Μοναξιά εκτός συνόρων...

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

H ψυχροπολεμική καχυποψία και ένταση του καθεστώτος Ερντογάν με τη Δύση (ΗΠΑ και ΕΕ) είναι ήδη δεδομένη, ταχύτατα παγιωμένη και θα βαίνει επιδεινούμενη. Εύλογα τίθεται το ερώτημα αν η παραφιλολογία για επικείμενη προσέγγιση του ισχυρού άνδρα της Τουρκίας με τη Ρωσία και το Ιράν, που τροφοδοτείται από τη συνάντηση Πούτιν-Ερντογάν στις αρχές του επόμενου μήνα, έχει αντίκρισμα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια Τουρκία σε αντιπαράθεση με τη Δύση προσφέρεται σε διπλωματικό επίπεδο για πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας ελιγμούς για τη Μόσχα και την Τεχεράνη.
Ομως πρόκειται για τακτικούς ελιγμούς, σαφώς οριοθετημένους, καθώς δεν υπάρχει δυνατότητα διαμόρφωσης ενός μετώπου δυσαρεστημένων. Τόσο η Ρωσία όσο και το Ιράν αναζητούν διεύρυνση του διαλόγου και της συνεργασίας με την Ουάσιγκτον, μιας συνεργασίας που επί του παρόντος περιορίζεται στη Συρία και στο Ιράκ, και έτσι σε καμία περίπτωση δεν θα διακινδύνευαν κινήσεις στήριξης και διευκόλυνσης του Ερντογάν που θα δυσαρεστούσαν τις ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν Ρωσία και Ιράν αναζητούσαν μια υψηλών κινδύνων μεγιστοποίηση της επιρροής που θα μπορούσαν να κατοχυρώσουν σήμερα στην Τουρκία, το κόστος για τον Ερντογάν θα ήταν υψηλό, αν όχι απαγορευτικό, καθώς θα έπρεπε να αποκηρύξει έμπρακτα τις μέχρι τώρα επιλογές του στη Συρία και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Ετσι η πιο πιθανή εξέλιξη, αν η Αγκυρα συντηρήσει την παραφιλολογία περί προσέγγισης με τη Μόσχα και την Τεχεράνη, είναι να εισπραχθεί από τουρκικής πλευράς μεγάλο κόστος με μηδενικό όφελος:
- Να κορυφωθεί η δυσαρέσκεια της Ουάσιγκτον.
- Να μην υπάρξει κανένα αντισταθμιστικό όφελος από την πρόσφατη εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας.
- Να διαρραγούν οι σχέσεις της Αγκυρας με τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα.
Πιο δυσμενής διεθνής και περιφερειακή συγκυρία για τον απομονωμένο Ερντογάν δεν θα μπορούσε να υπάρξει, καθώς ύστερα από μια μακρά περίοδο ανταγωνισμού, τόσο στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου όσο και μετά, Ουάσιγκτον και Μόσχα συνεργάζονται για τη σταθεροποίηση της Συρίας και της ευρύτερης περιοχής, που περιλαμβάνει τη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοδυτική Ασία (Αφγανιστάν - Πακιστάν), ενώ το Ιράν έχει ως προτεραιότητα μια εφ' όλης της ύλης προσέγγιση με τη χώρα που ο Χομεϊνί αποκαλούσε «μεγάλο Σατανά».
Πέραν των παραπάνω, η εξωτερική πολιτική του Ερντογάν, πριν και μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, με επιλογές που υπηρετούν εσωτερικές σκοπιμότητες και απρόβλεπτη στις μεταπτώσεις της, είναι δεδομένο να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από το Κρεμλίνο, η διπλωματία του οποίου διαχρονικά είναι συντηρητική και απολύτως προβλέψιμη.

Πηγή: Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.