Δύο άτομα που παρουσίασαν σοβαρά προβλήματα υγείας ενώ εργάζονταν στον αμερικανικό ερευνητικό σταθμό στο Νότιο Πόλο απομακρύνθηκαν με ένα μικρό αεροπλάνο που ολοκλήρωσε τη σπάνια αποστολή διάσωσης μέσα στον σκληρό ανταρκτικό χειμώνα.
Οι δύο εργαζόμενοι έφτασαν με ασφάλεια στο Πούντα Αρένας, τη νοτιότερη πόλη της Χιλής, έπειτα από μακρύ ταξίδι από τον σταθμό Άμουδσεν-Σκοτ στο Νότιο Πόλο. Ενδιάμεσα σταμάτησαν στον βρετανικό σταθμό Ροθέρα στην Ανταρκτική Χερσόνησο για να μεταφερθούν σε διαφορετικό αεροπλάνο ίδιου τύπου.
Το αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, το οποίο διαχειρίζεται τη βάση Άμουδσεν-Σκοτ και άλλους δύο ερευνητικούς σταθμούς στην Ανταρκτική, δεν δημοσιοποίησε τα στοιχεία των ασθενών και τα προβλήματα που παρουσίασαν. Περιορίστηκε να ανακοινώσει ότι πρόκειται για υπαλλήλους της Lockheed Martin, κύριο εργολάβο της διαχείρισης του σταθμού.
Το καναδικό ελικοφόρο Twin Otter χρειάστηκε δύο μέρες για να ολοκληρώσει μετ' επιστροφής το ταξίδι από τη βάση Ροθέρα στο Νότιο Πόλο, συνολικά 4.800 χιλιόμετρα.
O σταθμός δεν διαθέτει διάδρομο τροχοδρόμησης και το αεροπλάνο προσγειώθηκε με παγοπέδιλα, μέσα σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι και σε θερμοκρασία δεκάδων βαθμών Κελσίου κάτω από το μηδέν.
Μόνο 50 άτομα, μέλη του προσωπικού ασφαλείας, παραμένουν στην Βάση «Άμουδσεν-Σκοτ» από τον Φεβρουάριο έως τον Οκτώβριο, όταν ο ήλιος παραμένει κρυμμένος κάτω από τον ορίζοντα και κάθε επιχείρηση έξω από τον σταθμό γίνεται δύσκολη έως αδύνατη.
Η έγκριση της αποστολής δεν ήταν εύκολη υπόθεση, δεδομένων των δυσκολιών αλλά και των κινδύνων για το πλήρωμα του αεροπλάνου.
Τον Μάιο του 1999, η μοναδική γιατρός του σταθμού Τζέρι Νίλσεν συνειδητοποίησε ότι έπασχε από καρκίνο του μαστού, δεν μπορούσε όμως να φύγει. Πραγματοποίησε βιοψία στον εαυτό της και περίμενε μέχρι τον Οκτώβριο για να ταξιδέψει πίσω στις ΗΠΑ.
Ένα ακόμα πιο δραματικό περιστατικό συνέβη το 2011, όταν μια 58χρονη εργαζόμενη του σταθμού υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Ακολούθησαν αγωνιώδεις εκκλήσεις της οικογένειάς της, καθώς και συλλογή υπογραφών με αποδέκτη τον Λευκό Οίκο. Παρόλα αυτά, έκτακτη αποστολή διάσωσης δεν εγκρίθηκε και η ασθενής περίμενε δύο μήνες στο σταθμό μέχρι την προγραμματισμένη αποστολή ανεφοδιασμού.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
Οι δύο εργαζόμενοι έφτασαν με ασφάλεια στο Πούντα Αρένας, τη νοτιότερη πόλη της Χιλής, έπειτα από μακρύ ταξίδι από τον σταθμό Άμουδσεν-Σκοτ στο Νότιο Πόλο. Ενδιάμεσα σταμάτησαν στον βρετανικό σταθμό Ροθέρα στην Ανταρκτική Χερσόνησο για να μεταφερθούν σε διαφορετικό αεροπλάνο ίδιου τύπου.
Το αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, το οποίο διαχειρίζεται τη βάση Άμουδσεν-Σκοτ και άλλους δύο ερευνητικούς σταθμούς στην Ανταρκτική, δεν δημοσιοποίησε τα στοιχεία των ασθενών και τα προβλήματα που παρουσίασαν. Περιορίστηκε να ανακοινώσει ότι πρόκειται για υπαλλήλους της Lockheed Martin, κύριο εργολάβο της διαχείρισης του σταθμού.
Το καναδικό ελικοφόρο Twin Otter χρειάστηκε δύο μέρες για να ολοκληρώσει μετ' επιστροφής το ταξίδι από τη βάση Ροθέρα στο Νότιο Πόλο, συνολικά 4.800 χιλιόμετρα.
O σταθμός δεν διαθέτει διάδρομο τροχοδρόμησης και το αεροπλάνο προσγειώθηκε με παγοπέδιλα, μέσα σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι και σε θερμοκρασία δεκάδων βαθμών Κελσίου κάτω από το μηδέν.
Μόνο 50 άτομα, μέλη του προσωπικού ασφαλείας, παραμένουν στην Βάση «Άμουδσεν-Σκοτ» από τον Φεβρουάριο έως τον Οκτώβριο, όταν ο ήλιος παραμένει κρυμμένος κάτω από τον ορίζοντα και κάθε επιχείρηση έξω από τον σταθμό γίνεται δύσκολη έως αδύνατη.
Η έγκριση της αποστολής δεν ήταν εύκολη υπόθεση, δεδομένων των δυσκολιών αλλά και των κινδύνων για το πλήρωμα του αεροπλάνου.
Τον Μάιο του 1999, η μοναδική γιατρός του σταθμού Τζέρι Νίλσεν συνειδητοποίησε ότι έπασχε από καρκίνο του μαστού, δεν μπορούσε όμως να φύγει. Πραγματοποίησε βιοψία στον εαυτό της και περίμενε μέχρι τον Οκτώβριο για να ταξιδέψει πίσω στις ΗΠΑ.
Ένα ακόμα πιο δραματικό περιστατικό συνέβη το 2011, όταν μια 58χρονη εργαζόμενη του σταθμού υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Ακολούθησαν αγωνιώδεις εκκλήσεις της οικογένειάς της, καθώς και συλλογή υπογραφών με αποδέκτη τον Λευκό Οίκο. Παρόλα αυτά, έκτακτη αποστολή διάσωσης δεν εγκρίθηκε και η ασθενής περίμενε δύο μήνες στο σταθμό μέχρι την προγραμματισμένη αποστολή ανεφοδιασμού.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια