«Το απόλυτο ρωσικό χάκινγκ στις ΗΠΑ θα μπορούσε να αφορά το κόψιμο των καλωδίων οπτικών ινών [...] προκειμένου να διακοπούν οι επικοινωνίες από τις οποίες εξαρτώνται οι κυβερνήσεις, οι οικονομίες και οι πολίτες της Δύσης» προειδοποιεί η εφημερίδα στο άρθρο της.
Στο τελευταίο περιστατικό, το ρωσικό πλοίο Yantar, το οποίο μετέφερε δύο αυτόνομα υποβρύχια σκάφη, πέρασε τον Σεπτέμβριο έξω από την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ, εν πλω για Κούβα, πλησιάζοντας ανησυχητικά ένα υποθαλάσσιο καλώδιο δεδομένων που καταλήγει στην αμερικανική βάση του Γκουαντάναμο.
Αμερικανικοί δορυφόροι, πλοία και αεροπλάνα παρακολουθούσαν διαρκώς το Yantar για το φόβο ότι τα υποβρύχιά του θα μπορούσαν να κόψουν το καλώδιο σε κάποιο δυσπρόσιτο σημείο, όπου θα ήταν δύσκολος ο εντοπισμός του κομμένου άκρου και η επιδιόρθωσή του.
«Το επίπεδο [ρωσικής] δραστηριότητας είναι συγκρίσιμο με αυτό που βλέπαμε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου» σχολίασε ανώτατος ευρωπαίος αξιωματούχος διατηρώντας την ανωνυμία του.
Πηγές του στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών αναφέρουν ότι ρωσικά πλοία επιχειρούν όλο και συχνότερα κατά μήκος των υποβρύχιων διαδρομών, από τη Βόρεια Θάλασσα και τη Βορειοανατολική Ασία μέχρι κοντά στις αμερικανικές ακτές.
Η κατάσταση είναι τόσο ανησυχητική ώστε η Νορβηγία, μέλος του ΝΑΤΟ, έχει ζητήσει βοήθεια από γειτονικές χώρες για να παρακολουθεί τα ρωσικά σκάφη.
Η σημαντικότερη απειλή για τα υποβρύχια καλώδια οπτικών ινών είναι μακράν οι άγκυρες των πλοίων. Το 2008, για παράδειγμα, το κόψιμο ενός καλωδίου από άγκυρα ανάμεσα στη Σικελία και την Τυνησία προκάλεσε εκτεταμένες διακοπές στις υπηρεσίες τηλεφωνίας και Διαδικτύου στη Μέση Ανατολή και τη Νότιο Ασία.
Αυτές οι βλάβες εκδηλώνονται κοντά στις ακτές, εκεί όπου η επιδιόρθωση είναι εύκολη. Αυτό όμως δεν θα ίσχυε στην περίπτωση θραύσης ενός καλωδίου στη μέση του ωκεανού και σε βάθος χιλιομέτρων.
Σύμφωνα με τους NY Times, τα υποβρύχια καλώδια μεταφέρουν σήμερα το 95% των παγκόσμιων επικοινωνιών και επιτρέπουν οικονομικές συναλλαγές ύψους 10 τρισεκατομμυρίων δολαρίων την ημέρα.
Τα καλώδια είναι τόσο σημαντικά ώστε το αμερικανικό υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας περιλαμβάνει στη λίστα των «κρίσιμων υποδομών» τα σημεία όπου καταλήγουν οι οπτικές ίνες, κυρίως γύρω από τη Νέα Υόρκη, το Μαϊάμι και το Λος Άντζελες.
Όπως επισημαίνει το περιοδικό Wired, το πρώτο υπερατλαντικό καλώδιο, ένα χάλκινο καλώδιο τηλεγραφίας, αναπτύχθηκε το 1866 ανάμεσα στη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Το 1950, ομοαξονικά καλώδια τηλεφωνίας έγιναν το στάνταρτ, μέχρι την καθιέρωση των οπτικών ινών τη δεκαετία του 1990.
Έκτοτε, τα περισσότερα καλώδια ξετυλίγονται κατά μήκος των στάνταρτ θαλάσσιων οδών και είναι σχετικά εύκολο να εντοπιστούν -εμφανίζονται εξάλλου στους χάρτες ναυσιπλοΐας αλλά και στο Διαδίκτυο.
Εξαίρεση αποτελούν υποβρύχια καλώδια του αμερικανικού στρατού, τα οποία δεν αποκλείεται να αναζητούν οι Ρώσοι όπως προειδοποιούν αμερικανοί αξιωματούχοι.
Το κόψιμο των καλωδίων δεν είναι πάντως η μόνη ανησυχία -εξίσου σοβαρός δείχνει και ο κίνδυνος υποκλοπής της κίνησης δεδομένων.
Αυτό εξάλλου κατέστη σαφές τον Οκτώβριο του 1971, όταν το αμερικανικό υποβρύχιο Halibut φύτεψε συσκευές υποκλοπής σε σοβιετικό καλώδιο στη Θάλασσα του Οχότσκ, έξω από την Ιαπωνία. Και, πριν από μια δεκαετία, οι ΗΠΑ καθέλκυσαν το υποβρύχιο Jimmy Carter που φέρεται να έχει την ικανότητα υποθαλάσσιων υποκλοπών.
Αναφορές για αντίστοιχες ρωσικές προσπάθειες δεν υπάρχουν, σίγουρα όμως οι αμερικανοί θα προσέχουν τα καλώδια σαν τα μάτια τους, σε μια εποχή τεταμένων σχέσεων λόγω της ουκρανικής κρίσης και της επέκτασης του ρωσικού Στόλου στη Μαύρη Θάλασσα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια