Το πολιτικό κέντρο κλυδωνίζεται παντού στην Ευρώπη, εξαιτίας της κατάρρευσης του μύθου της «ευημερίας για όλους», μέσω της ανάπτυξης της αγοράς με αιχμή ασφαλώς τον τραπεζικό κλάδο.
Ο υπερδανεισμός της μεσαίας ευρωπαϊκής τάξης, στο πλαίσιο των νέων αναγκών και συμπεριφορών που ορίζουν το νεοφιλελεύθερο πολιτισμικό, οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, διαμορφώνει ένα ασφυκτικό κλίμα για τα δύο τρίτα των περισσότερων χωρών της ΕΕ. Είναι τώρα εδώ όπου η περίφημη οικονομική ελευθερία παγιδεύει θανάσιμα όλες τις άλλες και μεταφέρει το πρόβλημα στη δημοκρατία. Έτσι κάθε οικονομική παροχή στα κατώτερα και μεσαία στρώμα του πληθυσμού, για να διατηρηθεί στοιχειωδώς ένα επίπεδο ευημερίας, μοιάζει να απαιτεί ως αντιπαροχή δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Στην υπό συντεταγμένη πτώχευση και μακροχρόνια ύφεση Ελλάδα, οι πιέσεις αυτές της ασφυκτιούσας νεοφιλελεύθερης οικονομίας πάνω στη δημοκρατία είναι σημαντικά μεγαλύτερες και ήδη έχουν διαλύσει το πολιτικό κέντρο. Η πολιτική ιδιομορφία της χώρας μας σε συνδυασμό με τις πιέσεις από την ΕΕ, όπως και η έλλειψη ενός χαρισματικού λαϊκιστή ηγέτη με την μορφή του Haider από δεξιά, συγκράτησαν σε μεγάλο βαθμό τα μεσαία στρώματα από τον μαζικό εκφασισμό τους – ως πολιτική απάντηση στην οικονομική κατάρρευση. Εδώ παρατηρείς η Ευρωζώνη που είναι η αιτία του σύγχρονου ελληνικού δράματος να εμποδίζει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, την μαζική «διαφυγή» των ελλήνων προς τον ακροδεξιό λαϊκισμό.
Ασφαλώς, καθοριστική ήταν εδώ η άνοδος της μη-λενινιστικής αριστεράς με «σημαία» έναν ηγέτη καλόperformer, χωρίς ωστόσο κάποια ιδιαίτερη ηγετική ικανότητα, τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Αλέξης Τσίπρας ως «αντι-Haider», προσέφερε στην αρχή πολλά στην επιχείρηση συγκράτησης του ελληνικού λαού από το κατρακύλισμα στον νέο φασισμό. Απορρόφησε την αντίδραση μεγάλου αριθμού ελλήνων προς το πολιτικό σύστημα και την ΕΕ, ενώ την ίδια περίοδο ο Αντώνης Σαμαράς υπέγραφε την συμμόρφωση του στην κ. Μέρκελ – και έτσι δεν θα μπορούσε αυτός να παίξει τον ρόλο «Haider» ή «Le Pen» – για να του δοθεί η ευκαιρία να γίνει σχετικά ανώδυνα πρωθυπουργός και παγίδευε την ΧΑ, η οποία δεν μπόρεσε εγκαίρως να αλλάξει και να μεταβληθεί σε κάτι περισσότερο από ένα νεοναζιστικό μόρφωμα. Ευτυχώς που υπήρχε και η ΧΑ στην Ελλάδα, με αυτή την ηγεσία των αστοιχείωτων τραμπούκων με δεδηλωμένο τον μισανθρωπισμό τους και ασυγκράτητο το ναζιστικό ταπεραμέντο τους. Ευτυχώς!
Θα σου πω την αλήθεια με κυνικό και αποφθεγματικό τρόπο, αγαπητέ αναγνώστη των σημειωμάτων μου, διότι έξω από αυτήν δεν έχει σημασία η επικοινωνία μας. Και η αλήθεια είναι πως από την μια μεριά η Ελλάδα σώθηκε από την μαζική διολίσθηση στον νεοναζισμό, αλλά από την άλλη – πρόσεχε – καθώς η υποκρισία και αβελτηρία της χαβαλέ αριστεράς που κυβερνά την χώρα μας, μαζί με τους καιροσκόπους δεξιούς ΑΝΕΛ, οδηγεί μάλλον σύντομα στην επικράτηση της κυριλέ ακροδεξιάς!…
Ποια είναι η κυριλέ ακροδεξιά; Η νεοδεξιά που θεμελίωσε στην μεταδιπολική Ευρώπη ο Haider για να της προσδώσει ακόμη πιο κυριλέ χαρακτηριστικά ο λεπενισμός στη Γαλλία και τα κινήματα των απλών νεοδεξιών πολιτών της διπλανής πόρτας στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, ακόμη και στην ίδια την Γερμανία μετά την στρατηγικού χαρακτήρα «υποχώρηση» των νεοναζί «Pegida»! Είμαι βέβαιος πως αν όλοι οι έλληνες διάβαζαν σήμερα το βιβλίο του Jörg Haider “Die Freiheit, die ich meine“ (: Η Ελευθερία όπως την εννοώ) θα συμφωνούσαν μαζί του κατά ένα τρομακτικό ποσοστό από αυτούς, ασχέτως αν αυτοί αυτοπροσδιορίζονταν ως δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί. Αν μάλιστα έδινα το βιβλίο αποκρύβοντας το όνομα του συγγραφέα, φοβάμαι πως θα «τρόμαζα» και εγώ ο ίδιος από τις θετικές αντιδράσεις!
Και γιατί αυτό; Επειδή ο Haider σημειώνει τα σημερινά αυτονόητα για την ελληνική κοινωνία, τα οποία δομούνται ως κοινωνική κατασκευή από τον συνδυασμό: απομυθοποίηση της ρητορείας της χαβαλέ αριστεράς, φασιστική μυθοποίηση (παράσταση) του λενινισμού και ταύτιση του πολιτικού κέντρου με σαφώς αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές υπό την πολιτικώς νομιμοποιημένη από αυτό ομπρέλα της Τρόικας.
Αυτά τα αντιδραστικά ως προς το δημοκρατικό φαινόμενο «αυτονόητα» ενισχύονται από την τραγικά επιπόλαιη συμπεριφορά της κυβέρνησης Τσίπρα ως προς το προσφυγικό. Είναι σαν να μην καταλαβαίνουν οι κυβερνώντες πως η θολή και έντονα υποκριτική στρατηγική της ελίτ της ΕΕ και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών στο ζήτημα εγκλωβίζει στην Ελλάδα έναν πολύ μεγάλο αριθμό αφάνταστα ταλαιπωρημένων ανθρώπων, η ύπαρξη των οποίων θα προκαλέσει δραματικές, αντιδραστικές μεταβολές στο εκλογικό σώμα, από όσους λένε: «εμείς είμαστε ευαίσθητοι στο δράμα αυτών των ψυχών, αλλά δεν γουστάρουμε μουσουλμάνους έξω από την πόρτα μας… αν είναι σχεδόν τσάμπα στα χωράφια μας, ίσως»! Είναι λίγοι αυτοί οι κυριλέ, καλοί χριστιανοί και ακόμη καλύτεροι νοικοκυραίοι και πατριώτες, ακόμη και δεδηλωμένοι αριστεροί που υποστηρίζουν αυτή την άποψη; Δεν είναι, είναι τόσοι πολλοί που ακόμη και η ηγεσία του ΚΚΕ για να μην χάσει πελατεία, άρθρωσε την «πολιτική των αεροπλάνων», για άμεση απομάκρυνση των μεταναστών από το ελληνικό έδαφος και «διανομή» τους σε αυτούς τους Δυτικούς που ευθύνονται για την σημερινή προσφυγική κρίση.
Κάπως έτσι η χαβαλέ αριστερά κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς κατασκευάζεται αυτή την περίοδο στην Ελλάδα με δική της ευθύνη πλέον, ενώ όσοι αναπολούν τον σταλινισμό… απλώς σκάφτονται και πολιτεύονται με συνέπεια σταλινικά στο ζήτημα των μεταναστών. Και έτσι ο ανθρωπισμός και η ενεργός συμπαράσταση και αλληλεγγύη προς τους μετανάστες, εμφανίζονται ως κακές αν όχι πονηρές καπιταλιστικές συνήθειες! Μέσα σε αυτό το κλίμα είναι εύλογο να θεωρούμαστε «άνθρωποι του Σόρος», όσοι δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας τον ρατσισμό μια και τον έχουμε βιώσει στο πετσί μας ή την υποκρισία του: «δεν έχουμε τίποτα εναντίον των αλλοδαπών, αλλά αυτοί είναι όργανα των καπιταλιστών και άρα εχθροί της λαϊκής χειραφέτησης και επανάστασης»! Άτιμε δεξιέ ή αριστερέ ρατσιστή, αν ήξερες πόσο γελοίος φαίνεσαι, ιδιαίτερα όταν επικαλείσαι τον κακό καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό για να δικαιολογήσεις τον φοβικό μισανθρωπισμό σου! Οι άνθρωποι που εγκλωβίζονται στην Ελλάδα πρέπει να αγκαλιαστούν από τον ελληνικό λαό και η πολιτική ηγεσία της χώρας θα πρέπει αντί να αναζητεί «αντιπαροχές» να αγωνιστεί ανένδοτα στην ΕΕ και διεθνώς για τον απεγκλωβισμό τους.
Δεν το κάνει και επιπλέον διολισθαίνει σε μια απολύτως προβληματική και αντίθετη στο πνεύμα της Συνθήκης για την ΕΕ συμφωνία για τον «ευρωπαϊκό έλεγχο των εξωτερικών συνόρων» που καθιστά ολόκληρο το Αιγαίο ένα σύνορο. Προφανώς ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό. Δεν θα αναγνωρίζονται θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά ολόκληρο το Αιγαίο θα θεωρείται κοινό σύνορο μεταξύ των δύο χωρών. Αυτό μεσοπρόθεσμα θα περιπλέξει τη διένεξη Ελλάδας-Τουρκίας και θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε σύγκρουση μεταξύ τους. Ποιος άραγε έχει να επωφεληθεί από αυτό πολιτικώς και οικονομικώς;
Είναι κωμικοτραγικό! Από το «A Life Beyond Boundaries», σύνορα κάθε μορφής, που ήταν το ιδεολογικό θεμέλιο του εγχειρήματος για την Ένωση της Ευρώπης, μετά την κατάρρευση του διπολισμού, καταλήγουμε να μιλούμε σήμερα για την επανασύσταση συνόρων κάθε μορφής με ολόκληρο το Αιγαίο μάλιστα να λαμβάνει την μορφή χώρου «On the Boundary»! Ευτυχώς, πέθανε τις προάλλες και ο Benedict Anderson για να συναντήσει τον άλλο έντιμο παραστάτη μου στα δύσκολα, τον George Orwell! Πέθανε και δεν θα ζήσει την αηδία σε μια ΕΕ, η οποία υποτίθεται πως συνέδεσε τον ευρωπαϊσμό με την κατανόηση της δικής του θεώρησης περί εθνικισμού. Τίποτε δεν κατάλαβαν οι ελίτ, διότι στον αγώνα τους να ξεκάνουν την σοσιαλ-δημοκρατική πολιτική υπέρ της οικονομίας της αγοράς, όλα ήταν πολιτικάντικες και μαρκετίστικες παρόλες. Όλα ήταν ευκαιριακά σχήματα για την διασκέδαση του πραγματικού πολιτικού φαινομένου, όλα ήταν μια …φούσκα!
Και να, τώρα η «φούσκα» σκάει και μια νεοφασιστική δεξιά ανατέλλει από το κελάρι της ευρωπαϊκής ιστορίας, όπου βρισκόταν επί πολλά χρόνια περιορισμένη, με το γλυκό της πρόσωπο αυτή τη φορά και το κυριλέ υφάκι! Όχι αυτό των ξυρισμένων κεφαλιών με τα ναζιστικά σύμβολα και τον τραμπουκικό νεοναζισμό, αλλά με εκείνο του σοβαρού, φιλήσυχου και σεμνού, αγαθού πολίτη, ο οποίος δεν ζητά δα και κάτι σπουδαίο: το δικαίωμα να μην μολύνεται η μικροκοινωνία του από «βρωμιάρηδες ξένους», ιδίως μουσουλμάνους, και να μην επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός από την ανάγκη τους!
Είναι πολλά αυτά; Στο κάτω-κάτω δεν είναι αυτοί οι καλοί νοικοκυραίοι που ξεσπιτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους και διαλύουν την ζωή τους στον τόπο τους! Αυτά τα κάνουν ιμπεριαλιστές και ο Πούτιν – αν και αυτός είναι δικός τους άνθρωπος, το κάνει για το καλό των ανθρώπων της «τάξης και ασφάλειας» και για το καλό της ανθρωπότητας που απειλείται θανάσιμα από τους ισλαμιστές και τον πάτρωνά τους Ερντογάν, ο οποίος ακόμη να ζητήσει συγνώμη για το ρωσικό βομβαρδιστικό που έριξε, λίγο πριν το ευλογημένο χέρι του ήρωα πιλότου του πατήσει το κουμπί ή τραβήξει τον μοχλό για να πέσουν οι βόμβες στα κεφάλια απίστων τρομοκρατών!
Η κυριλέ ακροδεξιά, που έρχεται να υποκαταστήσει την μπρουτάλ ακροδεξία και να καλύψει ένα πολύ ευρύτερο χώρο από την κεντροδεξιά στην ΕΕ, ενώ αντλεί το γενικό της ύφος από τον σταλινισμό, έτσι όπως αυτός μεταποιήθηκε επί φασισμού, ενισχύεται από την κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου ιδεολογήματος του κέντρου και την απογοήτευση από την αυτογελοιοποίηση της χαβαλέ μη-λενινιστικής αριστεράς. Η μόνη αντίσταση σε αυτόν τον νεοφασιστικό κατακλυσμό, που, όπως πάνε τα πράγματα, θα πλημμυρίσει σε λίγο την Ευρώπη, είναι η επανάσταση της πολιτικής συνείδησης και η ανάπτυξη ενός κινήματος για την ειρήνη, τον σοσιαλισμό και την βιοοικονομία.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια