 |
Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος
|
Ο Σουλτς ουσιαστικά δεν απάντησε. Περίπου έκανε ότι δεν άκουσε. Πιθανότατα θα σκέφτηκε μέσα του: «και που να ξερες ότι τώρα πρέπει να έχεις πολύ περισσότερο άγχος από πριν…»
Εκτοτε, ο Αλέξης Τσίπρας… αγνοείται εκ του ελληνικού εδάφους: πιο πολλές ημέρες έχει περάσει στο εξωτερικό, παρά στην Ελλάδα.
Όχι πώς είναι κακό αυτό – ενίοτε δε, ίσως και το αντίθετο. Οπως εν συνεχεία με το ταξίδι του στις ΗΠΑ, το οποίο, όπως όλα δείχνουν, επαναφέρει πλέον την Ελλάδα σε μία τροχιά ατλαντική πολύ περισσότερο από εκείνη στην οποία βρισκόταν εδώ και αρκετά χρόνια: ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είπε δημοσίως πόσο πιο κοντά είναι οι απόψεις της Ουάσιγκτον με αυτές της Αθήνας για το χρέος από ότι της τελευταίας με τις Βρυξέλλες – εννοούσε το Βερολίνο, αλλά δεν ήθελε και να το πει «σκληρά» με το όνομά του.
Επιπλέον, ο πρωθυπουργός, αποκάλυψε ότι όλο αυτό το διάστημα είχε δίαυλο επικοινωνίας με την αμερικανική κυβέρνηση όσο διαπραγματευόταν με τους Γερμανούς – και πολύ καλά έκανε και είχε. Αν αυτό είχε συμβεί πολύ πιο έγκαιρα και σε πολλά πεδία, ίσως όλα να ήταν αλλιώς σήμερα στην Ελλάδα.
Καλά και άγια όλα αυτά. Καλή και η πρόσκληση στην Κίνα, καλά και όλα τα άλλα συναφή που πρόκειται να ακολουθήσουν και αναμφίβολα θα είναι ουκ ολίγα.
Όμως, η πραγματικότητα είναι δεδομένη: ότι ο πρωθυπουργός έκανε μια συμφωνία, την έφερε και την υπερψήφισε στην προηγούμενη Βουλή και έκανε εκλογές για να την θέσει στην κρίση του λαού – κάποιοι είπαν, όχι άδικα, ότι ήθελε τη συνενοχή του στη νομιμοποίηση των μνημονίων.
Όπως και να έχει, η ουσία είναι ότι η δουλειά που έχει μπροστά του είναι αδιανόητα μεγάλη και δύσκολη και είναι εδώ. Όχι αλλού.
Δίνει όμως την αίσθηση ότι, ήδη, κατά κάποιο τρόπο, κάνει λίγο σα να μη τη βλέπει.
Λάθος.
Γιατί κι αν ακόμα δεν τη βλέπει εκείνος, πρέπει να ξέρει ότι σίγουρα τον… βλέπει αυτή!...
Και, εκεί που έφτασαν τα πράγματα, δεν μπορεί να της ξεφύγει.
Η ώρα, πλέον, έχει φτάσει…
Όχι πώς είναι κακό αυτό – ενίοτε δε, ίσως και το αντίθετο. Οπως εν συνεχεία με το ταξίδι του στις ΗΠΑ, το οποίο, όπως όλα δείχνουν, επαναφέρει πλέον την Ελλάδα σε μία τροχιά ατλαντική πολύ περισσότερο από εκείνη στην οποία βρισκόταν εδώ και αρκετά χρόνια: ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είπε δημοσίως πόσο πιο κοντά είναι οι απόψεις της Ουάσιγκτον με αυτές της Αθήνας για το χρέος από ότι της τελευταίας με τις Βρυξέλλες – εννοούσε το Βερολίνο, αλλά δεν ήθελε και να το πει «σκληρά» με το όνομά του.
Επιπλέον, ο πρωθυπουργός, αποκάλυψε ότι όλο αυτό το διάστημα είχε δίαυλο επικοινωνίας με την αμερικανική κυβέρνηση όσο διαπραγματευόταν με τους Γερμανούς – και πολύ καλά έκανε και είχε. Αν αυτό είχε συμβεί πολύ πιο έγκαιρα και σε πολλά πεδία, ίσως όλα να ήταν αλλιώς σήμερα στην Ελλάδα.
Καλά και άγια όλα αυτά. Καλή και η πρόσκληση στην Κίνα, καλά και όλα τα άλλα συναφή που πρόκειται να ακολουθήσουν και αναμφίβολα θα είναι ουκ ολίγα.
Όμως, η πραγματικότητα είναι δεδομένη: ότι ο πρωθυπουργός έκανε μια συμφωνία, την έφερε και την υπερψήφισε στην προηγούμενη Βουλή και έκανε εκλογές για να την θέσει στην κρίση του λαού – κάποιοι είπαν, όχι άδικα, ότι ήθελε τη συνενοχή του στη νομιμοποίηση των μνημονίων.
Όπως και να έχει, η ουσία είναι ότι η δουλειά που έχει μπροστά του είναι αδιανόητα μεγάλη και δύσκολη και είναι εδώ. Όχι αλλού.
Δίνει όμως την αίσθηση ότι, ήδη, κατά κάποιο τρόπο, κάνει λίγο σα να μη τη βλέπει.
Λάθος.
Γιατί κι αν ακόμα δεν τη βλέπει εκείνος, πρέπει να ξέρει ότι σίγουρα τον… βλέπει αυτή!...
Και, εκεί που έφτασαν τα πράγματα, δεν μπορεί να της ξεφύγει.
Η ώρα, πλέον, έχει φτάσει…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια