 |
Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
|
Καλοκαίρι του 2016 και δυστυχώς τα στατιστικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ότι τα ελληνόπουλα καταγράφουν «πρωτιές» μέσα στους κόλπους της μεγάλης μας οικογένειας των 28 χωρών-μελών
(που από το πρωί της Παρασκευής 24ης Ιουνίου 2016 μετά το Βρετανικό BREXIT μειώθηκε στα 27) και ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ…
Αυτές οι «πρωτιές» δεν μας κάνουν περήφανους ακριβώς επειδή η κατοχή τη πρώτης θέσης σε θανάτους από ναρκωτικές ουσίες δεν είναι δυνατόν να ικανοποιεί κανέναν μας.
Επιτρέψτε μου, όμως, να καταθέσω μια προσωπική άποψη.
Την πρώτη μου επαφή με άτομα-χρήστες την είχα στη Νέα Υόρκη στις αρχές της...δεκαετίας του ’60. Την εποχή εκείνη σπούδαζα κοινωνιολογία-ψυχολογία στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Γνώρισα τον 11-χρονο Τζίμη, ένα πανύψηλο νέγρο στο κέντρο νεότητας του Χάρλεμ καθώς είχαμε επισκεφθεί την περιβόητη συνοικία των νέγρων της Νέας Υόρκης μέσα στα πλαίσια ενός μαθήματος του μακαρίτη Νέγρου ψυχολόγου καθηγητή μου Dr Kenneth Clark, Πρώτου Νέγρου Προέδρου της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας. Εκεί είχα το θλιβερό προνόμιο να γνωρίσω από κοντά τη δυστυχία των ανθρώπων που βρίσκονται εκτός του συστήματος, επιδερμικά διαφορετικοί, αντικοινωνικοί, συμμέτοχοι στην φθορά των κοινωνικών προβλημάτων, χωρίς μοίρα στον ήλιο της πλουσιότερης χώρας του πλανήτη μας…
Τότε πίστεψα ότι ο ψεύτικος κόσμος της φυγής στα ναρκωτικά είναι δελεαστικά πειστικός για άτομα που αισθάνονται ότι βρίσκονται στις παρυφές του κοινωνικό-οικονομικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι, για άτομα περιθωριακά.
Μερικά χρόνια αργότερα αναθεώρησα τις αιτιολογικές μου απόψεις για τη χρήση ναρκωτικών όταν γνώρισα την 15χρονη Τζιλ ως Γενικός Διευθυντής των ΚΕΘΕΑ Spectrum House (τώρα Spectrum Health Systems) της Κοινοπολιτείας της Μασαχουσέτης.
Μπορεί ο Τζίμη να ήταν πειστικός αιτιολογώντας την εμπλοκή του στα ναρκωτικά ως άτομο που δεν γνώρισε οικογενειακή θαλπωρή, ήταν πάμφτωχος, περιθωριακός, νέγρος σε μια χώρα πλούσια και λευκή!
Ακόμη πιο πειστική ήταν όμως, τουλάχιστον στον εαυτό της, η Τζιλ καθώς θεωρούσε ότι αρκούσε η περιέργεια και μια κακιά παρέα για να εμπλέξει στον αδυσώπητο κόσμο των ναρκωτικών μια ωραία έφηβο, μέλος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες της Βοστόνης!
Ο Τζίμη έκανε ναρκωτικά γιατί δεν είχε τίποτε!...
Η Τζιλ έκανε ναρκωτικά επειδή είχε τα πάντα!...
Εάν θελήσουμε να πιστέψουμε τους χρήστες ουσιών, τελικά, οι αιτίες που φαίνεται να τους έχουν οδηγήσει στα ναρκωτικά είναι τόσες όσες και τα άτομα που κάνουν χρήση.
Κάθε νέος και νέα, κάθε μεγαλύτερο στην ηλικία άτομο που κάνει χρήση έχει μια σχετικά πειστική, αν όχι για όλους εμάς τους υπόλοιπους, τουλάχιστον για τον εαυτό του ιστορία, ένα λιγότερο ή περισσότερο δραματικό σενάριο ερμηνείας της αυτοκαταστροφικής του συμπεριφοράς που τελικά συμπαρασύρει στη φθορά οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και όλη την υπόλοιπη οικογένεια.
Πολλές δεκαετίες έρευνας και προσφοράς υπηρεσιών σε εξαρτημένα άτομα στην Αμερική και την Ευρώπη με έχουν οδηγήσει στη διαπίστωση ότι η ναρκομανία είναι πολυσύνθετο και πολύ-επίπεδο πρόβλημα που απαιτεί ανάλογες προσεγγίσεις για τον χειρισμό του σε θεσμικό και σε ατομικό επίπεδο.
Δεν ελέγχεται μόνο με αστυνομικές μεθόδους, δεν λύνεται μόνο με την οργανική απεξάρτηση και την ψυχοκοινωνική θεραπεία του ατόμου δεν θα εξαλειφθεί επειδή θα συλληφθούν και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά κάποιοι μεγαλέμποροι θανάτου καθώς θα τους διαδεχθούν άμεσα κάποιοι άλλοι!...
Σίγουρα όλα τα παραπάνω τα χρειαζόμαστε και μαζί τους χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε, εάν το μπορέσουμε, στην Ελλάδα των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, την αξία που έχουν τα παιδιά μας, να βιώσουμε τη θεραπευτική δύναμη της αγάπης, να ανασύρουμε από το υποσυνείδητό μας τα νοήματα για τη ζωή καθώς όλα αυτά είχαν πέσει «θύματα» των παρεξηγημένων εννοιών ευμάρειας και πλούτου που υπόσχονται απατηλά πολύ περισσότερα από όσα τελικά μπορούν να μας προσφέρουν…
Εδώ και πολλά χρόνια, και με ιδιαίτερη έμφαση τα τελευταία χρόνια των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, η ελληνική πραγματικότητα με υποχρέωσε να ξεχάσω τη Νέα Υόρκη και τη Μασαχουσέτη, το Τζίμη και τη Τζιλ, καθώς ιστορίες καθημερινού δράματος ακούει κανείς και από τον 13χρονο Παναγιώτη στη Θεσσαλονίκη και τη 15χρονη Μαρία στην Αθήνα!
Η αδυσώπητη πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά νέοι και ώριμοι συνάνθρωποί μας στον δικό μας τον ελλαδικό χώρο καθώς εμπλέκονται στα γρανάζια της καταστροφικής κερδοσκοπίας των εμπόρων του λευκού θανάτου είναι μια ΠΙΚΡΗ πραγματικότητα που τη συνθέτουν κάθε χρόνο εκατοντάδες θανάτων που αφήνουν στους εμπόρους κέρδη αμέτρητων εκατομμυρίων ευρώ….
Θα σας κουράσω λίγο περισσότερο προσθέτοντας στο σημερινό μου κείμενο και ένα «ψυχογράφημα» που περιέχεται στο βιβλίο μου με τίτλο «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ…» που κυκλοφόρησε το 2008 πολύ πριν η Πατρίδα μας καταρρεύσει οικονομικά, πολύ πριν τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ και την ραγδαία αυξανόμενη κοινωνική αποδυνάμωση Αρχών και Αξιών…
Και έτσι «έφυγε»… Οριστικά!..
Ήταν ένα λεπτό, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι που μόλις είχε διαβεί το κατώφλι της τρίτης δεκαετίας της βιογραφικής του ύπαρξης...Εκεί, ανάμεσα στο λύκειο και το πανεπιστήμιο, η μικροαστική του ανία βρήκε διέξοδο.. Σε εκείνη την πολυπρόσωπη, απρόσωπη παρέα των «επαναστατημένων» νέων φίλων του.
Κοινός παρονομαστής της "φιλίας" τους η διάχυτη, ανεξακρίβωτη αλλά πραγματική αίσθηση της "καταπίεσης"...Σκοπός τους η διερεύνηση όχι του ΠΩΣ και του ΓΙΑΤΙ αλλά του κάθε τι που έδιωχνε, χωρίς κόπο την "ανία" που θα προσπόριζε νοήματα, έστω εφήμερα, όμως ευδιάκριτα και οπωσδήποτε… αισθησιακά...
Ναρκωτικά !...
Σε άλλες εποχές, σε αυτήν εδώ την πόλη, σε ολάκερη τούτη την επικράτεια της «φαιδρής πορτοκαλιάς» καταπίεση σήμαινε φτώχεια, υποχρέωση για μεροδούλι έλλειψη όχι της ελευθερίας να χαρείς τη ζωή αλλά των πόρων που θα βοηθούσαν να πραγματώσεις το δικαίωμα της κάθε ελεύθερης από υποχρέωση δουλείας ή δουλειάς ώρας για να χαρείς την εφήμερη ζωή!
Αλλά ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί..
.
Σωστά!
Τώρα υπάρχουν οι πόροι στρυμωγμένοι σε κάποιο ασφυκτικό τεσσάρι μιας κάποιας κακόγουστης πολυκατοικίας σε αυτήν την τόσο αλλαγμένη, πολύβουη, ξάγρυπνη, αεικίνητη πολυάνθρωπη και συνάμα τόσο απίστευτα και οδυνηρά απάνθρωπη πόλη...
Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ φαίνεται να ξεκίνησε νωρίς. Τότε ήταν αθέλητη αδιαφορία...
Ξεκίνησε καθώς ο γονιός πάσχιζε να εξασφαλίσει τους πόρους και η μάνα πρόσφερε με την εκτός εστίας απασχόλησή της στην απαραίτητη αύξησή τους...Το λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδάκι δεν καταλάβαινε από πόρους ούτε από μάρμαρα Πεντέλης και κρύσταλλα ΒΟΗΜΙΑΣ...
Καταλάβαινε με όλο του το ΕΙΝΑΙ την ανείπωτη χαρά μιας βόλτας στην παραλία καθώς κρεμότανε από τα χέρια του μπαμπά και της μαμάς και...1,2, 3 ..χοπ, έκαμνε το γιγάντιο βήμα....
Και γέμιζε γέλια και χαρές παιδιάστικες η ατμόσφαιρα, και γέμιζε ανείπωτη ευτυχία η καρδούλα του, πλημμύριζαν από φως τα μάτια της μαμάς, φούσκωνε με περηφάνια το στήθος του πατέρα…
Του έλειπαν αφήνοντας χαοτικό κενό, όλα αυτά τα απλά πράγματα που δεν αγοράζει το χρήμα...
Κάπου ανάμεσα στον αγώνα για τα κρύσταλλα, τα μάρμαρα και τις πορσελάνες λιγόστεψαν οι αγκαλιές, τα χάδια, οι βόλτες τα γιγάντια βήματα...
Έδωσαν όλα αυτά τη θέση τους στην «αδιαφορία» γιατί στο μυαλό του παιδιού έτσι μεταφραζόταν ο αγώνας του πατέρα και της μάνας, το αγχωτικό κυνηγητό των πόρων που εξασφαλίζουν το πολυπόθητο βιοτικό επίπεδο;
Όταν κοιτάς από χαμηλά, ο κόσμος των μεγάλων είναι σίγουρα συναρπαστικός, τόσο απρόσιτος, σχεδόν μαγικός...Θέλεις, κάθε παιδί θέλει, να μακρύνουν ξαφνικά τα πόδια σου, να μακρύνουν τα χέρια σου να τους αγκαλιάσεις και να τους φτάσεις...
Να ψιθυρίσεις στο αυτί τους:
«Ε, μανούλα, πατερούλη, τί γίνεται; Εμένα με...ξεχάσατε;»
Ο αγώνας μεταφράζεται σε σύμβολα της επιτυχίας μέσα στα σύγχρονα αστικό-βιομηχανικά μας πλέγματα και καθώς απομυζά την ικμάδα, τη ζωντάνια, τα συναισθήματα την αγάπη μας πολλαπλασιάζονται τα κρύσταλλα, οι πορσελάνες, τα μάρμαρα...
Τα άψυχα ακριβοπληρωμένα κομψοτεχνήματα της επιτυχίας μας, της ποθητής...ευπορίας μας!
Η αθέλητη κόπωση των γονιών που δουλεύουν ώρες ατέλειωτες και λείπουν από το σπίτι στην ψυχή του παιδιού γεννά την ανάγκη για ΦΥΓΗ από την οδυνηρή πραγματικότητα που παίρνει πολλές σύγχρονες μορφές: Αντικοινωνικές πράξεις, επιδερμικό σεξ, ναρκωτικά...
Το εικοσάχρονο, ευαίσθητο, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι, τώρα πια πανεπιστημιακός φοιτητής ήθελε από πολύ καιρό να…ΦΥΓΕΙ!…
Σήμερα, η καταραμένη «βρώμικη» δόση της άσπρης σκόνης το βοήθησε να φύγει ΟΡΙΣΤΙΚΑ!…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια