 |
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
|
Πόσο διαφορετικός θα είναι ο κόσμος το 2115, όταν η τότε διακυβέρνηση της περιοχής της Ελλάδας θα συζητά με τη διεθνή υπερδομή για το αν θα υπάρξει το ίδιο στάτους για τη διοίκησή της, όπως αυτό που θα έχει ισχύσει τον 21ο αιώνα, και για τον 22ο; Οπως εύκολα γίνεται κατανοητό, αν θεωρήσουμε το καθεστώς που υπερψήφισε το Κοινοβούλιο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ως σταθερό για τον αιώνα, τότε δεν υπάρχει νόημα να συζητούμε βασίμως για Ελλάδα των Ελλήνων. Αφού κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τι θα έχει συμβεί στον πλανήτη Γη όταν εμείς, τα παιδιά και τα περισσότερα από τα εγγόνια μας θα έχουν πεθάνει προ πολλού.
Αντιθέτως, ιδιαίτερη σημασία έχει να κατανοήσουμε τη σημερινή μας πραγματικότητα και -τουλάχιστον- να προκρίνουμε τη διαμόρφωσή της για την επόμενη τριετία. Εως το 2018, οπότε το παρόν μνημονιακό πρόγραμμα τελειώνει. Ακόμη πιο ουσιώδες θα ήταν να οργανώσουμε τις κινήσεις μας για τους επόμενους μήνες, έως το τέλος του 2016, αφού αυτοί θα κρίνουν την τριετία. Και η τριετία τον αιώνα. Και ο αιώνας την οργανική πραγματικότητα της φυλής μας. Το Γένος μας, για το οποίο πολέμησαν οι παλαιότεροι ημών και μας κληροδότησαν χώρα. Εθνικό κράτος, και όχι διεθνής ή οθωμανική περιοχή. Θα μπορούσε να ειπωθεί, χωρίς να είναι ούτε κατ' ίχνος εθνικιστικό, ότι οι Ελληνες εδώ και τέσσερις μέρες μετεξελίσσονται από έθνος με ιδιοκτησία επί κρατικής επικράτειας σε φυλή νομάδων υπό διεθνή διαχείριση και συσχετισμό ισχύος και εξάρτησης.
Σε μια πρώτη φάση, στην αρχή των Μνημονίων, εκχωρήθηκε επί πρωθυπουργίας Γ. Παπανδρέου και υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και διακυβέρνησης. Αλλά όχι το δικαίωμα και η αρμοδιότητα επί της επικράτειας. Της ονομαζόμενης δημόσιας ιδιοκτησίας. Αυτό απωλέσθη με τη σύμπραξη της πλειοψηφίας του Κοινοβουλίου, ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ., την προηγούμενη Κυριακή. Εδόθη δηλαδή στον διεθνή έλεγχο, με την παρουσία και την απλή συμμετοχή πλέον των ελληνικών κυβερνήσεων, το εύρος της δημόσιας περιουσίας σε εταιρία holding, με έδρα την Ελλάδα. Το καθεστώς είναι αντίστοιχο με τη μετά την ήττα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία.
Οταν από κράτος η διεθνής της οντότητα αντιμετωπίστηκε ως εταιρία και με τον Θεμελιώδη Νόμο -τα μόνιμα Μνημόνια στην περίπτωσή μας- ως αναγκαστικό σύνταγμα. Η δικαιοδοσία των διεθνών Ευρωπαίων θεσμικών εκπροσώπων των πιστωτών είναι ευρεία επί της ακίνητης, της κινητής και της επιχειρησιακής οντότητας του Δημοσίου. Του κράτους. Ακίνητα, ΔΕΚΟ, δίκτυα, υποδομές, συγκοινωνίες, ενεργειακά και ορυκτά αποθέματα. Με ταυτόχρονους μάλιστα νόμους εδόθη σε ανεξάρτητη Αρχή, υπό τον έλεγχο της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας του ευρώ εκτός ελληνικής διοίκησης, το σύνολο των εσόδων του κράτους, η κατανομή και η αξιοποίηση των οποίων έχει προκαθοριστεί. Ομοίως, με την πρόβλεψη του δημοσιονομικού φρένου ή «κόφτη» (όχι, όμως, σε επίπεδο ελλείμματος της εκτέλεσης του Προϋπολογισμού, αλλά στο επίπεδο διασφάλισης παράλογου πλεονάσματος, της τάξης του +3,5%, για δεκαπέντε χρόνια) έχει ελεγχθεί σε μόνιμη βάση και η διαχείριση των δαπανών, με παραδοχή μαζικής φτωχοποίησης των Ελλήνων πολιτών σε περιβάλλον υφεσιακής ή οριακά θετικής οικονομίας.
Η απουσία εθνικής ελίτ, η κομματοκρατία και η ευρωπαϊκή δομική αυταπάτη και φαντασίωση οδήγησαν στην απώλεια του κράτους και την εκχώρησή του στο διεθνές σύστημα, χωρίς διά των όπλων και της βίας ξένης κατοχής, αλλά μέσω της συνταγματικής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αρα μη αναστρέψιμου εντός ευρώ για όσο υπάρχει δημόσιο χρέος. Που, σύμφωνα με τους οικονομολόγους του ΔΝΤ, το 2060 θα βρίσκεται στο 250% του ΑΕΠ. Πολύ υψηλότερα, δηλαδή, από το 128% του 2010...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
 αιώνας για όλους τους Έλληνες){kind=link}
0 Σχόλια