία αποβλέπει στην ανάσχεση της προβολής της κινεζικής πολιτικοστρατιωτικής ισχύος στην Ευρύτερη Περιοχή της Ασίας - Ειρηνικού.
Ετσι η επιθετική ρητορική της Βόρειας Κορέας είναι εδώ και πολύ καιρό χρήσιμη και στην Ουάσιγκτον και στο Πεκίνο, καθώς εξυπηρετεί την τακτική και των δύο πλευρών.
Αν η Κίνα δρομολογήσει και εγγυηθεί τη σταδιακή προσέγγιση επανένωσης της Κορεατικής Χερσονήσου, τότε εξυπακούεται ότι προωθεί και τη σταδιακή ειρηνική ενσωμάτωση της Ταϊβάν και μειώνει το κόστος της προώθησης της επέκτασης της κυριαρχίας της στη Νότια Σινική Θάλασσα.
Οι ΗΠΑ, από την μεριά τους, έχουν κάθε λόγο να ενισχύσουν στρατιωτική παρουσία και εγγυήσεις για την ασφάλεια της περιοχής, πριν αναλάβει το Πεκίνο κάποια διπλωματική πρωτοβουλία μείζονος κλίμακος, ώστε να συντηρηθεί μια τοπική αυτοτροφοδοτούμενη από τη διάταξη των δυνάμεων των δύο πλευρών ένταση με διάρκεια. Μέσα σε αυτό το σκηνικό έχει κατορθώσει το καθεστώς της Βόρειας Κορέας να επιβιώσει και να συντηρεί στους πολίτες του την ψυχολογία του κατοίκου πολιορκημένης πόλης.
Αυτό που προσπαθεί ο Κιμ Γιογκ Ουν τα τελευταία χρόνια είναι με την de facto αναγνώριση της Βόρειας Κορέας ως πυρηνικής δύναμης πρώτον, να αποκτήσει μια αποτρεπτική αξιοπιστία, που να απονευρώνει την όποια ασφάλεια παρέχουν οι ΗΠΑ στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα και δεύτερον, να χειραφετηθεί έναντι του Πεκίνου.
Μια στρατηγική που έχει τη λογική της και φαίνεται να είναι διαχειρίσιμου κόστους και κινδύνων, καθώς μόνον μια συνεργασία Ουάσιγκτον-Πεκίνου αδύνατη σήμερα αλλά και για το ορατό μέλλον θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να εμποδίσει τον ισχυρό άνδρα του Πιογκ Γιαγκ, Κιμ Γιογκ Ουν από νέες «μπλόφες» στο σκληρό πυρηνικό διπλωματικό πόκερ που παίζει, με στόχο τη σταθεροποίηση και μακροημέρευση του καθεστώτος του.
Συμμετρικά ΗΠΑ και Βόρεια Κορέα αλληλοεξυπηρετούνται, καθώς η απειλή στην ασφάλεια της Νότιας Κορέας συντηρεί την εκεί παρουσία και επιδιαιτητικό ρόλο των ΗΠΑ ,ενώ ο κίνδυνος ιμπεριαλιστικής εισβολής διευκολύνει την πατριωτική συσπείρωση στο Βορρά.
Ουάσιγκτον και Πιογκ Γιαγκ προτιμούν το σημερινό status quo, παρά μια Βόρεια Κορέα που να επαναλαμβάνει υπό την προτροπή του Πεκίνου τη στροφή του Ντεγκ Χσιάο Πιγκ στην Κίνα μετά το 1978.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια