Η θέα του σάπιου που ζητά ρεβάνς

Όλος ο εσμός που αποτελεί τον συνασπισμό της διαφθοράς ξαφνικά ξύπνησε

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Το χειρότερο απ' όλα όσα μας συμβαίνουν δεν είναι η πανηγυρική πιστοποίηση της ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει τη χώρα. Ούτε η ταχεία απονομιμοποίηση του πρωθυπουργού στη συνείδηση των πολιτών.
 
Εγκαίρως, εδώ και μήνες, είχαμε διαβλέψει ότι η κυβέρνηση θα σέρνει τα πόδια της τον Δεκέμβριο και ότι ο χρόνος που θα έχει περάσει από το δημοψήφισμα - εκλογές θα ισοδυναμεί με πολιτικό αιώνα.

Τρεις κάλπες μέσα σε έναν χρόνο είναι πολύ. Πολιτικό κεφάλαιο τετραετίας εξανεμίστηκε. Δικαιωθήκαμε. Το χειρότερο απ' όλα, όμως, ακόμη και από τη ραγδαία φθορά της αλαζονικής αριστερής κυβέρνησης, είναι να παρακολουθεί κανείς ποιοι πήραν θάρρος από την αποτυχία της. Ποιοι βγήκαν από τα λαγούμια και αναζητούν ρόλο. Ποιοι αναστήθηκαν από την τέφρα τους: το άρρωστο κατεστημένο, που καταδίκασε τη χώρα στη χρεοκοπία. Τα κατ' επάγγελμα λαμόγια της περασμένης δεκαετίας. Οι κλέφτες, που επανεμφανίζονται ως σταυροφόροι. Οι βουτηγμένοι στη διαφθορά πολιτικοί. Τα κατακάθια της κοινωνίας.

Οι απαξιωμένοι αναλυτές. Οι αεριτζήδες διαπλεκόμενοι, που καταχράστηκαν θαλασσοδάνεια. Ολος αυτός ο εσμός, που αποτελεί τον συνασπισμό της διαφθοράς, ξύπνησε και επιδιώκει απροκάλυπτα, χωρίς αναστολές, την πτώση της αποτυχημένης κυβέρνησης. Σας βεβαιώ ότι δεν νιώθω κανέναν οίκτο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κανέναν απολύτως! Οπως έστρωσαν το χαλί του λαϊκισμού, ας κοιμηθούν. Ομως, δεν μπορεί να μη με αγγίζει το ζήτημα της δημοκρατίας. Μόλις ακούστηκε «κιχ», ότι θα δοθούν οι νέες τηλεοπτικές άδειες, το σύστημα εξαπέλυσε επίθεση σκανδαλολογίας. Μόλις υπήρξε η υποψία ότι θα αναζητηθούν τα θαλασσοδάνεια που συνιστούν υφαρπαγή καταθέσεων, ξεσηκώθηκε επανάσταση και άρχισαν οι «ανεξαρτητοποιήσεις» (153). Μόλις επιχειρήθηκε η έρευνα της «λίστας Λαγκάρντ», κυνηγήθηκαν πειθαρχικά οι αρμόδιοι εισαγγελείς!

Το μέτωπο της παρακμής μιας Ελλάδας που σβήνει στέκεται με το ζόρι στα πόδια του (όπως ένας πυροβολημένος μαφιόζος) και προσπαθεί να ανταποδώσει τα πυρά, να αλλάξει τα πρόσωπα, να γλιτώσει τις συνέπειες: φυλακές, δίκες, πλειστηριασμούς, δεσμεύσεις καταθέσεων, κατασχέσεις. Δεν διστάζει να προσφύγει ακόμη και σε παρακρατικές ενέργειες, όπως η ανατίναξη εσωκομματικής διαδικασίας, προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του: το χάος του πολυκερματισμού. Αληθινά, μου προκαλεί θλίψη να βλέπω αυτές τις φιγούρες. Στη θέα τους «αδειάζω». Από τη μια πλευρά, τις θαυμάζω που δίνουν τον αγώνα της παλινόρθωσης.

Πάντα είχα το πείσμα ψηλά στην εκτίμησή μου. Από την άλλη, εξοργίζομαι στη θέα του σάπιου που, σέρνοντας τα πόδια του, επιδιώκει τη ρεβάνς. Στην τελική, όμως, μειδιώ: Ακόμη κι αν τα κατακάθια πιάσουν ξανά στασίδι στον δημόσιο βίο, δεν θα είναι για πολύ. Η αλαζονεία τους είναι τόσο μεγάλη, ώστε αδυνατούν να αντιληφθούν τον μέγα κίνδυνο: να αποτελέσουν τον σάκο του μποξ. Αν καταφέρουν να ρίξουν τον Τσίπρα, μπράβο τους, εύγε τους, ζήτω τους, αλλά θέτουν τον εαυτό τους στη θέση του εξιλαστήριου θύματος. Σε αυτούς θα ξεσπάσει ο κόσμος. Οσοι τρίβονται στην γκλίτσα του τσοπάνη ας το έχουν υπόψη.

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.