Στο επόμενο debate να προσκληθεί ο... Τόμσεν

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Ανεξάρτητα από το όνομα του επόμενου πρωθυπουργού, το μόνο βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές θα είναι... εμπνεύσεως Βερολίνου. Συνεπώς, αν θέλαμε να ήμασταν σοβαροί, καλύτερα να οργανώναμε ένα debate μεταξύ των εκπροσώπων των δανειστών, μήπως και καταλάβουμε τι μας ξημερώνει την επόμενη μέρα.

Γιατί το ζήτημα δεν είναι μόνο το τρίτο Μνημόνιο και οι πιθανότητες εφαρμογής του από τη νέα πολυκομματική κυβέρνηση. Το κρίσιμο ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί από τους Έλληνες πολιτικούς αρχηγούς αφορά τις πραγματικές προθέσεις της ξένης εποπτείας. Τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους οι δανειστές; Να καταστήσουν την Ελλάδα μία χώρα σύγχρονη και ανταγωνιστική, έστω και αν χρειαστεί να περάσει από το καθαρτήριο της πολυετούς λιτότητας; Να εξασφαλίσουν ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους μέσω ανηλεούς δημοσιονομικού μαστιγώματος; Ή απλά να δημιουργήσουν μια αποικία χρέους, φιλική προς τα πολυεθνικά καρτέλ και ελκυστική για εκατομμύρια Βορειοευρωπαίους τουρίστες; Αφού αρπάξουν πρώτα και τον τελευταίο πλουτοπαραγωγικό πόρο, διαλύσουν την εγχώρια αγορά και βάλουν μέσα τις δικές τους επιχειρήσεις να κάνουν κουμάντο, μέσα από φωτογραφικές διατάξεις που ονομάζουν «εργαλειοθήκες» ή «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».

Ειλικρινά σας λέω, αν είχα πειστεί για το πρώτο, ότι οι άνθρωποι δηλαδή θέλουν εν τέλει το καλό μας, αλλά κάνουν κατάχρηση στα μέτρα... δημοσιονομικού συνετισμού, μπορεί και να υποστήριζα τον δρόμο της αρετής μέσω των Μνημονίων. Δυστυχώς, όμως, καθόλου δεν έχω πειστεί για τις αγαθές προθέσεις των Γερμανών «φίλων» μας...
Γιατί αν όλοι αυτοί οι ρεμπεσκέδες του ΔΝΤ και της Κομισιόν ήθελαν το καλό μας, το πρώτο πράγμα που θα είχαν κάνει είναι να μαζέψουν σε ένα δωμάτιο τους πολιτικούς αρχηγούς και να τους υποχρεώσουν να συμφωνήσουν σε ένα σταθερό και ενιαίο φορολογικό πλαίσιο για την επόμενη δεκαετία. Εναν φορολογικό κώδικα απλό, δίκαιο, κατανοητό, που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους Ελληνες πολίτες, ώστε να φέρουν τα «περισσευούμενα» στις τράπεζες, και στους ξένους επενδυτές, για να ξέρουν ότι θα δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά σε ένα περιβάλλον που δεν θα αλλάζει από μέρα σε μέρα.

Αυτή είναι η πρώτη σε σημασία και πλέον επείγουσα μεταρρύθμιση. Το γεγονός ότι δεν τίθεται ως απαίτηση των δανειστών είναι απόδειξη ότι δεν επιδιώκουν φορολογική σταθερότητα και δικαιοσύνη, αλλά μόνον εξυπηρέτηση συμφερόντων.
Στη γειτονική Βουλγαρία μεταπήδησαν ήδη δεκάδες χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις εκμεταλλευόμενες τον φορολογικό συντελεστή του 10%. Δεν επιθυμούν οι Γερμανοί να είμαστε τόσο ανταγωνιστικοί; Εντάξει, ας βάλουν φόρο 18% στις επιχειρήσεις για να τελειώνουμε. Οχι 29% και προκαταβολή της επόμενης χρονιάς, την οικονομική πορεία της οποίας κανείς δεν είναι σε θέση να προεξοφλήσει!

Αυτά είναι τρελά πράγματα, τα οποία οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αλλαγή έδρας όλων των υγιών ελληνικών επιχειρήσεων και στην ολική καταστροφή όσων χτυπήθηκαν από την κρίση και αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας. Πρόκειται για έγκλημα εκ προμελέτης, που καμία σχέση δεν έχει ασφαλώς με την ανταγωνιστικότητα, αλλά μόνον με τη διάλυση της ελληνικής επιχειρηματικότητας, τη μετανάστευση δεκάδων χιλιάδων νέων τεχνοκρατών και την κυριαρχία των ευρωπαϊκών πολυεθνικών στη διαλυμένη ελληνική αγορά. Εδώ άλλωστε έρχονται να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα οι «ρυθμίσεις Χατζηδάκη» και όλων εκείνων που ασμένως τις υιοθέτησαν ψηφίζοντας το τρίτο Μνημόνιο.

Ενα απλούστατο παράδειγμα: Φέτος, για πρώτη φορά σε ένα νησί, κυριολεκτικά «μια ανάσα από την Αθήνα», που παραθέριζα δεν υπήρχε στα σούπερ μάρκετ φρέσκο γάλα! Ή μάλλον υπήρχε το... βαφτισμένο φρέσκο οκτώ ημερών υψηλής παστερίωσης που έχει κατακλύσει την ελληνική αγορά. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι το νησί έχει εξαιρετικού επιπέδου κτηνοτροφία και μεγάλο πληθυσμό σε βοοειδή, αλλά οι μικροί παραγωγοί ευλόγως δεν μπορούν να συναγωνιστούν το μαζικώς εισαγόμενο γάλα Βελγίου, Ολλανδίας και... Ρουμανίας, οπότε στέλνουν την παραγωγή τους σε εξευτελιστικές τιμές στις μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες και κρατούν λίγα μπουκάλια φρέσκο γάλα την εβδομάδα για την οικογένειά τους.

Αποτελεί αυτό βελτίωση της ποιότητας υπηρεσιών προς τον Ελληνα καταναλωτή; Ή μήπως μειώθηκαν οι τιμές και δεν το πήρα είδηση;
Μας δουλεύουν επομένως ντόπιοι και ξένοι, γι' αυτό σας λέω, στο επόμενο debate ας φέρουμε τον Τόμσεν μήπως βγάλουμε άκρη...

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.