Με άλλα λόγια, για να ανακεφαλαιώσουμε, ζούμε σε μια χώρα στην οποία ιστορικοί διώκονται δικαστικά, επειδή τα αποτελέσματα του επιστημονικού τους έργου δεν ταιριάζουν απόλυτα με τους μύθους ντόπιων, ηθοποιοί προσβάλλουν όλα τα άτομα με κινητικές δυσκολίες σε κοινό δύο εκατομμυρίων τηλεθεατών χωρίς καμία συνέπεια,
μητροπολίτες καλούν το ποίμνιό τους να φτύσει τους ομοφυλόφιλους, κυκλοφορεί ευρέως καθημερινή εφημερίδα που βρίζει, απειλεί και συκοφαντεί κάθε μέρα χωρίς να την πειράζει κανένας, η δικαιοσύνη όμως καταδικάζει τον εμπνευστή χιουμοριστικής σελίδας του Facebook που σατιρίζει τη λατρεία μέντιουμ παππούλη, την ώρα που εκδότες μικροσκοπικών φύλλων και ιδιοκτήτες σκουπιδοσάιτ εκβιάζουν επιχειρηματίες και πολιτικούς για διαφημίσεις ανενόχλητοι για χρόνια.
Ολο αυτό τον αχταρμά υποστηρίζει ότι θέλει να τον ελέγξει μια κυβέρνηση που παρακάμπτει αρμόδιες ανεξάρτητες αρχές για να μοιράσει όσες τηλεοπτικές άδειες πιστεύει ότι τη συμφέρει, ενώ στελέχη της δηλώνουν ότι είναι κακό πράγμα να υπάρχουν αντιπολιτευόμενα κανάλια, και ότι πρέπει να «τακτοποιηθεί» και η αγορά των ραδιοφώνων και του Ιντερνετ και γενικά οτιδήποτε μπορεί να φιλοξενεί φωνές και γνώμες που δεν συμφωνούν μαζί της.
Και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, έρχεται η ίδια η πρόεδρος του Αρείου Πάγου να κάνει μήνυση σε πολίτη επειδή σε μπλογκ πέρυσι την είχε αποκαλέσει αφελή. Και μάλιστα όχι σε οποιονδήποτε πολίτη, αλλά σε ακαδημαϊκό, και όχι οποιονδήποτε ακαδημαϊκό, αλλά συνταγματολόγο, αυθεντία πάνω στα θέματα της ελευθερίας της έκφρασης.
Αυτά, βεβαίως, δεν γίνονται μόνο στη χώρα που έχει τους Ναζί τρίτη δύναμη στο Κοινοβούλιο.
Στην Ισπανία λίγο καιρό πριν συνέλαβαν δύο κουκλοπαίκτες επειδή σε υπαίθρια παράστασή τους σε πλατεία έκαναν λογοπαίγνιο με τα ονόματα της Αλ Κάιντα και της ΕΤΑ. Στη Γαλλία συνελήφθη ένας κωμικός που έγραψε στο Facebook ένα σχόλιο που υπονοούσε συμπάθεια για έναν από τους δολοφόνους στην επίθεση στο περιοδικό Charlie Hebdo. Στη Γουατεμάλα συνελήφθη ακτιβιστής επειδή κατηγόρησε ακροδεξιό αρθρογράφο ότι υποκίνησε επίθεση εναντίον του. Στην Ινδία συλλαμβάνονται φοιτητές που εκφράζονται θετικά για το Πακιστάν. Αυτά είναι παραδείγματα που μπορεί να σταχυολογήσει κανείς μόνο διαβάζοντας τις ειδήσεις των τελευταίων εβδομάδων.
Η ελευθερία της έκφρασης μοιάζει να είναι παγκοσμίως υπό απειλή, αλλά αυτή είναι μια επίπεδη ανάγνωση ενός φαινομένου που δεν είναι ενιαίο. Στη Δύση η μάχη είναι ανάμεσα στην ελευθερία και την ασφάλεια, το πόσο νόμοι σχεδιασμένοι να παρέχουν προστασία απέναντι στην τρομοκρατία πατάνε πάνω στα δικαιώματα των πολιτών. Στον Τρίτο Κόσμο οι εντάσεις είναι ανάμεσα σε βαθιά διχασμένες κοινωνίες, στις οποίες οι ελευθερίες δεν είναι πολύ καλά κατοχυρωμένες.
Εμείς θεωρητικά δεν ανήκουμε σε καμία από αυτές τις δύο κατηγορίες, όμως.
Τεχνικά είμαστε στη Δύση, με το ευρώ μας και τη δημοκρατία μας και τα καταναλωτικά μας προϊόντα και τα γυαλιστερά μας αυτοκίνητα και τα στάδια και τα εμπορικά κέντρα, αλλά εδώ η ελευθερία δεν απειλείται από την ανάγκη για ασφάλεια ή από τον φόβο. Κάτι άλλο συμβαίνει. Τους τελευταίους μήνες –ή μήπως χρόνια– παρακολουθούμε μια ιλιγγιώδη κατρακύλα προς τον ολοκληρωτισμό, σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, συμβάν με το συμβάν που μας μουδιάζει, μας κάνει να συνηθίζουμε, να γινόμαστε ανεκτικοί στην έλλειψη ανοχής, να αποδεχόμαστε τις κραυγές και τις ύβρεις και την επιλεκτική ευαισθησία ως κανονικότητα.
Γιατί μας συμβαίνει αυτό;
Είναι ένα συντονισμένο σχέδιο μιας λαϊκιστικής εξουσίας που απεχθάνεται την ελευθερία και βρήκε ευκαιρία μέσα στον χαμό να αρχίσει σιγά σιγά να την καταπνίγει; Ή μήπως είναι φυσιολογική συνέπεια της αποσύνθεσης θεσμών και αξιών που ούτως η άλλως ποτέ δεν υπήρξαν ισχυροί και υγιείς στη χώρα μας; Κι αν είναι οποιοδήποτε από τα δύο, τι μπορεί να γίνει για να μην καταλήξουμε πολύ σύντομα μια χώρα (εκτός ευρώ, εκτός Σένγκεν, εκτός θέματος) με γυαλιστερά αυτοκίνητα και φυλακισμένους μπλόγκερ, με εμπορικά κέντρα και λιντσαρίσματα αντιφρονούντων, με στάδια και, αναπόφευκτα, κλειδωμένο Ιντερνετ;
Γιατί προς τα εκεί πάει το πράγμα, όλο και πιο γρήγορα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια