Στην (άχαρη) περίοδο του Μνημονίου το παν είναι να κερδίζεις χρόνο, έλεγε ένας άλλοτε πρωταγωνιστής πολιτικής σκηνής
 |
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
|
Υπήρξαν κι άλλοι όμως που δεν κρύφτηκαν καθόλου, συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού. Γιατί θεωρούν ότι μαζί με την... προσωρινή αναστολή εκτέλεσης που απέσπασαν από τους δανειστές άνοιξε ο δρόμος για τα... μπάνια του λαού φέρνοντας την αξιωματική αντιπολίτευση σε πλήρη αμηχανία, αφού είχε ποντάρει σε πρόωρες εκλογές τις οποίες και ζητούσε εναγωνίως.
Σε τούτο το τελευταίο δεν μπορώ να διαφωνήσω. Κουράστηκα να γράφω ότι η εμμονή της Ν.Δ. για «εκλογές εδώ και τώρα» ήταν βλακώδης και ατελέσφορη, από όποια πλευρά κι αν τη δει κανείς. Στην παρούσα συγκυρία η προσφυγή στις κάλπες, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, θα ήταν το καλύτερο δώρο στον Αλέξη Τσίπρα.
Αυτό ωστόσο που δεν έχω καθαρό είναι αν τελικά η κυβέρνηση απέφυγε το απόσπασμα και πόση διάρκεια θα έχει αυτή η αναστολή του μοιραίου.
Ξεκάθαρη εικόνα θα αποκτήσουμε σε λίγες μέρες, μετά την υπερψήφιση του δεύτερου κύκλου των «προπαιτουμένων» που αποτελούν αναγκαία, αλλά όχι απαραίτητα και ικανή συνθήκη για την επιτυχή ολοκλήρωση του χρηματοδοτικού σκέλους της περιβόητης αξιολόγησης. Σε κάθε περίπτωση όμως και αυτή καθεαυτήν η κοινοβουλευτική δοκιμασία δεν αποτελεί περίπατο, ούτε διαδικασία ρουτίνας για την ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία.
Το δεύτερο σκέλος του νομοθετικού...τερατουργήματος περιλαμβάνει εξίσου καυτά ζητήματα με το ασφαλιστικό. Και δεν αναφέρομαι στην καταιγίδα των φόρων που αντιμετωπίζεται με ένα είδος μιθριδατισμού από τα συνήθη υποζύγια. Στο κάτω κάτω από το 19% ξεκίνησε ο ΦΠΑ, εν καιρώ Μνημονίου, για να φτάσει στο 23% και στο αυριανό 24%...
Υπάρχουν όμως δύο άλλα ζητήματα που δύσκολα χωρούν σε αριστερό... περιτύλιγμα. Είναι τα «κόκκινα» δάνεια και «το... κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» που διασφαλίζεται υπό συνθήκες για μία μόνο χρονιά, κυρίως όμως είναι το Υπερταμείο που υφαρπάζει ολόκληρη την ακίνητη περιουσία του ελληνικού κράτους για να την «εκμεταλλευθεί» στον βωμό της αποπληρωμής του χρέους.
Αυτό το τελευταίο, που αποτελεί την αναβίωση από την... πίσω πόρτα του επονείδιστου σχεδίου Roland Berger για τη μεταφορά ελληνικών περιουσιακών στοιχείων στον ΕSM υπό τη μορφή...εγγυήσεων (collaterals), είναι το πραγματικό αγκάθι. Kι ας σφυρίζουν αδιάφορα κόμματα και αντιπολιτευόμενα δήθεν μέσα ενημέρωσης. Γιατί εδώ δεν είναι θέμα «αριστερού» και «δεξιού». Ούτε η «δοτή» κυβέρνηση Παπαδήμου δεν τόλμησε να το περάσει. Και θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η τοποθέτηση επ΄αυτού της σημερινής Νέας Δημοκρατίας...
Ας υποθέσουμε όμως ότι όλα αυτά τα ζητήματα παρακάμπτονται και στις 24 Μαΐου η κυβέρνηση εμφανίζεται ενώπιον των εταίρων έχοντας καλύψει και τα τελευταία προαπαιτούμενα. Το πρώτο τεστ θα αφορά το ποσό της δόσης που θα καταβληθεί. Ολόκληρη για να καλύψει και τις ανάγκες των εσωτερικών κρατικών δαπανών; Ή μήπως «τσίμα τσίμα» για να καλυφθούν οι δανειακές υποχρεώσεις του Ιουλίου, ώστε να γίνει και μια πρώτη πρόβα στον... «κόφτη»;
Ας υποθέσουμε όμως και πάλι ότι δεν πέσαμε θύματα της γνωστής... αυταπάτης και οι δανειστές δεν θα θελήσουν να τραβήξουν το χαλί στον Τσίπρα μια ανάσα πριν από το δημοψήφισμα της Βρετανίας. Θα του δώσουν λοιπόν ένα γενναίο τμήμα της δόσης ή και ολόκληρη. Και μετά; Οταν τελειώσουν τα... μπάνια του λαού και η ευφορία από τις εισοδηματικές ανάσες του τουρισμού;
Ενας πολύ έμπειρος κοινοβουλευτικός, άλλοτε πρωταγωνιστής της πολιτικής σκηνής, έλεγε ότι το παν στην άχαρη περίοδο του Μνημονίου είναι να κερδίζεις «πολιτικό χρόνο». Κι από κει και πέρα βλέπουμε. Αν η κυβέρνηση συμμαζέψει δυο τρία βασικά μεγέθη, όπως της ανεργίας, του ελλείμματος, και προχωρήσει σε ένα συνυποσχετικό για ρύθμιση του χρέους, θα μπορέσει ίσως να πουλήσει ένα πειστικότερο success story από αυτό του Σαμαρά. Οτι οι θυσίες εν πάση περιπτώσει πιάνουν και λίγο τόπο... Στο ίδιο διάστημα θα μπορεί να βρει κοινοβουλευτικούς συμμάχους, να μαγειρέψει τον εκλογικό νόμο, ίσως και τη συνταγματική αναθεώρηση.
Φτάνει αυτό; Με υπέρογκες δανειακές υποχρεώσεις το καλοκαίρι του 2017 και τον προγραμματισμένο «κόφτη» να μπαίνει μπρος τον ερχόμενο Απρίλη, πολύ αμφιβάλλω. Στην κυβέρνηση πάντως έχουν κάθε λόγο να χαίρονται αν αποφύγουν τον «ξαφνικό θάνατο» εν μέσω θέρους. Είναι κι αυτό «μια κάποια λύσις», που θα 'λεγε κι ο ποιητής...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια