Μέσα από τη δουλειά μου, μέσα από ιστορίες γνωστών αλλά και άγνωστων συνανθρώπων μου, έμαθα πολλά… Ομολογώ πως μαθαίνω διαρκώς. Μέσα από κάθε εξομολόγηση βλέπω κι έναν ήρωα απέναντι μου… Κι αυτό είναι τιμή μου. Και για κάποιο λόγο νοιώθω κι εγώ πιο δυνατή…
Είναι όμως και στιγμές που νοιώθω πως είμαι και η πιο ηλίθια γυναίκα σ’ αυτή τη γη, όπως για παράδειγμα απόψε… Είμαι ηλίθια γιατί πολλές φορές υπάρχω και δε ζω. Επίσης είμαι και άπληστη. Ναι παλεύω διαρκώς για πράγματα ασήμαντα κι ανούσια και χάνω χρόνο πολύτιμο, ενώ κάποιοι άλλοι παλεύουν καθημερινά μέσα σε ένα νοσοκομείο για ζωή ή για άλλη μια μέρα ζωής…
Σήμερα τελευταία στιγμή, άλλαξα θέμα, άφησα την εξομολόγηση, άφησα την καθοδήγησης της κυρίας Σταματάκη και ο λόγος ήταν ένας… Σερφάροντας στο διαδίκτυο, είδα την πιο κάτω ανάρτηση. Ταρακουνήθηκα και θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας… Έψαξα μόνο που δεν κατάφερα να μάθω σε ποια κυρία ανήκει…
«Στέκομαι γυμνή και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Καμαρώνω το ολοκαίνουριο τατουάζ μου. Το πρώτο… Κι ελπίζω το τελευταίο. Ένα πλέγμα από όμορφα λουλούδια, γεμάτα χρώμα και ζωή. Εκεί, να στέκουν παρέα με την ουλή μου. Στο στήθος, από το μέρος της καρδιάς. Ή μάλλον εκεί που παλιότερα έστεκε στητό και περήφανο στο στήθος μου. Τώρα το κενό που άφησε η αφαίρεση του, καλύφθηκε με λουλούδια. Με χρώματα που θα μου θυμίζουν κάθε ώρα και στιγμή πόσο όμορφη είναι η ζωή. Και πόσο την απολαμβάνεις όταν έχεις παλέψει για να την κερδίσεις.
Πριγκίπισσα δε με λες, αλλά το δράκο μου το νίκησα…
Έβγαλα το μαχαίρι από το θηκάρι μου και τον τάισα με σάρκα κατάδικη μου, αγαπημένη. Παράπλευρη απώλεια της μεγαλύτερης μάχης που χρειάστηκε να δώσω ποτέ. Της μάχης που μου έδωσε αλλά και μου άλλαξε τη ζωή. Τον πάλεψα με νύχια και με δόντια τον κερατά τον καρκίνο. Ορκίστηκα πως δε θα του περάσει. Όχι σε μένα. Και δεν του πέρασε. Έχασα τα μαλλιά μου, έχασα το στήθος μου, μα ποτέ το γέλιο μου. Σε κάθε κακή βιοψία, σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε ρημάδι φάρμακο, σε κάθε ζαλάδα κι αναποδιά, εγώ γελούσα. Γέλιο, ρε, ξέρεις τι σημαίνει; Με την καρδιά μου. Λες κι ήταν το τελευταίο που θα έκανα. Κι έφτασα πολύ κοντά στο να είναι. Γέλιο όταν περπατούσα στο διάδρομο του νοσοκομείου με τα σακουλάκια του χειρουργείου. Γέλιο όταν δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου από τις χημειοθεραπείες. Γέλιο στη θέα του καραφλού εαυτού μου. Είπα πως δε θα του περάσει. Πως δε θα με στερήσει από τους αγαπημένους μου. Πως δε θα του δώσω το δικαίωμα να το κάνει. Και το πέτυχα. Σήμερα έκλεισαν 3 χρόνια. Φόρεσα το ροζ μπλουζάκι του survivor και περπάτησα τα 5 χιλιόμετρα στο κέντρο της Αθήνας. Λευκά και ροζ τα μπλουζάκια μας διακήρυτταν τη σημασία της μάχης ενάντια στον καρκίνο. Περπατούσαν για τη ζωή. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Καμαρώνοντας για όσα πέτυχα εγώ, που μέχρι το σημείο μηδέν της ζωής μου, με θεωρούσα αδύναμη. Αλλά δεν είμαι. Κανείς δεν είναι αν δεν το θελήσει. Αν δε σηκώσει τα χέρια και πει “τώρα θα πεθάνω”. Μάχη. Διαρκής μάχη. Με όλους τους δαίμονες που μας απειλούν καθημερινά. Με τον καρκίνο να έχει το ρόλο του αρχηγού. Μην του περάσει. Μην το αφήσετε. Όπως δεν το άφησα κι εγώ. Κοιτάζω ξανά το τατουάζ. Θα μένει εκεί, πάνω στην τομή για να μην ξεχάσω ποτέ. Να μην ξεχάσω πως μπορεί ο άνθρωπος να ξεπεράσει τον εαυτό του. Να γατζωθεί από τη ζωή και να τη διεκδικήσει με πάθος, με θέληση, με ορμή. Για τον ίδιο κι εκείνους που αγαπά. Εγώ το δαίμονα μου τον νίκησα. Δεν ξέρω για πόσο. Ίσως για λίγο, ίσως και για πάντα. Δε με απασχολεί. Γιατί και να ξαναεμφανιστεί, εγώ πάλι θα του εναντιωθώ. Και ξανά και ξανά. Κι ας είναι όσο επιθετικός θέλει. Δεν παραδίνομαι ρε, ψόφα! Έχω πράγματα να κάνω εδώ πάνω. Δεν πάω πουθενά. Κατάλαβε το πως με μένα είσαι χαμένη υπόθεση κι άδειασε μου τη γωνιά…»
Στους ήρωες απαιτείται σεβασμός. Και γι’ αυτό προσωπικά σιωπώ… Και να μην ξεχάσω «πως ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του… Και πόσο απολαμβάνεις τη ζωή όταν έχεις παλέψει για να την κερδίσεις»…
Υστερόγραφο: Το κείμενο είναι αναρτημένο στη σελίδα #fuckcancer στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε περίπτωση που η ηρωίδα της ανάρτησης, τύχει και διαβάσει το συγκεκριμένο κείμενο θα ήθελα πολύ να επικοινωνήσει μαζί μου. Μόνο και μονό για να της δώσω τα συγχαρητήρια μου!!! Respect!!!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια