Έχουμε δει ταινίες και ταινίες για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, όμως το θέμα είναι τόσο μεγάλο και με τέτοιες τραγικές διαστάσεις που (εξαιρώντας κάποια ντοκιμαντέρ όπως η «Νύχτα και καταχνιά» του Αλέν Ρενέ), η αλήθεια είναι ότι καμία μυθοπλασία δεν είχε ως σήμερα καταφέρει αυτό που κατάφερε ο «Γιός του Σαούλ» («Son of Saul», Ουγγαρία, 2015). Πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του 38χρονου Ούγγρου σκηνοθέτη Λάζλο Νέμες.
Ισως να οφείλεται στο ότι η τόσο θαρραλέα αυτή ταινία ενδιαφέρεται κυριολεκτικά για τον άνθρωπο αφού στο 90 % των κάδρων της βλέπουμε ένα πρόσωπο, το ίδιο πρόσωπο, σε μια ποικιλία εκφράσεων. Ισως επίσης να οφείλεται στο ότι είναι μια ταινία που αναρωτιέται με ουσία για το τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος προκειμένου να διατηρήσει την ανθρωπιά του μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες.
Ο άνθρωπος αυτός, εδώ, είναι ο Σαούλ του τίτλου (ανεπανάληπτη ερμηνεία του Ρέζα Γκόρινγκ), Sonderkommando στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς, επόπτης των μελλοθάνατων Εβραίων και μελλοθάνατος ο ίδιος, αφού η εκτέλεση τον περιμένει επίσης στην γωνία, όπως συνέβαινε με τους Sonderkommando. Μέσα στην φρίκη της καθημερινότητάς του, όπου τα πάντα δείχνουν τελειωμένα, αυτός ο καθαριστής πτωμάτων, θα βρει έναν λόγο ύπαρξης.
Ένα νεκρό παιδί. Αποφασισμένος να το θάψει σύμφωνα με την τελετουργία της θρησκείας του το κρύβει μέσα σε ένα σακί και στο απερίγραπτο χάος που κυριαρχεί δίπλα του, την επίγεια κόλαση που ο Νέμες τόσο έντεχνα έχει κατασκευάσει (χωρίς όμως να την δείχνει ξεκάθαρα), προσπαθεί να βρει έναν Ραββίνο για να τον βοηθήσει.
Η πράξη του Σαούλ δεν έχει φυσικά καμία σχέση με την θρησκεία, ακόμα και οι κανόνες που νομίζει ότι πρέπει να ακολουθήσει είναι λανθασμένοι. Η πράξη του έχει σχέση μόνον με ένα πράγμα: την διατήρηση της ανθρωπιάς του. Την αντίσταση στην τερατωδία. Και η προσπάθειά του να τα καταφέρει, είναι μια εμπειρία βουτηγμένη στον τρόμο, στην αγωνία, στον ιδρώτα, στο ασταμάτητο λαχάνιασμα, στο αίμα.
Σε όλη την διάρκεια της ταινίας ο φακός παρακολουθεί τον Σαούλ από την μέση και πάνω με αποτέλεσμα να παρατηρούμε σε κάθε λεπτομέρεια το πρόσωπό του και περισσότερο να ακούμε παρά να βλέπουμε την φρίκη γύρω του. Ο ήχος πολλές φορές είναι ο κρυφός πρωταγωνιστής της ταινίας αφού θέτει σε λειτουργία την φαντασία του θεατή που καταλαβαίνει τι γίνεται στο θολό φόντο χωρίς ακριβώς να το βλέπει! Ευφυές!!
Να λοιπόν μια ταινία που ποτέ μα ποτέ δεν υποχωρεί σε συμβάσεις, μια ταινία που ποτέ μα ποτέ δεν ωραιοποιεί καμία κατάσταση και που κάνει ταινίες που έχουν γράψει ιστορία πάνω στο ίδιο θέμα, την «Λίστα του Σίντλερ» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, τον «Πιανίστα» του Ρόμαν Πολάνσκι, ή το «Καπό» του Τζίλο Ποντεκόρβο να δείχνουν πραγματικά λίγες μπροστά της. Να μια ταινία με θέμα παρμένο από το παρελθόν που όμως ηχεί τόσο έντονα στο παρόν αφού (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) η φρίκη υπάρχει ακόμη γύρω μας, την βλέπουμε στην καθημερινότητά μας (και με πτώματα δε) αλλά δεν κάνουμε τίποτε για να αντισταθούμε, ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι.
Eίναι πολύ σπάνιο στις μέρες μας, μια ταινία να ασκεί καθολική επιρροή πάνω σου. Να επηρεάζει όχι μόνον τον εγκέφαλο και την ψυχή σου αλλά ακόμα και το ίδιο το σώμα σου. Φεύγοντας από τον «Γιό του Σαούλ» _και τις δυο φορές που είδα την ταινία_ ένιωθα σφιγμένο σαν πέτρα το στομάχι μου, στεγνό το στόμα μου, βαριά τα πόδια μου.
Τέτοια ένταση, τέτοια ακρίβεια στην λεπτομέρεια αλλά και τέτοια ωμή αντιμετώπιση θέματος, ίσως δεν έχω ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου. Νομίζω ότι αυτό μπορεί να πει τα πάντα για τούτη την μοναδική κινηματογραφική εμπειρία που έχει πλέον αποκτήσει μια ακλόνητη θέση στα αριστουργήματα του κινηματογράφου, μια ταινία των πέντε αστέρων που δικαιούται έξι.
Βαθμολογία: 5
ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ – ΔΑΝΑΟΣ – ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ - ΔΙΑΝΑ
Ο Μποντ τρώει ξύλο
Στην τελευταία ταινία Τζέιμς Μποντ, το «Spectre» (ΗΠΑ/ Αγγλία, 2015) τίποτε δεν πάει καλά για τον διασημότερο πράκτορα του θεάματος αν και αυτό, τελικά, λειτουργεί υπέρ της. Πέρα από το γεγονός ότι ο Μποντ και πάλι με την μορφή του Ντάνιελ Κρεγκ «τρώει» το περισσότερο ξύλο της ζωής του (θυμηθείτε με όταν έρθει η σκηνή του τρένου), συγχρόνως αμφισβητείται ως επαγγελματίας!
Όπως σύντομα μαθαίνουμε, η υπηρεσία του πάει για φούντο όταν ο νέος γενικός προϊστάμενος, ένας εκνευριστικά κομπλεξικός γιάπι (Αντριου Σκοτ), με επιτηδευμένα αξύριστο πρόσωπο, το συνήθειο να μην κοιτάζει ποτέ στα μάτια αυτούς που προσβάλλει και παντελώς άσχετος με το «πεδίο δράσης», αποφασίζει να αναστείλει την λειτουργία της θεωρώντας ότι τα κομπιούτερ είναι ικανά να κάνουν όλη την δουλειά.
Ο Μποντ λοιπόν προβαίνει σε «ανταρσία» προκειμένου να κάνει το δικό του και σε αυτό θα βρει συμμάχους τους παλιούς γνώριμους συνεργάτες του, τον Μ (Ρέιφ Φάινς), τον Q (Μπεν Γούισο) και την Μόνιπένι (Ναόμι Χάρις). Η ομάδα θυμίζει αμυδρά εκείνη των «Επικίνδυνων αποστολών»…
Και δεν έφτασα καν στο σοβαρό πρόβλημα του Μποντ, τον λόγο που τον ωθεί να αναλάβει δράση: η αντιμετώπιση της μυστηριώδους οργάνωσης SPECTRE διοικούμενης από έναν ευφυέστατο μεγαλομανή κύριο ονόματι Φραντς Ομπερχάουζερ (Κρίστοφ Βαλτς) που δεν το’ χει σε τίποτε να παίξει με τον εγκέφαλο του Μποντ σφηνώνοντας λιλιπούτεια αλλά θανατηφόρα τρυπάνια στον εγκέφαλό του…
Αν το «Skyfall» ήταν η πιο «υπαρξιακή» μέχρι σήμερα ταινία 007, το «Spectre» που σκηνοθέτησε ο ίδιος άνθρωπος, ο Σαμ Μέντες, σε κερδίζει με το να σου υπενθυμίζει ότι ακόμα και ο Μποντ είναι ένας άνθρωπος. Κάνει λάθη, έχει τρωτά σημεία , είναι ευάλωτος_ όσο και αν η σύμβαση λέει ότι εν τέλει θα την βγάλει και πάλι καθαρή.
Χορταστική και χιουμοριστική, με εξωτικές όπως πάντα τοποθεσίες γυρισμάτων ανά την υφήλιο όπου ξεχωρίζει η πρώτη σεκάνς στην Πόλη του Μεξικού την Ημέρα των Νεκρών, η ταινία σίγουρα θα χαροποιήσει τους φαν του πράκτορα, αν και όχι της Μόνικα Μπελούτσι μιας και ο ρόλος της είναι τόσο μικρός που καταλήγει διακοσμητικός. Κάτι που δεν θα λέγαμε με τίποτε για την Γαλλίδα Λεά Σεντού που κερδίζει άνετα μια θέση στα Bong girls που αξίζει να θυμόμαστε.
Bαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: CINERAMA - ODEON STARCITY - ODEON ΟΠΕΡΑ - STER ΙΛΙΟΝ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE - ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - ΑΙΓΛΗ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ - ΒΑΡΚΙΖΑ - ΖΕΑ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ - ΝΑΝΑ - ΟΝΑΡ - ΟΣΚΑΡ - ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ (ΕΚΤΟΣ ΣΚ) - ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ - ΣΙΝΕ ΑΝΟΙΞΙΣ - ΣΙΝΕ ΑΝΟΙΞΙΣ - ΣΙΝΕ ΧΟΛΑΡΓΟΣ - ΣΙΝΕΑΚ - ΣΟΦΙΑ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ - ΣΠΟΡΤΙΓΚ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: CIEPLEX – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ΒΑΚΟΥΡΑ - ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Μια φορά τον χρόνο
(Love the Coopers)
Οικογενειακή κωμωδία αμερικανικής παραγωγής 2015 σε σκηνοθεσία Τζέσι Νέλσον, με τους Ολίβια Ουάιλντ, Νταϊάν Κίτον, Άλαν Άρκιν, Αμάντα Σάιφριντ, Τζον Γκούντμαν, Μαρίσα Τομεϊ, Εντ Χελμς. Ενώ τα Χριστούγεννα πλησιάζουν τα μέλη μιας θεοπάλαβης οικογένειας συγκεντρώνονται για μια ακόμη φορά όλα μαζί.
Βαθμολογία: _
ΑΘΗΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ - ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON STARCITY - STER ΙΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - VILLAGE COSMOS - STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – CINEPLEXX
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
Το δέντρο με τα τσόκαρα
(L’ albero degi zoccoli)
Δραματική εποχής ιταλικής παραγωγής 1978 σε σκηνοθεσία Ερμάνο Ολμι με τους Λουίτζι Ορνάγκι, Φραντσέσκα Μορίτζι, Ομάρ Μπρινιόλι, Αντόνιο Φεράρι, Τερέζα Μπρεσανίνι, Τζουζέπε Μπρινιόλι, Κάρλο Ρότα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, κάπου στη Λομβαρδία, τέσσερις οικογένειες χωρικών μιας περιοχής που ανήκει σε έναν προύχοντα που τους εκμεταλλεύεται ασύστολα, παλεύουν για την επιβίωσή τους. Γυρισμένη σε φυσικές τοποθεσίες και με ερασιτέχνες ηθοποιούς, η μεγάλη στιγμή του Ιταλού σκηνοθέτη Ερμάνο Ολμι, συνδυάζει με δεξιοτεχνία την δύναμη της φύσης με την Ιστορία της πατρίδας του αλλά και την γέννηση της ιδέας της αντίστασης των ταπεινών και καταφρονημένων απέναντι στον αδίστακτο πλουτοκράτορα Τιμήθηκε με πολλά βραβεία, κορωνίδα των οποίων ο Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Καννών.
Βαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: STUDIO
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια