Το πρωτοφανές αυτό συμπέρασμα προκύπτει από μακροχρόνια έρευνα τοθυ Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς της Βαλτιμόρης και δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο New England Journal of Medicine, ανατρέποντας όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για τις μεταμοσχεύσεις νεφρών.
O αναπληρωτής καθηγητής Χειρουργικής Ντόρι Σέγκεβ, διευθυντή της μονάδας επιδημιολογικών ερευνών για την μεταμόσχευση οργάνων του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς ανέλυσε ιατρικά αρχεία για μεταμοσχεύσεις νεφρών από 22 κέντρα μεταμοσχεύσεων στις ΗΠΑ.
Από την ανάλυση των στοιχείων προέκυψε ότι, οκτώ χρόνια μετά τη μεταμόσχευση, το ποσοστό επιβίωσης ήταν 77% μεταξύ όσων (1.025 ασθενών) είχαν κάνει μεταμόσχευση από ζώντα μη συμβατό δότη, 63% μεταξύ όσων (5.125 ατόμων) ήταν σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση και είχαν κάνει τελικά μεταμόσχευση από πτωματικό δότη και 44% (επίσης 5.125) μεταξύ εκείνων που περίμεναν μόσχευμα κάνοντας αιμοκάθαρση.
«Συνηθίζαμε να λέμε ότι αν υπάρχει ένας συμβατός δότης, τότε μπορούμε να κάνουμε την μεταμόσχευση. Τώρα μπορούμε να πούμε ότι αν υπάρχει ένας μη συμβατός δότης, πάλι μπορούμε να προχωρήσουμε στην μεταμόσχευση, πράγμα πολύ σημαντικό για όσους βρίσκονται σε λίστα αναμονής», εξηγεί ο Δρ Σέγκεβ.
Ως μη συμβατό σε σχέση με το μεταμοσχευμένο νεφρό χαρακτηρίζεται το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς, όταν αναπτύσσει τα αντισώματα τύπου αντί-HLA και γίνεται επιθετικό απέναντι στο μόσχευμα. Οι νεφροί από ζώντα δότη είναι προτιμότεροι σε σχέση με τους νεφρούς από πτωματικό δότη.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ακόμη και αν το ποσοστό απόρριψης του οργάνου απο έναν μη συμβατό δότη είναι υψηλότερο από ό,τι από έναν συμβατό, έχει τελικά έχει νόημα να γίνει η μεταμόσχευση, αντί ο νεφροπαθής να υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση, περιμένοντας για μεταμόσχευση.
Ο Δρ Σαντζάι Κουλκαρνί της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γέιλ και διευθυντής μεταμοσχεύσεων στο Νοσοκομείο του Νιού Χέιβεν συμφωνεί ότι «όσο περισσότερο χρόνο οι ασθενείς μένουν στην αιμοκάθαρση πριν την μεταμόσχευση, τόσο χειροτερεύει η επιβίωσή τους».
Άλλοι ειδικοί χαρακτηρίζουν το συμπέρασμα της μελέτης «επαναστατικό» καθώς επιβεβαιώνεται ότι η μεταμόσχευση από μη συμβατό δότη μπορεί να σώσει ζωές και να εξοικονομήσει πόρους τόσο για τους ασθενείς, όσο και για τα συστήματα υγείας.
Η μεταμόσχευση οργάνου από μη συμβατό δότη συνδυάζεται με «θεραπεία απευαισθητοποίησης», κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα του νεφροπαθούς «εκπαιδεύεται», ώστε να αποδεχθεί καλύτερα το ξένο μόσχευμα. Στους ασθενείς γίνεται πλασμαφαίρεση (καθαρισμός του αίματος από τα επικίνδυνα αντισώματα και αντικατάσταση με νέα) και στη συνέχεια χορήγηση ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων.
Ορισμένοι επιστήμονες πλέον πιστεύουν ότι ο συνδυασμός αυτός (θεραπεία απευαισθητοποίησης και μεταμόσχευση μη συμβατού νεφρού) μπορεί να γίνει η καθιερωμένη πρακτική στο μέλλον, καθώς -παρά τους αυξημένους κίνδυνους- υπόσχεται μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής για περισσότερους ασθενείς. Επίσης, παρά το αρχικό υψηλό κόστος της μεταμόσχευσης, τελικά είναι χαμηλότερου κόστους λύση σε σχέση με την μακρόχρονη αιμοκάθαρση.
Οι γιατροί ελπίζουν, ότι εκτός από τους νεφρούς, η μέθοδος της απευαισθητοποίησης και της μη συμβατής μεταμόσχευσης μπορεί να εφαρμοστεί επίσης σε άλλα όργανα, όπως το ήπαρ και οι πνεύμονες - κάτι που θα πρέπει επίσης να μελετηθεί διεξοδικά στο μέλλον.
Επιμέλεια: Μαίρη Μπιμπή
health.in.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια