Βαριά παλτά, ασήκωτη αντιπολίτευση

Εξακολουθεί να διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα(καλώς ή κακώς) ο Αλέξης Τσίπρας

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Είναι ίσως η πρώτη φορά στη νεότερη κοινοβουλευτική ιστορία μας που μια τόσο κακή κυβέρνηση έχει απέναντί της μια τόσο αδύναμη αντιπολίτευση. Και μιλάω, φυσικά, για τη λεγόμενη «συστημική» αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού,
άντε και του Λεβέντη, ο οποίος, βέβαια, λόγω γραφικότητας δεν λογίζεται ως συστημικός, αν και αποτελεί αναμφίβολα τον πιο πρόθυμο υπηρέτη του συστήματος...
Ολοι αυτοί, λοιπόν, έχουν απέναντί τους έναν Τσίπρα που ασφαλώς έχει αποκτήσει ηγετικά χαρακτηριστικά και ένα ασκέρι... παλαιοπασόκων, αριστεριστών, διεθνιστών και... χορτοφάγων που μαζί με την περισσότερο συμπαγή, αλλά μικρή, εθνοκεντρική συνιστώσα των ΑΝ.ΕΛ. συνιστούν το πιο παράδοξο κυβερνητικό σχήμα που έχει γνωρίσει ο τόπος.

Παραδόξως όμως, όπως απέδειξε και η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, τα ηγετικά στελέχη της αντιπολίτευσης δυσκολεύονται πολύ να τα βγάλουν πέρα. Οχι μόνο επειδή στερούνται ικανοτήτων, αλλά κυρίως επειδή συμβολίζουν συστήματα εξουσίας που ο λαός θέλει να ξεχάσει...
Η φθορά της κυβέρνησης είναι ραγδαία. Το Προσφυγικό αλλά και τα σενάρια τρόμου γύρω από το «σίριαλ» της αξιολόγησης διαμορφώνουν τοπίο αυξημένης πολιτικής αστάθειας. Ακόμη και ο Τσίπρας με τα «είπα - ξείπα», που μασκαρεύονται πίσω από ένα προπέτασμα «ειλικρίνειας», έχει υποστεί σοβαρές ρωγμές στην εικόνα του. Πλην όμως εξακολουθεί να φαίνεται περισσότερο συμπαθής στη πλειονότητα του απλού κόσμου, γιατί, όσο και να βάλλεται από τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης, διατηρεί ακόμη ηθικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του.

Η αλήθεια είναι ότι ο Κυριάκος ξεκινά από ιδιαίτερα μειονεκτική θέση. Είναι γόνος μιας πολιτικής φαμίλιας που δεν είναι και η συμπαθέστερη στην ελληνική κοινωνία. Ούτε και η πιο διαυγής στις δοσοληψίες της.
Ο ίδιος δεν φροντίζει να βελτιώσει αυτή την εικόνα. Στη σφοδρή, προσωπική και επαναλαμβανόμενη επίθεση Τσίπρα για τις εκλεκτικές συγγένειες με τον περιβόητο Παπασταύρου και τη Siemens έκανε ότι δεν άκουσε. Αντί άλλης απάντησης, ανέσυρε τον διορισμό Καρανίκα. Που αποτελεί βέβαια κραυγαλέο δείγμα αισχρής πελατειακής πρακτικής, αλλά δεν έχει την υφή ενός οικονομικού σκανδάλου.

Αν ήθελε να αναδείξει μείζον ζήτημα διαφάνειας, με πλείστα όσα ερωτήματα για τα κίνητρα και τις συνέπειες, έπρεπε να εστιάσει στην υπόθεση... διάσωσης της Τράπεζας Αττικής με λεφτά Ελλήνων φορολογουμένων. Εκεί θα μπορούσε να στρέψει τα πυρά του και να φέρει σε αμηχανία τον Τσίπρα. Τελικά το έθιξε «εξωδίκως» στη δευτερολογία του και αφού πρώτα κάποιος του το σφύριξε στο αυτί...

Επομένως, παρά τις διθυραμβικές αναλύσεις περί «πολιτικής άνδρωσης», τα σοκολατάκια του θριάμβου στο περιστύλιο και τις οικογενειακές... καυχησιολογίες τύπου «πώς να το κάνουμε, το 'χει το κύτταρο», η κοινοβουλευτική επίδοση του Κυριάκου άγγιξε πάλι τις παρυφές της μετριότητας. Με γελοιογραφίες και άρθρα, μπαγιάτικες (2008) διακηρύξεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των Σκοπίων, αυτογκόλ για τις συμφωνίες Μαυρίκου και κρατικής τηλεόρασης, καθώς και ατυχείς υπαινιγμούς περί ασυμβίβαστου πρώην διοικητή της ΕΥΠ (σ.σ.: επί Καραμανλή!) και σημερινού αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να κερδηθούν οι εντυπώσεις...

Σε εξίσου δυσχερή θέση βρέθηκε και η Φώφη Γεννηματά. Ισορροπώντας επικίνδυνα μεταξύ δύο πρώην πρωθυπουργών που έχουν σημαδέψει βαριά τον τόπο και ενός πρώην αρχηγού που επιμένει να την υπερκεράζει, η επικεφαλής ενός απαξιωμένου ΠΑΣΟΚ δεν είναι σε θέση να προτάξει αυτόνομο στίγμα πολιτικού λόγου. Επιπλέον, η κυρία Γεννηματά εμφανίζεται χαϊδεμένο παιδί του συστήματος και δεν κρύβει τις κοινωνικές συναναστροφές της με μιντιάρχες και βαρόνους της οικονομικής ολιγαρχίας. Ετσι όμως η όποια απήχησή της περιορίζεται στο συρρικνωμένο πελατειακό κοινό της.

Για τον πρόεδρο Σταύρο, που δεν μπήκε καν στον κόπο της δευτερολογίας, η συζήτηση ήταν μια κοινοβουλευτική αγγαρεία. Μπροστά στο φάσμα της δημοσκοπικής εξαφάνισης, στο υποτιμητικό βλέμμα του «φευγάτου» Θεοχάρη, αλλά και στις φυγόκεντρες τάσεις άλλων στελεχών, ο αρχηγός του Ποταμιού έχει πολύ σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί από το να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση.

Ανάλογους πονοκεφάλους έχει και ο Βασίλης Λεβέντης. Πώς θα μπορούσε να σταθεί σε μια συζήτηση περί διαφάνειας, όταν ο ίδιος έχει κοροϊδέψει τους υποψήφιους βουλευτές του, τάζοντάς τους ότι σε έξι μήνες θα αλλάξουν χέρια οι έδρες;
Ετσι, λοιπόν, δεν γκρεμίζεται ο Τσίπρας. Πολύ... βαριά τα κομματικά παλτά, όπως προσφυώς ειπώθηκε, για να ασκήσουν πειστική αντιπολίτευση σε έναν παίκτη που επιβίωσε μέσα από τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, κάνοντας το μαύρο άσπρο...

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.