Γράφει ο Κώστας Ιορδανίδης
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ενεφανίσθη στην πολιτική σκηνή –μετά την αποχώρηση της Ανανεωτικής Αριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ– ως επικεφαλής ομάδος ριζοσπαστών της πλέον ακραίας μορφής, εκπροσωπούντων όλο το φάσμα της μαρξιστικής Αριστεράς,
υπό μορφή συνιστωσών, οπότε και προέκυψε «πολιτικό πανόραμα» της πλέον ακατανόητης μορφής από ψηφίδες τάσεων που επί πολλές δεκαετίες είχαν αποβληθεί από την ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα.
Σωρεία σφαλμάτων των πάσης φύσεως αντιπάλων του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ και η συνεχιζόμενη οικονομική ανέχεια της χώρας εκτόξευσαν τον κ. Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία τον Ιανουάριο του 2015. Και η ομάδα των «ριζοσπαστών» της Αριστεράς ξεκίνησε την «επανάσταση» εναντίον του «ευρωπαϊκού κατεστημένου».
Η αναμέτρηση απέληξε σε συντριπτική νίκη των Βρυξελλών ή ακριβέστερα του Βερολίνου. Οχι απλώς διότι απεδείχθησαν πόσο εκτός πραγματικότητος ήταν οι εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως επειδή ο κ. Τσίπρας σταδιακώς ενσωματώθηκε «στο ευρωπαϊκό σύστημα». Με όρους ευρωπαϊκής πολιτικής, επρόκειτο για θηριώδη νίκη εναντίον των κομμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που ανεδείχθησαν στις χώρες του Νότου, και τελικώς θα ακολουθήσουν τον δρόμο της προσαρμογής, τον χαραχθέντα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως δεν επρόκειτο περί ευρωπαϊκής πρωτοτυπίας. Η ενσωμάτωση της Αριστεράς επιχειρήθηκε με επιτυχία από τις ΗΠΑ, όταν ένας φαιδρός Ισπανός αριστεριστής, επί σειρά ετών, ο κ. Χαβιέ Σολάνα, τοποθετήθηκε στη θέση του γενικού γραμματέως του ΝΑΤΟ, και στη συνέχεια όταν «η μετριοπαθής Αριστερά» στο σύνολό της εστήριξε τον «ανθρωπιστικό πόλεμο» εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Παρεμπιπτόντως, επικρίσεις είχαν διατυπωθεί στις ΗΠΑ από τους Ρεπουμπλικανούς στον Χένρι Κίσινγκερ και όχι μόνον.
Κάποιοι θεώρησαν –για να επανέλθουμε στα καθ’ ημάς– ότι η «επανάσταση» έφθασε το τέλος, όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ συνομολόγησε το τρίτο μνημόνιο με τους δανειστές μας. Πλανήθηκαν οικτρά. Η «επανάσταση» του κ. Τσίπρα συνεχίζεται και είναι διαρκής. Μόνον που πλέον δεν στρέφεται εναντίον του «ευρωπαϊκού συστήματος», με το οποίο απεκατέστησε, ως φαίνεται, σχέσεις λειτουργικές. Στόχος είναι η συντριβή του «ελληνικού κατεστημένου», με όρους απολύτως ταξικούς. Και παραδόξως ο κ.Τσίπρας έχει πλέον τη στήριξη κάποιων συντηρητικών Ευρωπαίων ηγετών, που από την εκδήλωση της κρίσεως δεν έπαυσαν να επικρίνουν την απροθυμία διαφόρων κυβερνήσεων να «εξυγιάνουν» και την κορυφή της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδος της χώρας.
Ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει εάν η νέα φάση της «επαναστάσεως» του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι επιτυχής, σε αντίθεση με την προηγηθείσα. Το βέβαιον είναι ότι ο κ. Τσίπρας, αφού εξετέλεσε πολιτικά τους παλαιούς συντρόφους του και αφού προσωπικά επέρασε από την κάμινο των ιδεολογικών προσαρμογών, θα αναζητήσει «τη δικαίωση», συνθλίβοντας ό,τι αντιλαμβάνεται ως σύμβολα του παλαιού καθεστώτος. Ολα εν ονόματι του εξορθολογισμού και της εξυγιάνσεως της κοινωνίας.
Η παλαιά τάξη πραγμάτων άρχισε σταδιακώς να αποδομείται από τον Μάιο του 2010 και έχει εισέλθει στην κρισιμότερή της φάση, όπου η έλξη του αίματος αναδεικνύεται σε κινητήριο δύναμη των πολιτικών εξελίξεων. Εδώ ευρισκόμεθα, ακριβώς. Και όμως το μόνον που επιθυμούσαμε εντασσόμενοι στην ευρωπαϊκή οικογένεια ήταν η ησυχία μας, η ευημερία και άλλα τέτοια συναφή.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ενεφανίσθη στην πολιτική σκηνή –μετά την αποχώρηση της Ανανεωτικής Αριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ– ως επικεφαλής ομάδος ριζοσπαστών της πλέον ακραίας μορφής, εκπροσωπούντων όλο το φάσμα της μαρξιστικής Αριστεράς,
υπό μορφή συνιστωσών, οπότε και προέκυψε «πολιτικό πανόραμα» της πλέον ακατανόητης μορφής από ψηφίδες τάσεων που επί πολλές δεκαετίες είχαν αποβληθεί από την ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα.
Σωρεία σφαλμάτων των πάσης φύσεως αντιπάλων του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ και η συνεχιζόμενη οικονομική ανέχεια της χώρας εκτόξευσαν τον κ. Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία τον Ιανουάριο του 2015. Και η ομάδα των «ριζοσπαστών» της Αριστεράς ξεκίνησε την «επανάσταση» εναντίον του «ευρωπαϊκού κατεστημένου».
Η αναμέτρηση απέληξε σε συντριπτική νίκη των Βρυξελλών ή ακριβέστερα του Βερολίνου. Οχι απλώς διότι απεδείχθησαν πόσο εκτός πραγματικότητος ήταν οι εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως επειδή ο κ. Τσίπρας σταδιακώς ενσωματώθηκε «στο ευρωπαϊκό σύστημα». Με όρους ευρωπαϊκής πολιτικής, επρόκειτο για θηριώδη νίκη εναντίον των κομμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που ανεδείχθησαν στις χώρες του Νότου, και τελικώς θα ακολουθήσουν τον δρόμο της προσαρμογής, τον χαραχθέντα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως δεν επρόκειτο περί ευρωπαϊκής πρωτοτυπίας. Η ενσωμάτωση της Αριστεράς επιχειρήθηκε με επιτυχία από τις ΗΠΑ, όταν ένας φαιδρός Ισπανός αριστεριστής, επί σειρά ετών, ο κ. Χαβιέ Σολάνα, τοποθετήθηκε στη θέση του γενικού γραμματέως του ΝΑΤΟ, και στη συνέχεια όταν «η μετριοπαθής Αριστερά» στο σύνολό της εστήριξε τον «ανθρωπιστικό πόλεμο» εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Παρεμπιπτόντως, επικρίσεις είχαν διατυπωθεί στις ΗΠΑ από τους Ρεπουμπλικανούς στον Χένρι Κίσινγκερ και όχι μόνον.
Κάποιοι θεώρησαν –για να επανέλθουμε στα καθ’ ημάς– ότι η «επανάσταση» έφθασε το τέλος, όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ συνομολόγησε το τρίτο μνημόνιο με τους δανειστές μας. Πλανήθηκαν οικτρά. Η «επανάσταση» του κ. Τσίπρα συνεχίζεται και είναι διαρκής. Μόνον που πλέον δεν στρέφεται εναντίον του «ευρωπαϊκού συστήματος», με το οποίο απεκατέστησε, ως φαίνεται, σχέσεις λειτουργικές. Στόχος είναι η συντριβή του «ελληνικού κατεστημένου», με όρους απολύτως ταξικούς. Και παραδόξως ο κ.Τσίπρας έχει πλέον τη στήριξη κάποιων συντηρητικών Ευρωπαίων ηγετών, που από την εκδήλωση της κρίσεως δεν έπαυσαν να επικρίνουν την απροθυμία διαφόρων κυβερνήσεων να «εξυγιάνουν» και την κορυφή της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδος της χώρας.
Ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει εάν η νέα φάση της «επαναστάσεως» του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι επιτυχής, σε αντίθεση με την προηγηθείσα. Το βέβαιον είναι ότι ο κ. Τσίπρας, αφού εξετέλεσε πολιτικά τους παλαιούς συντρόφους του και αφού προσωπικά επέρασε από την κάμινο των ιδεολογικών προσαρμογών, θα αναζητήσει «τη δικαίωση», συνθλίβοντας ό,τι αντιλαμβάνεται ως σύμβολα του παλαιού καθεστώτος. Ολα εν ονόματι του εξορθολογισμού και της εξυγιάνσεως της κοινωνίας.
Η παλαιά τάξη πραγμάτων άρχισε σταδιακώς να αποδομείται από τον Μάιο του 2010 και έχει εισέλθει στην κρισιμότερή της φάση, όπου η έλξη του αίματος αναδεικνύεται σε κινητήριο δύναμη των πολιτικών εξελίξεων. Εδώ ευρισκόμεθα, ακριβώς. Και όμως το μόνον που επιθυμούσαμε εντασσόμενοι στην ευρωπαϊκή οικογένεια ήταν η ησυχία μας, η ευημερία και άλλα τέτοια συναφή.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια