Η Μέρκελ είναι η - μικρή - ηγέτης μιας ημιδιαλυμένης κι αποπροσανατολισμένης Ευρώπης και πετάει τη μπάλα στην εξέδρα γιατί δεν θέλει να βάλει άλλο χρήμα υπέρ μιας «αλληλεγγύης» που δεν την πιστεύει. Είτε αυτό είναι σε ρευστό, είτε σε διαγραφή χρεών.
Η Ελλάδα είναι ο χρεοκοπημένος όμηρος που του ζητούν, και πάλι, να επιλέξει απλώς τον τρόπο με τον οποίο θα πεθάνει. Και επιτίθεται μετωπικά για να αγοράσει χρόνο επιβίωσης. Επιλέγοντας τη συμμαχία με τον «λιγότερο κακό» - εν προκειμένω, με την Ευρώπη της Γερμανίας - και ποντάροντας στις πιθανότητες ενός πολιτικού deal ελέω προσφυγικού και Brexit.
Η Αθήνα επιταχύνει τη σύγκρουση
Πρόκειται για το, απλό και κυνικό, κάδρο της σύγκρουσης συμφερόντων που αποτυπώνει η πολύκροτη διαρροή των wikileaks - μια σύγκρουση, που η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει καθαρά να επιταχύνει προκειμένου να αποφύγει ακριβώς τη νέα πιστωτική ασφυξία που «φλερτάρει» ο κ. Τόμσεν και οι επιτελείς του.
Είναι μια επιλογή με ρίσκα αλλά, σύμφωνα τουλάχιστον με τον κυβερνητικό σχεδιασμό, είναι και η μόνη επιλογή για να μην φθάσουμε στην, κατά Τσακαλώτο, διακεκαυμένη ζώνη του Ιουλίου με ανοιχτή την αξιολόγηση και άδεια ταμεία.
Τι ζητά το ΔΝΤ
Η αποκαλυπτική συνομιλία Τόμσεν - Βελκουλέσκου ήρθε απλώς να δείξει με καθαρότητα τα σκληρά δεδομένα αυτού του σχεδιασμού: Το ΔΝΤ εκβιάζει παράλληλα την Αθήνα και το Βερολίνο - την Αθήνα με πιστωτικό γεγονός και το Βερολίνο με αποχώρησή του από το τρίτο Μνημόνιο -, δεν θέλει σε καμία περίπτωση πολιτικοποίηση της διαπραγμάτευσης (εξ ου και η ανοιχτή κόντρα με την Κομισιόν) και εξακολουθεί να θεωρεί (ορθώς) ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει χωρίς γενναία μείωση του χρέους. Παραπλεύρως, και… μη ορθώς, μαζί με την ριζική ελάφρυνση του χρέους, επιμένει να ζητά και εξίσου ριζική λιτότητα είτε ο στόχος για το πλεόνασμα είναι στο ιλιγγιώδες 3,5%, είτε στο 2,5% που υποδεικνύουν ως πιθανό επίπεδο συμβιβασμού οι Τόμσεν και Βελκουλέσκου στην συνομιλία των wikileaks.
Η στάση αυτή του ΔΝΤ ήταν ήδη ευκρινής τόσο μέσα από το περίφημο άρθρο του Πολ Τόμσεν στο blog του τον περασμένο Φλεβάρη, τόσο και προχθές στην τηλεδιάσκεψη του EuroWokringGroup. Παρά το θετικό «σήμα» που μεταδόθηκε επισήμως για το κλείσιμο της αξιολόγησης, οι πληροφορίες από τις Βρυξέλλες λένε πως το Ταμείο επιφυλάχθηκε εκ νέου, επέμεινε ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι «δεν βγαίνουν» με το τρέχον πλαίσιο μέτρων και άφησε να αιωρείται η απειλή για δημοσιοποίηση της, ήδη έτοιμης, έκθεσής του περί μη βιωσιμότητας του χρέους.
Τα μηνύματα Τσίπρα - Παυλόπουλου
Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας, η Αθήνα απαντά επιστρέφοντας την πίεση: Πιέζει το Βερολίνο θέτοντας, διά του Προκόπη Παυλόπουλου, θέμα αποχώρησης του Ταμείου από το πρόγραμμα και πιέζει το ΔΝΤ θέτοντας, διά της επιστολής Τσίπρα στην Κριστίν Λαγκάρντ, θέμα εμπιστοσύνης και απομάκρυνσης των Τόμσεν και Βελκουλέσκου.
Ο προφανής στόχος δεν είναι κανείς εκ των δύο - αμφότεροι είναι μοχλοί πίεσης για να επιταχυνθεί η τελική σύγκρουση μεταξύ Βερολίνου και Ουάσιγκτον και να ξεκαθαρίσει το τοπίο εντός των, σχετικά ασφαλών ακόμη ταμειακά, μηνών Απριλίου και Μαΐου.
Το ρίσκο και το πρόβλημα είναι το, διαχρονικά πιθανό, παράπλευρο ατύχημα μιας σύγκρουσης ελεφάντων. Και το ενδεχόμενο να πληρώσει η Ελλάδα το δυσανάλογο τίμημα ενός «συμβιβασμού κορυφής» μεταξύ των δανειστών που θα περιλαμβάνει και επώδυνα μέτρα και μη ουσιαστική μείωση του χρέους…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια