Το Ταμείο μπήκε στο πρόγραμμα και στα Μνημόνια, για να μπορέσει να επιτευχθεί η τεχνητή εσωτερική υποτίμηση εντός της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) και αυτή είναι η μοναδική αλήθεια.
Το Ταμείο ήταν και είναι το θεσμικό άλλοθι, για να παραμεριστεί η περίφημη «Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη» και να προχωρήσει, με γοργούς ρυθμούς, η απόλυτη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, αφού το ευρώ είναι ένα σκληρό νόμισμα και δεν θα μπορούσε να υποτιμηθεί.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αποφάσισαν, αντί να μειώσουν το χρέος, να μειώσουν το ΑΕΠ της χώρας και σε αυτό βοήθησε, βεβαίως, η παρουσία του ΔΝΤ.
Γι’ αυτό το λόγο, εξάλλου, για όλα τα αποτυχημένα προγράμματα προσαρμογής, το πολιτικό κόστος φορτώνεται στο ΔΝΤ κι όχι στους εταίρους μας, που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για αυτό το ειδεχθές έγκλημα που συντελείται στην Ελλάδα και στο εσωτερικό της Ευρώπης.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Σχεδόν 5 στους 10 Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας
Το πόσο σοβαρές συνέπειες κουβαλούν οι μνημονιακές πολιτικές και τα υφεσιακά μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, αντικατοπτρίζεται στην ετήσια έκθεση για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση που εξέδωσε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) και δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα.
Oι αριθμοί της έκθεσης αυτής προξενούν ίλιγγο: το 48% των Ελλήνων, ήτοι σχεδόν πέντε στους δέκα πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Παράλληλα, το 20,9% δεν μπορεί να καλύψει ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες του.
Η Ελλάδα διεκδικεί τη θλιβερή πρωτιά και στο επίπεδο της μείωσης των κοινωνικών δαπανών μέσα στην Ευρώπη των 28. Κι ενώ άλλες χώρες που βρέθηκαν υπό καθεστώς Μνημονίων είχαν επίσης μειώσεις στις κοινωνικές δαπάνες, αλλά σε μικρότερη κλίμακα (η Ισπανία με -6,6%, η Πορτογαλία με -6,3%, η Ιταλία με -3,5% και η. Ιρλανδία -1,9%), στην χώρα μας το «ψαλίδι» έφτασε σε ποσοστό 13,7%.
Σχήμα οξύμωρο: Το «πετσόκομμα» των κοινωνικών δαπανών συνέβη κατά την περίοδο 2009-2012, τη στιγμή που η φτώχεια άρχισε να αναδεικνύεται στον υπ’ αριθμόν ένα σοβαρό κίνδυνο για την επιβίωση της χώρας! Δηλαδή, το κράτος, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, αντί να συνδράμει τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, κατέστη ο χειρότερος τιμωρός τους, καταδικάζοντάς τες στην εξαθλίωση.
Εργασιακές σχέσεις-«λάστιχο», διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, στα «Τάρταρα» ο ιδιωτικός τομέας
Τα σκληρά μέτρα των Μνημονίων στην Ελλάδα οδήγησαν τις επιχειρήσεις σε ραγδαία αναδίπλωση, η οποία είχε ως αρνητικό απότοκο τη διάλυση εργασιακών κεκτημένων πολλών δεκαετιών.
Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) άρχισε να καταπατείται, με την υιοθέτηση επαχθών ατομικών συμβάσεων, γεγονός που σήμανε τη γενικότερη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την καταβαράθρωση των μισθών, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα.
Σε ό,τι αφορά στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, πλέον ένας στους δύο εργαζόμενους αμείβεται με μισθούς κάτω των 800 ευρώ (έως 499 ευρώ κερδίζει το 14,9%, από 500 ως 699 ευρώ το 22% και μεταξύ 700 και 800 ευρώ το 13,5%), με μισθό από 800 ως 1.000 ευρώ αμείβεται το 18,6% και μόνο ένα ποσοστό της τάξης του 15,7% παίρνει μισθό μεγαλύτερο των 1.000 ευρώ. Στον δημόσιο τομέα τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα, παρά το «μαχαίρι» που έπεσε σε μισθούς και επιδόματα, καθώς, με βάση τα ευρήματα της Έρευνας Εργατικού Δυναμικού, ένα στους δύο δημοσίους υπαλλήλους αμείβεται με έως 1.099 ευρώ. Η απότομη πτώση των μισθών στην οικονομία κυρίως προκλήθηκε από την ονομαστική μείωση του κατώτατου μισθού και του κατώτατου ημερομισθίου κατά 22% και 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών το 2012, στο πλαίσιο του δεύτερου Μνημονίου.
Ραγδαία είναι επίσης η επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης που εδραιώνονται, εκτοπίζοντας τις προσλήψεις πλήρους απασχόλησης. Συγκεκριμένα, πριν εφαρμοστούν τα Μνημόνια, το 2009, οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές εργασίας αντιστοιχούσαν στο 21 % του συνόλου των προσλήψεων, ενώ το 2015, όταν είχαμε «πρώτη φορά Αριστερά», αντιστοιχούσαν στο 55%.
Έτσι η μερική ή η εκ περιτροπής απασχόληση τείνει να γίνει μόνιμο καθεστώς στην ελληνική αγορά εργασίας, ενώ σοβαρές συνέπειες έχει και αύξηση των μακροχρόνια ανέργων και η μείωση κατά 50% περίπου των επιδοτούμενων ανέργων, μιας και από το 2013 άλλαξαν ελέω... Μνημονίου και τρόικας οι προϋποθέσεις για την καταβολή του επιδόματος ανεργίας.
Και δυστυχώς, το βαρέλι μοιάζει να μην έχει πάτο...
Μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες στον «Καιάδα»
Είναι το λιγότερο ξεδιάντροπο να ακούει κανείς από τις κυβερνήσεις των τελευταίων έξι ετών να μιλούν για την «ανάπτυξη», τη στιγμή που ενστερνίστηκαν αβίαστα όλη τη βαρβαρότητα που έφεραν πάνω τους τα Μνημόνια.
Ας δούμε δύο πολύ τυπικά παραδείγματα, ξεκινώντας από τον μισθωτό οικογενειάρχη με δύο παιδιά και με μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα 16.000 ευρώ σε ετήσια βάση. Το 2003 ένας μισθωτός με αυτά τα χαρακτηριστικά κατέβαλε φόρο εισοδήματος 1.530 ευρώ. Τότε, το αφορολόγητο για την περίπτωση του ήταν 8.400 ευρώ (σήμερα είναι 9.550). Τότε, ακόμη, αυτός ο μισθωτός είχε έκπτωση φόρου, για τα δυο παιδιά, 210 ευρώ. Άρα, η καθαρή οφειλή θα υπολογιζόταν σε 1.320 ευρώ.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 2015, ο ίδιος μισθωτός με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά πληρώνει 1.532 ευρώ (άρα αύξηση κατά περίπου 16% σε σχέση με αυτά που έδινε το 2003). Επίδομα τέκνων δεν υπάρχει πια και μάλιστα καλείται να καταβάλει και την περιβόητη εισφορά αλληλεγγύης. Τι θα γίνει εάν καταργηθεί το αφορολόγητο, κάτι που επανειλημμένα έχει ζητήσει από την Ελλάδα το ΔΝΤ; Πολύ απλά, ο φόρος του «εκτοξεύεται» κατά 50% πάνω, άρα θα πληρώσει κάτι περισσότερο από 3.000 ευρώ!
Τα χειρότερα, όμως, αφορούν το δεύτερο παράδειγμά μας, δηλαδή αυτό του ελεύθερου επαγγελματία. Ας υποθέσουμε ότι και αυτός έχει δύο παιδιά και μέσο ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα 16.000 ευρώ. Το 2003 ο επαγγελματίας αυτής της κατηγορίας πλήρωσε φόρο 1.370 ευρώ. Τώρα πληρώνει 4.160 ευρώ ως φόρο εισοδήματος, συν 650 ευρώ ως τέλος επιτηδεύματος, σύνολο 4.810 ευρώ. Στην περίπτωση του δηλαδή ο φόρος υπερδιπλασιάστηκε και συγκεκριμένα από το 2003 έως το 2015 αυξήθηκε κατά 250%.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Απίσχναση της επιχειρηματικότητας, καταβαράθρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και εξαναγκασμός της είτε σε ανεργία είτε σε φυγή προς χώρα του εξωτερικού με καλύτερες συνθήκες φορολογίας και εργασίας. Και εφόσον μιλάμε και για ένα σημαντικό ποσοστό νέων που θα ήθελαν να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά στην Ελλάδα, τότε δεν θα πρέπει ουδείς να απορεί για το φαινόμενο του «brain drain» γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο.
Υπάρχει, άραγε, κανείς που με τέτοια δεδομένα, παραμυθιάζεται ακόμα από τα παχιά λόγια των κυβερνώντων για τη δήθεν ανάπτυξη;
Η αμαρτωλή ιστορία του ΔΝΤ και των υφεσιακών μέτρων που μας έχουν επιβάλει, δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί.
Εάν δεν υπάρξουν βαθιές τομές και αλλαγή παραδείγματος, οικονομικού και επιχειρηματικού, δεν μπορεί να κινηθεί τίποτα. Ανάπτυξη με υφεσιακά και δολοφονικά μέτρα δεν υφίσταται! Ανάπτυξη με ανύπαρκτο αναπτυξιακό νόμο και με φορολογική νομοθεσία που αλλάζει κάθε 2-3 μήνες κατά πως βαράει το ντέφι του το ΔΝΤ και οι συν αυτώ επίσης δεν υφίσταται! Δεν μπορεί κανένας να μιλήσει για ευρωστία και ευημερία, όταν η Δημόσια Διοίκηση μοιάζει με αργοκίνητο καράβι, που διακατέχεται από υδροκεφαλικά σύνδρομα.
Το να αλλάζει η κυβέρνηση και να οδηγείται κάθε τρεις και λίγο η χώρα σε εκλογές, οπότε θα έρθει κάποιος άλλος ως περήφανος «Μεσσίας» να μας «σώσει», δεν αλλάζει σε τίποτα τα πράγματα. Είναι μια ουτοπία για αφελείς. Το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια και συνέπεια.
Κι όσο πιο νωρίς το αντιληφθούν οι κυβερνώντες, τόσο πιο γρήγορα η χώρα θα βγει από τον γκρεμό, μέσα στον οποίο έχει ήδη πέσει. Αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια