Διπλωματικό Blitzkrieg Πούτιν

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Η επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία είχε εξαρχής διαφορετικά επιχειρησιακά χαρακτηριστικά από τους εδώ και έναν χρόνο βομβαρδισμούς των ΗΠΑ: την προετοιμασία του εδάφους για μεγάλη χερσαία επίθεση των δυνάμεων του Ασαντ και των συμμάχων του
με προφανή στόχο όχι μια αδύνατη αλλά και ανεπιθύμητη από Μόσχα και Δαμασκό πλήρη επικράτηση, αλλά προφανώς τη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης από όλους τους εμπλεκόμενους.
Χθες ο Πούτιν αιφνιδίασε εξίσου, αν όχι περισσότερο από ό,τι η πρόσφατη ομοβροντία πυραύλων τύπου Κρουζ από τον ρωσικό στόλο της Κασπίας που έπληξε τους τζιχαντιστές στη Συρία. Σύμφωνα με τον ισχυρό άνδρα του Κρεμλίνου, η Ρωσία συζητά τη συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αίγυπτο, την Ιορδανία και το Ισραήλ, με στόχο την αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας. Η δήλωση Πούτιν είναι βαρύνουσας σημασίας καθώς προεξοφλεί ότι το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα και η Ιορδανία θεωρούν πλέον ως πρωτεύοντα κίνδυνο τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και όχι την επιρροή της Τεχεράνης στη Δαμασκό και τη Βαγδάτη, η οποία άλλωστε εκ των πραγμάτων ελέγχεται από τη ρωσική παρουσία στη Συρία.
Ο Πούτιν δηλώνει ότι η Μόσχα δεν φιλοδοξεί να γίνει ο προστάτης των Σιιτών-Αλαουιτών κατά των Σουνιτών αλλά ο μεσολαβητής και αν είναι δυνατόν ο συνεγγυητής νέων ισορροπιών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή που θα είναι σε όφελος των καλώς νοουμένων ζωτικών συμφερόντων όλων των κρατών της περιοχής. Δίχως υπερβολή πρόκειται για μια ρητορική μεγάλης δύναμης που όχι απλά επανέρχεται στην περιοχή αλλά υιοθετεί μια συνολική επιδίωξη επωφελούς γι' αυτήν σταθερότητας.
Μια ρητορική που θυμίζει τον Τζίμι Κάρτερ στο Καμπ Ντέιβιντ το 1978 και τον Τζορτζ Μπους πατέρα αμέσως μετά την Καταιγίδα της Ερήμου την άνοιξη του 1991. Η προσέγγιση Πούτιν δίνει ρόλο σε όλους, με μια εξαίρεση, την Τουρκία, η οποία προφανώς είναι η μόνη δύναμη στη Μέση Ανατολή που έχει ως προτεραιότητα τη σύγκρουση με τους Κούρδους εντός και εκτός συνόρων και όχι τους τζιχαντιστές.
Το Κρεμλίνο σημειώνει επικοινωνιακά κέρδη αλλά επί της ουσίας διευκολύνει τον Λευκό Οίκο να ολοκληρώσει τη στροφή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή καθώς εκκρεμούν η πλήρης αποκατάσταση σχέσεων με το Ιράν αλλά και μια νέα προσέγγιση με τους δύο δυσαρεστημένους για τη Συμφωνία για τα Πυρηνικά της Τεχεράνης, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία.

Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.