Το... success story του Τσίπρα έχει αρχίσει (δυστυχώς) να μυρίζει σαν τη ναφθαλίνη στα κοστούμια του Σαμαρά

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Την τελευταία ευκαιρία του να αποδείξει ότι είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους «κυβερνήτες» στην περίοδο της μνημονιακής ομηρίας έχασε ο Αλέξης Τσίπρας στη διάρκεια των τελευταίων ημερών.

Οχι μόνο στη Βουλή, όπου η σύγκριση με τις θλιβερές καρικατούρες των «δικαιωμένων» της ευρύτερης συστημικής αντιπολίτευσης αρχίζει να μην αποτελεί προνομιακό του πεδίο, αλλά και στο Eurogroup της περασμένης Τρίτης, όπου αποδείχτηκε περίτρανα ότι οι θυσίες, όσο βαριές και αβάσταχτες και αν γίνουν, δεν εξασφαλίζουν λύτρωση, αλλά μονάχα εγγύηση της διαιώνισης του μαρτυρίου.

Η μοναδική ελπίδα του σημερινού πρωθυπουργού να γλιτώσει την μήνιν, την απαξίωση και εν τελεί την απέχθεια του κόσμου, που συντροφεύουν πλέον τους προηγούμενους, θα ήταν να «πουλήσει» επικοινωνιακά ένα αφήγημα «δάκρυα και αίμα» με ορατό «χάπι εντ».

Οχι ασφαλώς επαναστατικού τύπου με κόκκινες παντιέρες και «ούαου» (άλλωστε, η επανάσταση μας τελείωσε τον περασμένο Ιούλιο...), αλλά -αντίθετα- μια ρεαλιστική θεωρία που να καθησυχάζει τους Ελληνες ότι τούτη τη φορά οι θυσίες «θα πιάσουν τόπο».
Δυστυχώς, το Eurogroup έγινε, αλλά δεν είχε...χάπι εντ. Η ελληνική περιπέτεια συνεχίζεται και το φιλμ ξετυλίγεται στα γούστα του ξένου σκηνοθέτη-πιστωτή, χωρίς αίσιο τέλος και -για την ακρίβεια- χωρίς ορατό τέλος. Θα είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε την ταινία όσες φορές χρειαστεί, χωρίς σταματημό, μέχρι τελικής πτώσης και εξόντωσης.

Δεν θα κάτσω να σας κουράσω με τις τεχνοκρατικές πτυχές των πρόσφατων αποφάσεων, αλλά σαν τελική σούμα η Ελλάδα έδωσε παρά πολλά, κυρίως σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας, και ως αντάλλαγμα έλαβε φιλικά χτυπήματα συγκατάβασης στον ώμο και αόριστες υποσχέσεις για κάποια «ελάφρυνση» στο χρέος, που θα προσδιοριστεί μετά το 2018, όταν βρεθεί ο κατάλληλος πολιτικός χρόνος για τους Γερμανούς.

Η περιβόητη δόση θα έλθει τμηματικά, με το πρώτο μεγάλο μέρος να καλύπτει ουσιαστικά τις δανειακές υποχρεώσεις του Ιουλίου και τις απολύτως στοιχειώδεις υποχρεώσεις του κράτους-οφειλέτη προς τον ιδιωτικό τομέα, χωρίς φυσικά να καθορίζονται τα κριτήρια προτεραιότητας στην αποπληρωμή, αφού τα λεφτά δεν φτάνουν για όλους.
Η πενιχρή συνέχεια, τα ψιλά δηλαδή των 2,8 δισ., θα έρθει τον Οκτώβριο (σ.σ.: να υπολογίζετε καλό Δεκέμβριο, για να κάνει η κυβέρνηση Χριστούγεννα) και υπό την προϋπόθεση βεβαίως κάποιων... λεπτομερειών που θα πρέπει να ρυθμιστούν με τη μορφή επιπρόσθετων «προαπαιτουμένων».

Αλλαγές ζητούνται και στα ήδη ψηφισμένα νομοσχέδια, κυρίως στον τομέα του Ασφαλιστικού. Αλλα η εκταμίευση της δεύτερης «υποδόσης» αγγίζει πολύ πιο ευαίσθητα θέματα. Ο καθένας από τους θεσμούς ζητάει και την... πενιά του: Ο Γερμανός του ESM θέλει να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις «στον χώρο της ενέργειας» (βλέπε ξεπούλημα ΑΔΜΗΕ και χρεοκοπία της ΔΕΗ υπέρ των ανεξάρτητων παρόχων). Ο Τόμσεν κόπτεται να θεσμοθετηθεί νομική ασυλία για τα καινούργια golden boys του Κατοχικού Ταμείου, ώστε να μπορούν να «ξεστοκάρουν» την ελληνική περιουσία χωρίς να κινδυνεύουν με φυλακή. Αλλοι βιάζονται να περάσουν τα δάνεια (και τα ενήμερα, παρακαλώ) στα κοράκια των funds για να ξεκινήσει το πάρτι. Και πάει λέγοντας...

Έχουν βαλθεί, δηλαδή, όλοι μαζί να τσιμπολογήσουν ακόμη κάτι από τη σάρκα της Ελλάδας, πριν χορηγήσουν άλλη μία μικρή δόση του φαρμάκου, για να μας κρατήσουν ζωντανούς στην εντατική με τα σωληνάκια. Και ύστερα πάλι από την αρχή. Μέχρι ο ασθενής να πεθάνει και να απομείνουν μόνο τα κόκαλά του.

Άνθρακες, λοιπόν, ο... θησαυρός του Τσακαλώτου. Το success story του «αναγεννημένου» Τσίπρα αρχίζει δυστυχώς να μυρίζει σαν τη ναφθαλίνη στα κοστούμια του Σαμαρά...
Τελευταία ελπίδα είχε να πάρει από τους ξένους μια ουσιαστική επιβράβευση για τις παραχωρήσεις του, αλλά έμεινε πάλι στα «θα» και στα «βλέπουμε». Είτε αναγκάστηκε να τα συμφωνήσει όλα προκαταβολικά, με το πιστόλι στον κρόταφο, για να κερδίσει λίγους μήνες στην εξουσία, είτε τα πέρασε όλα με την ελπίδα ότι θα συγκινηθεί η Μέρκελ, αλλά τελικά πιάστηκε κότσος.

Όμως και στη μία και στην άλλη εκδοχή, ο Τσίπρας βαρύνεται πλέον με ένα ασυγχώρητο πολιτικό έγκλημα. Οτι πρόδωσε τις ελπίδες του κόσμου και, αντί να επιλέξει την οδό μιας έντιμης αποχώρησης, βάλθηκε να αναστήσει τα μνημονιακά ζόμπι του συστήματος. Ατιμώρητοι, οι καταστροφείς της χώρας σε λίγο θα μας κουνούν και το δάχτυλο. Και το όνειρο μιας πατριωτικής διαπραγμάτευσης θα έχει κάνει φτερά...

Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.