 |
Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
|
Πίστευαν ότι ο Ταγίπ Ερντογάν ήταν ο «εταίρος» τον οποίο μας ζητούσαν να τον εμπιστευθούμε, για τη γρήγορη επίλυση του Κυπριακού και τη βήμα βήμα διευθέτηση των υπόλοιπων διαφορών. Εκαναν λάθος και στις αναλύσεις και στους υπολογισμούς τους. Διότι ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν άλλαξε τώρα. Ηταν πάντα ο ίδιος. Ενας φανατικός ισλαμιστής, ένας αρρωστημένος Τούρκος εθνικιστής, που έχει στόχο να γίνει χαλίφης στη χώρα του, αλλά και στις περιοχές γύρω από την Τουρκία. Η ειρήνη και η συνδιαλλαγή είναι λέξεις ξένες για τον κ. Ερντογάν.
Οι διαπιστώσεις για τον Τούρκο πρόεδρο, με βάση την αντίδρασή του στο πραξικόπημα (που ουδείς γνωρίζει μέχρι στιγμής ποιος σχεδίασε) είναι απογοητευτικές, υπό την έννοια ότι δεν είναι άνθρωπος της συνεννόησης και της συνεργασίας. Είναι ακραίος και αυταρχικός, μία συνταγή δύο χαρακτήρων έντονα αυτοκαταστροφική. Και καλά να καταστραφεί ο ίδιος - αυτό δεν θα ενοχλούσε κανέναν. Αλλά θα δημιουργήσει τρομακτικά προβλήματα και στον τουρκικό λαό. Και αυτό προσωπικά με φοβίζει, διότι η γείτων επιχειρεί πάντα να εξάγει τα προβλήματά της ή να τα παρουσιάζει στο πλαίσιο της προπαγάνδας της ότι τα δημιούργησαν οι... ξένοι. Η κατάσταση στην Τουρκία δεν πρέπει να αναλύεται «ελληνικά», τι συμφέρει δηλαδή την Ελλάδα και την Κύπρο. Η Τουρκία είναι μεγάλη χώρα και ο απόηχος από την πιθανή πτώση του Ταγίπ Ερντογάν, ύστερα από έναν εμφύλιο, θα είναι εκκωφαντικός.
Με τον προ πραξικοπήματος Ερντογάν δεν μπορούσε να προχωρήσει καμία συμφωνία. Πόσω μάλλον με τον σημερινό, που είναι τραυματισμένος και τρέμει τη σκιά του. Ομως, οι ανόητες δυτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να του προσφέρουν υποστήριξη για να κλείσουν κάποια από τα ανοικτά θέματά του, όπως είναι ας πούμε το Κυπριακό και το Κουρδικό. Αυτή η εξέλιξη θα είναι αρνητική, διότι είναι από τη φύση της προβληματική. Οι Αμερικανοί κυρίως δεν έχουν αναστολές, ούτε η εξωτερική τους πολιτική διαθέτει οποιαδήποτε ευαισθησία. Εχουν «κολλήσει» στη θεωρία ότι η Τουρκία αποτελεί τον «ακρογωνιαίο λίθο» της πολιτικής τους, και δεν αλλάζουν την τόσο λανθασμένη θεωρία της γραφειοκρατίας.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν την κίνηση μερικών αξιωματικών εναντίον του Ερντογάν ήταν απαράδεκτος και δουλικός. Η στήριξη που πρόσφεραν στον Τούρκο πρόεδρο όλα αυτά τα χρόνια τον έκανε περισσότερο αυταρχικό και ο ίδιος την «είδε» ως επιβράβευση. Είναι αδιανόητη η αμερικανική στάση, διότι τρέφει τον αυταρχικό Ερντογάν και τις εθνικιστικές ιδέες του.
Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν τα όποια προβλήματα της Τουρκίας μέσα από τον φακό του συμφέροντός τους. Θα πρέπει να εκπονήσουν μία μακροχρόνια πολιτική έναντι της Τουρκίας και να παραμείνουν σταθερές. Ούτε η Κύπρος είναι προς πώληση, ούτε το Αιγαίο και η Θράκη. Οι συνεχείς υποχωρήσεις εκλαμβάνονται ως αδυναμία από τον Ερντογάν και τροφοδοτούν τη λαιμαργία του. Γι’ αυτό και πρέπει να σταματήσουν τώρα...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια