Ήρθε και η σειρά της Γερμανίας

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Πάνω που η ΕΕ είχε κατορθώσει να επιβάλει ως θέμα συζήτησης όχι το πώς γλίτωσε ο Ερντο­γάν από του χάρου τα δόντια από τους επί­δοξους πραξικοπηματίες, αλλά το παρανοϊκό ερώτημα πόσο …«αντιδημοκρατικά» είναι τα μέτρα αντίδρασης του Τούρκου προέδρου στο πραξικόπημα που παραλίγο να του αφαιρέσει τη ζωή, ξέσπασε προχτές η ιστορία του Μονάχου.
 
Επειδή όμως έγινε στη Γερμανία, εντο­νότατα ήταν τα ιδιόμορφα γερμανικά χαρακτηριστικά της.

Εν πρώτοις, δεν έχει καν διευκρινιστεί αν πρόκειται για ακρο­δεξιά τρομοκρατική πράξη ή αν πρόκειται για τρομοκρατία συνδεόμενη με ισλαμιστές εξτρεμιστές. Δεύτερον, ο δράστης έδρασε, κατά τη γερμανική αστυνομία, εντελώς μόνος του και μάλιστα ήταν μόλις 18 χρόνων, Γερμανός πολίτης ιρανικής καταγωγής. Δεν έγινε γνωστό καν αν ήταν θρησκευόμενος μουσουλμάνος ή αν ήταν αδιάφορος σχετικά με τη θρησκεία. Ακόμη και αν ήταν μουσουλμάνος, πάντως, το γεγονός ότι ενδέχεται να ήταν σιίτης, όπως η ολότητα σχεδόν του πληθυσμού του Ιράν, και όχι σουνίτης, όπως αυτοί που συνδέονται κατ’ αποκλειστικότητα με τον στρατό του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), απο­μακρύνει το ενδεχόμενο της σύνδεσής του με την ισλαμική τρομοκρατία, χωρίς όμως να δίνει οριστική απάντηση. Έτσι κι αλλιώς, ο δράστης είναι νεκρός, άρα δεν μπορεί να διαψεύσει οποιαδήποτε ταμπέλα αποφα­σίσει να του κολλήσει τελικά το γερμανικό κράτος. Τώρα για το αν όντως αυτοκτόνησε πραγματικά ή αν τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί αστυνομικοί και για να μη φανεί ότι εκτελούν αδίστακτα ακόμη και παιδιά που συμπεριφέρονται σαν ανθρωπόμορφα τέρατα, δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά.

Τώρα έφαγαν τον 18χρονο δολοφόνο, πριν λίγες μέρες έφα­γαν τον 17χρονο Αφγανό που επιτέθηκε με τσεκούρι στους επιβάτες τρένου, ίσως οι «σύμβουλοι επικοινωνίας» της γερμανικής αστυνομίας να αποφάσισαν ότι μια «αυτοκτο­νία» θα βελτίωνε την εικόνα της, αφού όλοι οι δολοφόνοι επί γερμανικού εδάφους είναι μέχρι στιγμής παιδιά. Εν πάση περιπτώσει, ανεξάρτητα από τις επιμέρους απορίες, η ουσία είναι πως και η Γερμανία μπήκε στον χορό των χωρών που υφίστανται τρομοκρατικές επιθέσεις, μετά τη Γαλλία και την Αγγλία. Θα επισημάνουμε, βέβαια, ότι δεν αποκλείεται καθό­λου η ιστορία του Μονάχου να αποδειχθεί ότι είναι ακροδεξιάς προέλευσης, ακριβώς όπως και η δολοφονία της βουλευτίνας των Εργατικών Τζο Κοξ στη Βρετανία, τον περασμένο μήνα. Μόνο στη Γαλλία, μέχρι στιγμής, τα αλλεπάλληλα πλήγματα τρομοκρατίας είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ισλαμικής προ­έλευσης. Σημασία έχει πάντως ότι και οι τρεις μεγάλες χώρες της ΕΕ ―Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία― πέφτουν θύματα τυφλών τρομοκρατικών επιθέσεων που στόχο έχουν απλούς πολίτες, καθώς πουθενά οι τρομοκράτες δεν βάζουν στόχο πολιτικούς, με μοναδική εξαίρεση τη βουλευτίνα Τζο Κοξ στην Αγγλία, η οποία ήταν και εύκολος στόχος.

Οι κρατικές μυστικές υπηρεσίες συρρικνώνουν τη δημοκρα­τία είτε αναμειγνύονται είτε όχι στις τρομοκρατικές επιθέσεις, υπακούοντας στα κελεύσματα των αστικών κυβερνήσεων της ευρωπαϊκής ηπείρου κατά περίπτωση. Από τη μια έχουμε θνη­σιγενείς κυβερνήσεις όπως στη Γαλλία του Φρανσουά Ολάντ, αυτού του γελοίου πολιτικού απατεώνα ή στην Ιταλία του Μα­τέο Ρέντσι, οι οποίες μετέρχονται όλα τα μέσα για να κρατη­θούν στην εξουσία. Από την άλλη έχουμε θνησιγενές πολιτικό προσωπικό, όπως στην Αγγλία, όπου η αστική τάξη έχει αποφασίσει να εξοντώσει όλο το πολιτικό προσωπικό που συγκρού­στηκε στο θέμα της αποχώρησης ή όχι της Βρετανίας από την ΕΕ και, με πρωθυπουρ­γό την άκρατη καιροσκόπο Τερέζα Μέι, να δημιουργήσει μια εντελώς νέα κατάσταση προς όφελος της αστικής τάξης. Μόνο στη Γερμανία οικοδομείται μεθοδικά το Τέταρ­το Ράιχ με οικονομικά μέσα και με κύριο όπλο το ευρώ, με τη Δεξιά να ενισχύεται και τους σοσιαλδημοκράτες να χάνουν ολοένα και περισσότερη επιρροή, αφού έχουν καταντήσει ελάσσονες εταίροι των χριστιανοδημοκρατών που μόνοι τους ούτε κατά διάνοια δεν μπορούν πλέον να κυβερνήσουν, αφού το ποσοστό τους κυ­μαίνεται πια γύρω στο 20%. Έτσι κι αλλιώς, η ΕΟΚ και η ΕΕ από την αρχική τους σύλληψη ήταν αντιδραστικό σχέδιο. Τώρα που η Γερμανία, μάλιστα, οικοδομεί την ΕΕ σύμφωνα με τα σχέδια και προς χάρη των συμφερόντων του Τέταρτου Ράιχ, είναι πια εντελώς αδύνατο να επιβιώσει η δημοκρατία στην ΕΕ χωρίς να δέχεται τα πλήγματα το ένα μετά το άλλο.

Η κυριαρχία του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου επιφέρει απί­στευτο πλούτο στις τράπεζες και σε μια ομάδα της αντίστοι­χης ελίτ, ενώ οι λαοί υποφέρουν όλο και περισσότερο. Η κα­τάσταση είναι κατ’ ουσίαν επαναστατική. Το δυστύχημα όμως είναι ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει αριστερή αντίσταση. Δεν υφίσταται δηλαδή ο παράγοντας ανατροπής της υφιστάμενης κατάστασης. Υπάρχουν μόνο εστίες αντίστασης σε ελάχιστες χώρες. Αυτό όμως μπορεί να αλλάξει.

Πηγή: prin.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.