Απλά δεν συνειδητοποιούν πως ο «ψεκασμός» τους είναι μεν πραγματικός, χωρίς όμως να προέρχεται από κάποιες χημικές ουσίες που πέφτουν από τον ουρανό – αλλά από τα ΜΜΕ, τα οποία πραγματικά τους «ψεκάζουν» σε καθημερινή βάση, ατελείωτες ώρες, με πολύ χειρότερα αποτελέσματα από οποιονδήποτε άλλο τρόπο».
Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Όλοι μας διαπιστώνουμε καθημερινά πως πιστεύουμε σε κάποια πράγματα, παρά το ότι υποψιαζόμαστε ενδόμυχα πως δεν αντιπροσωπεύουν την αλήθεια – όπως, για παράδειγμα, στην εντιμότητα των Γερμανών, έως ότου ο μύθος κατέρρευσε μετά την απάτη της VW, στην αποτελεσματικότητα του αμερικανικού νεοφιλελεύθερου μοντέλου, παρά τα αποδεδειγμένα σφάλματα του (άρθρο), στην έμφυτη διαφθορά των Ελλήνων, η οποία είναι δήθεν υπεύθυνη για τη χρεοκοπία της χώρας μας, στο μονόδρομο των μνημονίων, στο ότι η επιμήκυνση του δημοσίου χρέους είναι δήθεν συνώνυμη με την ονομαστική διαγραφή του, στο αναντικατάστατο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας κοκ.
Η αιτία είναι το ότι, δεν γνωρίζουμε τις τεχνικές που χρησιμοποιεί η εκάστοτε ελίτ για τον έλεγχο των μαζών – όπου φυσικά προτιμώνται αυτές που δεν επιδρούν βραχυπρόθεσμα, αλλά έχουν αποτελέσματα σε μακροπρόθεσμη βάση.
Εν προκειμένω, ο έλεγχος των απόψεων, των πεποιθήσεων καλύτερα, επιλέγεται αντί του ελέγχου των συναισθημάτων, επειδή οι πεποιθήσεις είναι πιο σταθερές από τα συναισθήματα – ενώ δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις ψυχολογίας, αφού επιτυγχάνεται πολύ εύκολα μέσω της σωστής χρήσης των ΜΜΕ.
Με τη βοήθεια λοιπόν ορισμένων εξαιρετικά απλών τεχνικών η επιστήμη της ψυχολογίας, η οποία διαθέτει μία σειρά πολύ λεπτών και εν μέρει εντυπωσιακών μηχανισμών που προσδιορίζουν με σαφήνεια τους τρόπους, μέσω των οποίων οι άνθρωποι αποφασίζουν ή δημιουργούν απόψεις και πεποιθήσεις, μπορεί να επιτύχει έναν πολύ αποτελεσματικό έλεγχο της κοινής γνώμης.
Το γεγονός αυτό ενισχύεται από το ότι, οι κεντρικές διαδικασίες που μας οδηγούν σε αποφάσεις ή στη δημιουργία πεποιθήσεων, λειτουργούν μη συνειδητά – δεν είναι δηλαδή «προσιτές» στον εκούσιο έλεγχο της λογικής μας, η οποία δεν έχει πρόσβαση στο ασυνείδητο.
Για παράδειγμα, μία σειρά ερευνητικών πειραμάτων απέδειξε ότι μία δήλωση, την οποία έκαναν οι πειραματιστές, αυξάνει την αληθοφάνεια της στους συμμετέχοντες στο πείραμα, ανάλογα με τη συχνότητα που επαναλαμβάνεται – ακόμη και τότε που οι ίδιοι οι πειραματιστές αναφέρουν με σαφήνεια πως είναι λανθασμένη.
Αυτές οι διαδικασίες λοιπόν λειτουργούν αυτόματα και ασυνείδητα, οπότε οι άνθρωποι δεν μπορούν να αμυνθούν, όσο και αν το επιθυμούν. Αυτό συμβαίνει ακόμη και όταν το «πειραματόζωο» ενημερώνεται για το συγκεκριμένο φαινόμενο, πριν διενεργηθεί το πείραμα. Με απλά λόγια, η ενημέρωση του για τις λανθασμένες πεποιθήσεις που θα του δημιουργηθούν, λόγω της επανάληψης των εσφαλμένων δηλώσεων, δεν αλλάζει τίποτα στο αποτέλεσμα – αφού θα πεισθεί, παρά το ότι έχει ενημερωθεί εκ των προτέρων για το λάθος, χωρίς να το συνειδητοποιεί.
Επομένως, όσο πιο συχνά ακούει κανείς μία άποψη, τόσο περισσότερο πείθεται πως είναι αληθινή, ακόμη και αν έχει ενημερωθεί για το αντίθετο – όπως γράψαμε στην αρχή του κειμένου, όσον αφορά την κοινή γνώμη για τα θέματα που αναφέραμε. Απλά και μόνο λοιπόν μέσω της συνεχούς επανάληψης, τείνει να αυξάνεται η αντιληπτή αληθοφάνεια – η οποία μετατρέπεται σε «δική μας» άποψη και πεποίθηση.
Στα πλαίσια αυτά, όσο πιο συχνά τα ΜΜΕ ανακοινώνουν λίστες με φοροφυγάδες γιατρούς, δικηγόρους ή μικροεπιχειρηματίες, τόσο πιο πολύ πιστεύουμε στην έμφυτη φοροδιαφυγή των Ελλήνων – ή όσο συχνότερα ο επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης, ο οποίος παραμένει διαχρονικά στη θέση του, αναφέρεται στο μέγεθος της διαφθοράς στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο πειθόμαστε για τη δήθεν διαφθορά στο DNA μας, η οποία κατέστρεψε τη χώρα μας.
Τέλος, όταν όλα τα πολιτικά κόμματα επαναλαμβάνουν καθημερινά πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τα μνημόνια ή πως είναι αδύνατη η ονομαστική διαγραφή του χρέους, τόσο πιο πολύ πείθεται η κοινή γνώμη πως όλα αυτά ισχύουν – πως είναι η μία και μοναδική αλήθεια, την οποία πρέπει να αποδεχθεί κανείς ως την απολύτως σωστή.
Περαιτέρω, όσες λιγότερες γνώσεις ενός θέματος έχουμε, τόσο πιο πολύ τείνουμε να αναζητήσουμε την αλήθεια στη μέση – γεγονός όμως που σημαίνει ότι, εξετάζουμε όλες τις απόψεις εξίσου, αποφεύγοντας αυτές που μας έχουν πείσει πως είναι εξτρεμιστικές, ακόμη και όταν η αλήθεια ευρίσκεται εκεί.
Ως εκ τούτου, ο έλεγχος της κοινής γνώμης επιτυγχάνεται εύκολα, εάν προηγουμένως τοποθετήσει κανείς προσεκτικά τα περιθώρια – εκτός των οποίων, οι οποιεσδήποτε απόψεις γίνονται αυτόματα εξτρεμιστικές.
Εδώ βοηθάει η παρουσίαση από τα διατεταγμένα ΜΜΕ προεπιλεγμένων απόψεων μέσω «ειδικών» επιστημόνων, αφού προηγουμένως όλες οι υπόλοιπες έχουν χαρακτηρισθεί ακραίες, με τη βοήθεια πολλών επαναλήψεων – χαρακτηριζόμενες με έντεχνο τρόπο ως εξτρεμιστικές, οπότε εκ των πραγμάτων επικίνδυνες και μη αποδεκτές. Για παράδειγμα, έτσι έχει πεισθεί το 80% των Ελλήνων πως δεν υπάρχει ζωή εκτός της Ευρωζώνης ή πως η χρεοκοπία είναι ταυτόσημη με την έξοδο της χώρας από τη νομισματική ένωση – οπότε έχει «κλειστά τα αυτιά» του απέναντι σε οτιδήποτε άλλο.
Ολοκληρώνοντας, έχουμε την άποψη πως όλοι θα καταλάβουν μέσα από το παραπάνω κείμενο τον τρόπο, με τον οποίο χειραγωγούνται ολόκληρες κοινωνίες. Εν τούτοις, λίγες ώρες αργότερα κανένας δεν θα το θυμάται – παραμένοντας εντελώς εκτεθειμένος στην επιρροή των ΜΜΕ, συνεχίζοντας ως συνήθως να μην το συνειδητοποιεί. Εάν όμως κλείσει για μερικές ημέρες την τηλεόραση του, θα διαπιστώσει πως οι απόψεις και οι πεποιθήσεις του δεν παραμένουν οι ίδιες – ενώ περιορίζονται σημαντικά οι φόβοι του, οπότε θεραπεύεται τόσο ο ψυχικός, όσο και ο πνευματικός του κόσμος.
0 Σχόλια