Πάλι «τα παιδία παίζει» (αττική σύνταξη) με την…Εθνική Παιδεία;

Posted by - Giorgos Ster on - Δευτέρα, Δεκεμβρίου 28, 2015

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Ακούω και διαβάζω για τη νέα διαβούλευση με στόχο την αναδιάρθρωση (πάλι;) της Ανωτάτης Παιδείας με πιθανή αναβάθμιση των ΑΤΕΙ σε Πανεπιστήμια Εφαρμογών ή σε συγχώνευση με ΑΕΙ (πάλι;) και επιστροφή των (διαγραφέντων) αιωνίων φοιτητών σε ΑΕΙ/ΑΤΕΙ
και ότι ο αρμόδιος Υπουργός κ Φίλης και η Αναπληρώτρια Υπουργός κ Αναγνωστοπούλου «βλέπουν» ως ορίζοντα για την ολοκλήρωση της κατάθεση ιδεών, απόψεων και προτάσεων τον ερχόμενο Απρίλιο…

Γίνονται Πανεπιστήμια τα ΤΕΙ:
www.foititikanea.gr
αντιδράσεις ακαδημαϊκών:
foititikanea.gr
Επιστροφή αιωνίων φοιτητών:
http://www.foititikanea.gr
Ως συνταξιούχος πλέον καθηγητής του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας θα καταθέσω σήμερα την προσωπική μου άποψη με ειλικρίνεια, χωρίς φόβο και πάθος δηλώνοντας απερίφραστα:
Θα επαναφέρω την αγνοημένη άποψη ότι σε κάποια Υπουργεία θα είναι θετικό και περισσότερο παραγωγικό να τοποθετούνται ως Υπουργοί και Υφυπουργοί άνδρες και γυναίκες εγνωσμένου κύρους χωρίς Κομματικές ταυτότητες που θα αποτελούν σε καθημερινή βάση τροχοπέδη για εισήγηση και εφαρμογή προγραμμάτων και πράξεων που «μπορεί να έχουν Κομματικό όφελος ή κόστος.»
Προσωπικά έκρινα και συνεχίζω να κρίνω ότι ένα τέτοιο Υπουργείο είναι και το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (παλαιομοδίτικος, βέβαια, ο τίτλος…)
«Όταν ΑΠΑΓΟΡΕΥΘΕΙ να συμμετέχουν σε επιτροπές αναδιάρθρωσης της Ελληνικής Παιδείας πρώην φοιτητές και φοιτήτριες που ξόδεψαν τα προβλεπόμενα από το Νόμο (ίσως και λίγο περισσότερα) εξάμηνα σπουδών στελεχώνοντας τα «Κομματικά Φοιτητικά Τραπεζάκια» ως φοιτητοπατέρες/μητέρες και εκκολαπτόμενα στελέχη και όχι σε αμφιθέατρα και εργαστήρια …ΚΑΙ…
Όταν ΑΠΑΓΟΡΕΥΘΕΙ να συμμετέχουν σε επιτροπές αναδιάρθρωσης της Ελληνικής Παιδείας εν ενεργεία ή αφυπηρετήσαντα μέλη ΔΕΠ που ήταν και συνεχίζουν να είναι Κομματικά στελέχη
Μπορεί να υπάρξει ΕΛΠΙΔΑ για την Εθνική μας Παιδεία…
Μέχρι τότε ο Κανόνας (χωρίς εξαιρέσεις, δυστυχώς) ήταν και θα είναι το πασίγνωστο:
Ράβε…ξήλωνε…και βλέπουμε...»