Αν δεν είχε μεσολαβήσει η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, η Ελλάδα ίσως και να είχε γλυτώσει το Μνημόνιο. Όμως αυτό δεν αλλάζει την ιστορία. Η ιστορία δεν γράφεται με τα «αν». Το 2009 το έλλειμμα του προϋπολογισμού ήταν 15%, το δημόσιο χρέος 100% του ΑΕΠ και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 15,6% του ΑΕΠ.
Η υπόθεση Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ ήρθε να φέρει στην επιφάνεια, ένα από τα χαρακτηριστικά της φυλής μας, για τα οποία μάλλον δεν θα έπρεπε να είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι. Θέλουμε όταν συμβαίνει ένα κακό να επιρρίψουμε τις ευθύνες σε κάποιον άλλον, διώχνοντάς τες ταυτόχρονα από τους δικούς μας ώμους.
Η συγκεκριμένη υπόθεση ίσως είναι και η πλέον χαρακτηριστική, αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι για την είσοδο της Ελλάδος στο Μνημόνιο ο μόνος που δεν φταίει είναι ο Γεωργίου ή στην χειρότερη περίπτωση έχει την ίδια ευθύνη όση και η περιπτεράς της γειτονιάς.
Η ανάληψης ευθύνης στην Ελλάδα, είναι λέξη άγνωστη για τους περισσότερους. Ακόμη και στο κόμμα που φιλοδοξεί να είναι η επόμενη κυβέρνηση, η ΝΔ, υπάρχουν άνθρωποι που υπερθεματίζουν την διακυβέρνηση της χώρας από τον Κ. Καραμανλή και αρνούνται να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης τους αναλογεί (προσωπικό ή συλλογικό). Προφανώς όλοι όσοι το πράττουν στερούνται ακόμη και των βασικών γνώσεων οι οποίες πλέον διδάσκονται στην Ελλάδα, όχι στο Πανεπιστήμιο, αλλά στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Διότι αν γνώριζαν γραφή και αριθμητική θα μπορούσαν να διαβάσουν μερικά μόνο στοιχεία από την πορεία της ελληνικής οικονομίας την 5ετή περίοδο Κ. Καραμανλή. Και θα διαπίστωναν τα εξής απλά, τα οποία ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει. Το χρέος εκτοξεύθηκε, το έλλειμμα του προϋπολογισμού διογκώθηκε, οι δαπάνες αυξήθηκαν, το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών έφτασε σε ύψη ρεκόρ. Υπάρχουν όμως και τα «καλά» στην διακυβέρνηση Καραμανλή. Η ανεργία ήταν στο ναδίρ. Πως να μην ήταν άλλωστε όταν στα υπουργεία και τις δημόσιες υπηρεσίες, οι νέο-προσλαμβανόμενοι δεν έβρισκαν καρέκλα να καθίσουν.
Ίσως μπορεί κάποιος να πει, ότι άδικο να φορτώνονται τα πάντα στον Καραμανλή και όλοι οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης να βγαίνουν λάδι. Σωστό είναι αυτό εν μέρει βέβαια. Λάθη έκαναν και οι προηγούμενοι. Έκαναν κοινωνική πολιτική με δανεικά, όμως είναι αλήθεια ότι αν η Ελλάδα είχε τα μακροοικονομικά στοιχεία του 2004, αυτά που παρέδωσε δηλαδή ο Σημίτης στον Καραμανλή, δεν θα είχαμε μπει σε μνημόνιο το 2010.
Όπως είναι επίσης ορθό, ότι αν δεν είχε μεσολαβήσει η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, η Ελλάδα ίσως και να είχε γλυτώσει το Μνημόνιο. Όμως αυτό δεν αλλάζει την ιστορία. Η ιστορία δεν γράφεται με τα «αν». Το 2009 το έλλειμμα του προϋπολογισμού ήταν 15%, το δημόσιο χρέος 100% του ΑΕΠ και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών 15,6% του ΑΕΠ.
Κάποια στελέχη στην ΝΔ θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η εποχή της αποποίησης ευθυνών έχει περάσει. Πλέον δεν μπορεί η χώρα να προχωρήσει, αν δεν μάθει από τα λάθη της. Και δυστυχώς κάποιοι συνεχίζουν να είναι αμετανόητοι.
Αλλά έτσι η χώρα δεν μπορεί να γυρίσει σελίδα. Και αν δεν μπορούν να το καταλάβουν, θα πρέπει η κοινωνία και οι ψηφοφόροι να τους απομονώσουν. Και βέβαια ο πρόεδρος της ΝΔ, θα πρέπει να αφήσει κατά μέρος την πολιτική των ίσων αποστάσεων.
Ένα από ιδιώματα της φυλής μας, για τους προγόνους μας βέβαια ο λόγος, ήταν η παρρησία. Σε όλες τις χρονικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας, θα δει κανείς φυσιογνωμίες που είχαν το θάρρος να πουν το πολύ απλό «κάναμε λάθος» και όχι σαν τους σημερινούς που αναζητούν εξιλαστήρια θύματα. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι δεν αποτελούν την πλειοψηφία αλλά μία ισχνή μειοψηφία.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια