Μα, που εξαφανίσθηκαν αυτές οι συμπαθέστατες, καλοσυνάτες, φιλεύσπλαχνες γιαγιούλες της Λέσβου (και άλλων ακριτικών νησιών υποδοχής προσφύγων, δεν αμφιβάλλουμε...) που έπαιρναν στην ποδιά τους τα καταταλαιπωρημένα προσφυγόπουλα να τους δώσουν γάλα και στοργή;
Που εξανεμίσθηκε όλη αυτή ή άδολη αλληλεγγύη που επιδείκνυαν απλοί και μαστιζόμενοι από την εγχώρια κρίση άνθρωποι στους κατατρεγμένους ντεσπεράντος, που γαντζώθηκαν στην Ελλάδα αποζητώντας την ελπίδα του αύριο, ανά τις πλατείες, τις προκυμαίες, τα προσφυγικά πρόχειρα στρατόπεδα σ' ολόκληρη την χώρα; Πως σβήστηκαν δια μιας αυτές οι συγκινητικές εικόνες φτωχοί Έλληνες να μοιράζουν το υστέρημά τους με τους φτωχότερους των προσφυγικών ορδών;
Όλοι μας, ως λαός και πολιτική ηγεσία, δεν διατρανώναμε την περηφάνια μας για τις “τιμητικές για την Ελλάδα μας...” σκηνές που διαδραματίζονταν στην Ειδομένη, την Χίο, την Μυτιλήνη, δεν αισθανόμασταν υπέροχα από την πρόταση να “μας” απονεμηθεί το...Νόμπελ Ειρήνης, δεν μαζεύαμε υπογραφές στο διαδίκτυο, δεν πανηγυρίζαμε την κάθε “συμπαράσταση” λογής-λογής διασημοτήτων ανά την οικουμένη; Που χάθηκε, ξαφνικά, αυτή η Ελλάδα της ανοχής, της αλληλεγγύης, του πραγματικού ευρωπαϊκού πνεύματος, για να την διαδεχθεί η “άλλη” Ελλάδα των δυναμικών συγκρούσεων των ντόπιων κοινωνιών με τους μετανάστες αλλά και τα ΜΑΤ, των ξυλοδαρμών, των προσβλητικών συμβολισμών με τα πέταγμα γουρονοκεφαλών στα hot spots, της άρνησης κατοίκων σχεδόν απανταχού στην επικράτεια να “ανεχθούν” στον τόπο τους την εγκατάσταση καταυλισμών για τους “βρομιάρηδες”;
Δεν υπάρχει καμιά... μαγική εικόνα. Η ελληνική κοινωνία, παραμένει αυτή που ήταν πάντα. Ένα αμάλγαμα ευαισθησίας μα και σκληρότητας. Κοσμοπολιτισμού, αλλά και με γενναίες δόσεις επαρχιωτισμού. Ανεκτική, μα και φοβική ταυτόχρονα. Ανοικτή και δεκτική, αλλά και ακραία επιφυλακτική. Μην γελιόμαστε: είναι όπως όλες οι κοινωνίες. Ευμετάβλητη, ανάλογα με τα ερεθίσματα και τα απρόσμενα που της επιβάλλονται. Και από τον τρόπο που την αντιμετωπίζει η εξουσία...
Οι πρόσφυγες, θα ήταν περαστικοί. Οι μετανάστες, θα διαχωρίζονταν επί τόπου και θα επέστρεφαν από κει πού ήρθαν. Τα σύνορά μας, θα παρέμεναν ορθάνοιχτα για να διοχετεύονται οι πρόσφυγες στις ευρωπαϊκές χώρες, ανάλογα με τις αντοχές και τις οικονομικές δυνατότητες καθεμιάς. Για όσο καιρό θα “φιλοξενούνταν” (μόνο...) οι πρόσφυγες στην χώρα, θα υπήρχε μέριμνα για καλά οργανωμένα και εποπτευόμενα “κέντρα”, το κράτος θα φρόντιζε για την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική φροντίδα τους. Εγγύηση για όλα αυτά, η επίσημη πολιτική της κυβέρνησης-και όχι... όποια κι' όποια πολιτική, αλλά αριστερή, προοδευτική, εθνικά και κοινωνικά ευαίσθητη!
Ας μην κουραζόμαστε με απολογιστικές “λεπτομέρειες”, γνωστά τα αποτελέσματα. Τίποτε από όλα όσα είχε “δεσμευθεί” η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και στο προσφυγικό (όπως, άλλωστε , και σ' όλα τα άλλα ζητήματα), δεν υλοποιήθηκε. Προχειρότητες, ερασιτεχνισμός, ενδοκυβερνητικές ιδεοληπτικές αντιθέσεις, παντελής έλλειψη συγκροτημένου κεντρικού σχεδιασμού, έφθασαν τα πράγματα στο εκρηκτικό σημείο που βρίσκονται σήμερα. Τα “κέντρα”, δεν είναι ακόμη έτοιμα-και όχι για να “φιλοξενήσουν προσωρινά” κάποιες λίγες διερχόμενες χιλιάδες, αλλά για επ' αόριστον (μόνιμη, πιθανότατα) εγκατάσταση από 60.000, μέχρι 100.000 προσφύγων, όπως σταδιακά και... “ανεπαισθήτως” άφηνε η κυβέρνηση να πληροφορείται η κοινωνία.
Οι συγκρούσεις μεταξύ απελπισμένων ανθρώπων, που αντί να τους ενώνει η κοινή δύστυχος μοίρα, τους χώριζαν σε εχθρικά στρατόπεδα οι θρησκευτικές, εθνικές και πολιτισμικές διαφορές τους, ήταν απλώς ζήτημα χρόνου να ξεσπάσουν. Ιδίως όταν η ...προοδευτικά “ευαίσθητη” κυβέρνηση, είχε αποφασίσει οι αρχές τάξεως και ασφαλείας να είναι “διακριτικά” απούσες! Το γεγονός ότι εκατοντάδες προσφυγομετανάστες το έσκασαν από τα κέντρα φιλοξενίας και κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι, σίγουρα δεν... συνέβαλε στην παγίωση αισθήματος ασφάλειας στους ντόπιους. Τα αναπόφευκτα κρούσματα λοιμωδών νόσων σε χύδην κοινότητες ατόμων χωρίς την παραμικρή πρόνοια υγιεινών συνθηκών διαβίωσης, και με παντελή απουσία ιατροφαρμακευτικής μέριμνας, ήταν επίσης θέμα χρόνου να εκδηλωθούν. Προκαλώντας τον πανικό των τοπικών κοινωνιών και την φοβική,βίαιη, ενστικτώδη αντίδρασή τους.
Μια σοβαρή και στοιχειωδώς προβληματισμένη για όλες αυτές τις πιθανές “παράπλευρες συνέπειες” κυβέρνηση, θα είχε φροντίσει να λάβει προληπτικά όλα τα κατάλληλα μέτρα για την διαχείριση ενός προβλήματος που ξεπερνά κατά πολύ την οργάνωση και τις αντοχές της χώρας. Και θα είχε ενημερώσει την κοινωνία για τις ενδεχόμενες επιπλοκές που θα προέκυπταν. Για να την προϊδεάσει, οργανώσει, κανοναρχήσει.
Τα συγγνωστά ψέμματα και οι ωραιοποιήσεις της πραγματικότητας λόγω... αμηχανίας και τραγικών σφαλμάτων διαχείρισής τους, κατ' ανάγκην οδηγούν από... τα Νόμπελ, στα γκλομπς!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια