Αφού βρήκε κλειστές πόρτες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Αλέξης Τσίπρας θα δοκιμάσει την τύχη του στον Ευρωπαϊκό χώρο, με την πρωτοβουλία για τη διάσκεψη των Μεσογειακών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα στις 9 Σεπτεμβρίου.
Εν τω μεταξύ, έξι χρόνια έχουν ήδη περάσει από τη στιγμή που η Ελλάδα πέρασε το κατώφλι της νεοφιλελεύθερης κόλασης, που της επιβλήθηκε από τους δανειστές και κατέστρεψε την οικονομία.
Από τον Γάλλο επίτροπο, Πιερ Μοσκοβισί, μέχρι και τον Αμερικανό υπουργό οικονομικών, Τζακ Λιου, το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο της Δύσης επαναλαμβάνει μονότονα την ανάγκη για περισσότερες "μεταρρυθμίσεις". Δηλαδή, περισσότερο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας μέσω ιδιωτικοποιήσεων έναντι πινακίου φακής, περισσότερη "ευελιξία" στα εργασιακά, περισσότερη καταστροφή του κοινωνικού κράτους, περισσότερη λιτότητα.
Και όλα αυτά, παρά τις αμέτρητες καταστροφές που επέφεραν οι πολιτικές του ΔΝΤ στο παρελθόν σε άλλες χώρες. Παρά τις συνεχείς παραδοχές στελεχών του για τραγικά λάθη που έγιναν στο Ελληνικό πρόγραμμα. Παρά την πρόσφατη έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (ΙΕΟ) του Ταμείου, επίσης για τα τραγικά λάθη σχετικά με το Ελληνικό πρόγραμμα. Παρά το γεγονός ότι Τόμσεν και Βελκουλέσκου "πιάστηκαν στα πράσα" να σκέφτονται την πιθανότητα ενός νέου οικονομικού πραξικοπήματος τύπου Ντράγκι, ως μοχλό πίεσης στον Τσίπρα, προκειμένου να εφαρμόσει όλα τα βάρβαρα μέτρα που θέλουν οι δανειστές.
Όμως, αν ρίξει κανείς μια ματιά στους βασικούς παίχτες με τους οποίους ο Τσίπρας κάνει μια νέα απόπειρα να βρει συμμάχους, ώστε να ξεφύγει από τη μέγκενη των Βρυξελλών, του Βερολίνου και του ΔΝΤ, θα απογοητευτεί.
Ξεκινώντας από τη Γαλλία, δεν είναι μόνο η ακαμψία του Μοσκοβισί, ο οποίος συμπλέει απόλυτα με τους Γερμανούς σαδο-μονεταριστές, τους γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και τη μαφία του ΔΝΤ. Είναι και η απόλυτη προσήλωση του Ολάντ να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις επιταγές του κατεστημένου της νέας Φεουδαρχίας. Το απέδειξε άλλωστε πρόσφατα με τον αντι-εργατικό νόμο που κατάφερε τελικά να περάσει, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις και παρά το ότι η δημοτικότητά του έχει πάρει την κατρακύλα.
Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα όσον αφορά την Ισπανία. Στις πρόσφατες εκλογές, ο πολιτικός φίλος του Αλέξη Τσίπρα από τους Ποδέμος, Πάμπλο Ιγκλέσιας, δεν κατάφερε να αυξήσει τις δυνάμεις του παρά τη συμμαχία με τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς. Αντίθετα, ο Ραχόι, παρά τα σκάνδαλα, τη λιτότητα και την επιδημία εξώσεων επί των ημερών του, κατάφερε να διατηρήσει τις δυνάμεις του και έκανε μια πρώτη απόπειρα για συμμαχία με το δεκανίκι του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου, τους "Θιουδαδάνος" (το αντίστοιχο "Ποτάμι" της Ισπανίας). Είναι απίθανο να καταφέρει ο Τσίπρας να βρει συμμάχους μέσα σ'αυτή τη συνεχιζόμενη πολιτική αβεβαιότητα. Φυσικά, δεν συζητάμε την πιθανότητα συμμαχίας με τον Ραχόι που είναι απόλυτα πιστός στη Μέρκελ και στις επιβαλλόμενες πολιτικές των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Αλλά ούτε και στην Ιταλία φαίνεται ότι μπορεί να βρει κάποιο ίχνος σοβαρής συμμαχίας ο Τσίπρας. Ο Ματέο Ρέντζι αποδεικνύεται κατώτερος του μετρίου και εντελώς ανίκανος να εκμεταλλευτεί το "ειδικό βάρος" της χώρας του, πολύ περισσότερο μετά την πιθανή αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποδείχθηκε άλλωστε και με την πρόσφατη απόπειρα που έκανε προκειμένου να παίξει κάποιο ρόλο, τη συνάντηση στην Ιταλία με Μέρκελ και Ολάντ. Τίποτα το ουσιαστικό δεν βγήκε, πέρα από τα γνωστά κλισέ περί Ευρώπης που παραμένει ζωντανή μετά το Brexit, περί καταστροφικής λιτότητας, κ.λ.π.
Οι πολιτικοί κλόουν του ευρω-τσίρκου συνεχίζουν να αναλώνονται σε ευχολόγια, παίζοντας το γνωστό θέατρο, αφού την ίδια στιγμή περνάνε τα βάρβαρα μέτρα κατά των λαών τους, όπως επιτάσσει το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο. Ότι και να κάνει, όπου και αν στραφεί, ο Τσίπρας αναγκάζεται να εφαρμόσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια του βάρβαρου νεοφιλελεύθερου πειράματος, έχοντας τη Δαμόκλειο σπάθη της άτακτης χρεοκοπίας να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του.
Αν πραγματικά θέλει να αποδείξει ότι δεν αποτελεί και αυτός μέλος του θιάσου, πρέπει να σταματήσει τις ανούσιες απόπειρες για αδιέξοδες συμμαχίες και να ξεκινήσει άμεσα τις απαραίτητες διεργασίες, έστω και την ύστατη στιγμή, για ένα σοβαρό σχέδιο επιστροφής της χώρας σε εθνικό νόμισμα.
Αν έπρεπε να έχει ήδη έτοιμο σχέδιο όταν ανέλαβε την εξουσία, προκειμένου να αντιμετωπίσει με αξιώσεις τις ευρω-ύαινες και τη μαφία του ΔΝΤ, ίσως τώρα επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να το ετοιμάσει, αφού η θύελλα μπορεί να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή και πραγματικά, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα φέρει η επόμενη μέρα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια