Και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολάκερη...

Το πρόβλημα είναι ότι η Ν.Δ. έχει συνυπογράψει την συγκεκριμένη υφεσιακή πολιτική άγριας λιτότητας που προβλέπει το Μνημόνιο 3

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Στις αρχές της εβδομάδας που μας πέρασε η Γραμματεία Στρατηγικού Σχεδιασμού της Ν.Δ. (σ.σ.: άγνωστο με ποιον επικεφαλής, μετά την παραίτηση Βαρβιτσιώτη...) διένειμε ένα ομολογουμένως ενδιαφέρον non paper σχετικά με όσα οφείλουν να γίνουν στην οικονομία προκειμένου να μπει η χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά.

Η συνταγή είναι πασίγνωστη... χιλιοτραγουδισμένη και σε γενικές γραμμές αποτελεσματική: δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών, ταυτόχρονη μείωση των δημόσιων δαπανών (έστω και εις βάρος του κοινωνικού κράτους), καθώς και προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων. Στο ενημερωτικό σημείωμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτά περιγράφονται ως ανάγκη για «αλλαγή μείγματος στη δημοσιονομική πολιτική», με κύρια έμφαση στη συγκράτηση των δαπανών, λιγότερες φορεπιβαρύνσεις και μείωση των εισφορών.

Τυπικά η σύσταση απευθύνεται στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με τη διευκρίνιση ότι η Ν.Δ. δεν πρόκειται να «συναινέσει στο λάθος», όπως έλεγε μέχρι και το φθινόπωρο του 2011 ο Αντώνης Σαμαράς.
Το πρόβλημα είναι ότι η Νέα Δημοκρατία έχει συνυπογράψει τη συγκεκριμένη υφεσιακή συνταγή άγριας λιτότητας υπερψηφίζοντας το τρίτο Μνημόνιο, που κινείται σε λογική φοροεπιδρομών και πρόσθετων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις.

Αν ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι δεν δεσμεύεται από εκείνη την ψήφο που δόθηκε επί «μεταβατικής» αρχηγίας Βαγγέλη Μεϊμαράκη, οφείλει με τόλμη να το πει στο εκλογικό σώμα και να απαντήσει ταυτόχρονα γιατί δεν παραιτήθηκε εκείνη την περίοδο, εκφράζοντας δημόσια τη διαφωνία του.
Αν, από την άλλη, ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ. πιστεύει ότι το τρίτο Μνημόνιο ήταν ένα αναγκαίο κακό για να σωθεί η χώρα από την ολική οικονομική καταστροφή και να αποφύγει τον γκρεμό του Grexit, οφείλει να τιμήσει την υπογραφή του προκατόχου του. Και αντί να απευθύνει τα παράπονα μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, να στραφεί και προς τους δανειστές.

Πρακτικά σε αυτούς τους τελευταίους έπρεπε να απευθύνεται το non paper της Νέας Δημοκρατίας, εξηγώντας ότι η ασθμαίνουσα ελληνική οικονομία δεν αντέχει άλλους φόρους κι άλλο «ψαλίδι» στους μισθούς και στις συντάξεις. Το να το λέει απευθυνόμενη στον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να παρακινεί την κυβέρνηση σε ανταρσία κατά της εφαρμογής των συμφωνηθέντων με τους δανειστές.

Και αυτό θα ήταν μία εξαιρετική γραμμή άμυνας, εφόσον υπήρχε δυνατότητα στρατηγικής σύμπραξης κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα συμπαρέσυρε και τα μικρότερα συστημικά κόμματα. Μόνο που δεν νομίζω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εισηγείται απείθεια προς τους δανειστές.

Γιατί στο προαναφερθέν σημείωμα προβάλλεται το παιδαριώδες επιχείρημα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που επιλέγει την αύξηση των φόρων και τη μείωση των συντάξεων, λόγω... «ιδεοληψίας και μικροκομματικής εμμονής», ενώ στην πράξη μπορεί να ακολουθήσει διαφορετική συνταγή δημοσιονομικής πολιτικής.

Ο ισχυρισμός αυτός δεν στέκει. Το πρόγραμμα, όπως καλά γνωρίζει η Νέα Δημοκρατία και από τη δική της κυβερνητική εμπειρία, το φτιάχνουν οι δανειστές έως την τελευταία λεπτομέρεια. Περιθώρια ελιγμών και αποκλίσεων δεν υπάρχουν. Η φιλοσοφία είναι εξόχως υφεσιακή και προβλέπει αύξηση εσόδων, με φορομπηχτικές επινοήσεις και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Η δε μείωση των δαπανών εξαντλείται αποκλειστικά στη... βουλγαροποίηση μισθών και συντάξεων, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι με όλα αυτά γκρεμίζεται το ΑΕΠ και επομένως αυξάνεται το χρέος.
Εν κατακλείδι, όποιος ισχυρίζεται ότι το τρίτο Μνημόνιο αφήνει περιθώρια εναλλακτικών πολιτικών, περισσότερο φιλικών προς τα κοινωνικά στρώματα, μάλλον εθελοτυφλεί... «Καλό Μνημόνιο» ή... «light Μνημόνιο» δεν υπάρχουν. Και πάντως δεν είναι αυτό που ψηφίστηκε με τη συνδρομή σύσσωμης της συστημικής αντιπολίτευσης το περασμένο καλοκαίρι.
Ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση για την υλοποίηση των προαπαιτουμένων, η Νέα Δημοκρατία εντείνει τις αμφίπλευρες πιέσεις, οδηγώντας ταχέως στην αποδυνάμωσή της. Για την αξιωματική αντιπολίτευση, βεβαίως, η ανατροπή του κ. Τσίπρα αποτελεί έναν απόλυτα θεμιτό πολιτικό στόχο.

Μόνο που ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να εξηγήσει, σε περίπτωση που φύγει ο κ. Τσίπρας και έρθει ο ίδιος στα πράγματα, τι ακριβώς θα κάνει με το ψηφισμένο Μνημόνιο. Δεν θα εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα; Ή θα πείσει τους δανειστές να... αλλάξουν το μείγμα δημοσιονομικής προσαρμογής; Μακάρι. Αλλά εδώ μάλλον ισχύει το οξύμωρο της συνύπαρξης του «χορτάτου σκύλου με την πίτα ολάκερη»...

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.