Έτσι έφτιαξε μια χώρα με 83% τριτογενή τομέα οικονομίας, με 13,6% δευτερογενή τομέα και με 3,4% πρωτογενή τομέα. Και οι τρεις τομείς είναι απόλυτα ελεγχόμενοι, μέσω της κρατικής γραφειοκρατίας, από το πολιτικό σύστημα, το οποίο με τη σειρά του ελέγχεται απόλυτα από το ολιγαρχικό καθεστώς.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση υπάρχουν δύο κυρίως κλάδοι οικονομίας, οι οποίοι είναι και οι απόλυτοι εχθροί του καθεστώτος. Είναι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες.
Α) Ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας είναι δυστυχώς εξαρτημένος από δύο παράγοντες, οι οποίοι ελέγχονται απόλυτα από την ολιγαρχία: 1) Την κρατική γραφειοκρατία και 2) Τις τράπεζες. Έτσι, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας είναι πλήρως εξαρτημένος και απόλυτο υποχείριο της παρασιτικής ολιγαρχίας, το δε τυχόν επιχειρηματικό κέρδος του αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως για την κρατικοδίαιτη ιδεοληψία, την οποία καλλιεργεί η κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα.
Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ενδέχεται να εξελιχθούν σε παραγωγικούς και μεγάλους επιχειρηματίες, και επομένως αναγκαστικά θα απειλήσουν στο κοντινό μέλλον τα συμφέροντα και τη θέση των κρατικοδίαιτων οικογενειών του καθεστώτος. Έτσι, οι επιχειρηματίες αυτοί, αφενός υφίστανται τις συνέπειες μιας εξοντωτικής γραφειοκρατίας που τους τελειώνει πριν καλά καλά αρχίσουν, με χιλιάδες τεθλασμένες, κρατικά εμπόδια, καθυστερήσεις και λαδώματα, αφετέρου δεν τυγχάνουν της χρηματοδότησης και των οικονομικών διευκολύνσεων μέσω των τραπεζών, που τυγχάνουν οι νταβατζήδες του καθεστώτος. Απεναντίας υποθηκεύουν από την αρχή κάθε περιουσία που έχουν οι ίδιοι και οι συγγενείς τους, σε μια πορεία προς την σίγουρη χρεοκοπίας τους. Ταυτόχρονα δεν τυγχάνουν (παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις μέσω πολιτικού μέσου) χρηματοδότησης από τα κονδύλια της ΕΕ. Τα κονδύλια αυτά δεν απορροφώνται απλά γιατί οι παρασιτικοί ολιγάρχες δεν επιτρέπουν να πέσουν στην κοινωνική βάση, αλλά θέλουν να τα διαχειρίζονται οι ίδιοι.
Β) Ο ελεύθερος επαγγελματίας αντίθετα, δεν εξαρτάται από κανένα, ούτε γραφειοκρατία ούτε τράπεζες, ούτε πολιτικά ρουσφέτια ούτε τίποτα. Δεν έχει καμία ανάγκη, γιατί βασίζεται αποκλειστικά στις δικές του δυνατότητες και στην προσωπική του εργασία. Με λίγα λόγια γράφει κανονικά στα παλιότερα των υποδημάτων του πολιτικούς και ολιγάρχες, αναπτύσσοντας ελεύθερη δράση, ελεύθερη προσωπικότητα, ελεύθερη φωνή και περιουσία. Αυτή όμως η ανεξέλεγκτη από το καθεστώς επαγγελματική τάξη, του προκαλεί ανασφάλεια. Δεν ανέχεται να έχει στην αυλή του επαγγελματίες που δεν μπορεί να ελέγξει. Επειδή δεν μπορεί να ελέγξει τον ελεύθερο επαγγελματία ούτε μέσω της γραφειοκρατίας, ούτε μέσω των τραπεζών, εφαρμόζει εναντίον του και τον εξοντώνει με άλλα μέτρα.
Αφενός στοχοποιεί τον ελεύθερο επαγγελματία ως οιονεί απατεώνα, φοροκλέφτη και λαμόγιο, στρέφοντας την μήνη της κοινωνίας εναντίον του, αφετέρου τον φορολογεί τόσο απάνθρωπα, που είτε αναγκάζεται ο ελεύθερος επαγγελματίας να φυτοζωεί, είτε αναγκάζεται να φοροδιαφύγει, προκειμένου να ζήσει την οικογένειά του, αυτοεκπληρώνοντας έτσι την «προφητεία» του καθεστώτος και δικαιολογώντας τη συνέχιση των εξοντωτικών μεθόδων εναντίον του.
Έτσι ο ελεύθερος επαγγελματίας: 1) Πληρώνει πλέον φόρο 29% και προκαταβολή φόρου 100%. Δηλαδή στα 100 ευρώ που κερδίζει φτάνει να πληρώνει φόρο περίπου 60 ευρώ. 2) Δεν έχει καμία φοροαπαλλαγή, ούτε αφορολόγητο εισόδημα, επομένως πληρώνει φόρο από το πρώτο ευρώ. 3) Πληρώνει τέλος επιτηδεύματος. 4) Πληρώνει εισφορά αλληλεγγύης. 5) Πληρώνει μόνος του τα πανάκριβα ασφάλιστρα στα ασφαλιστικά του ταμεία. 6) Αν ο δύστυχος δεν έβγαλε αρκετά χρήματα, τότε φορολογείται με βάση τα τεκμήρια από περιουσία παρελθόντων ετών. 7) Με κάτι φόρους πολυτελείας κ.λ.π., στο τέλος φτάνει να πληρώνει ολόκληρο το εκατοστάρικο που κέρδισε με τη δουλειά του, ίσως και πολύ παραπάνω. Η δε καθεστωτική δικαιοσύνη κλείνει εδώ τα μάτια της στην κατάφωρη παραβίαση της συνταγματικής αρχής της ισότητας.
Αυτοί λοιπόν οι δύο επαγγελματικοί κλάδοι είναι οι χειρότεροι εχθροί του καθεστώτος, τους οποίους και προσπαθεί είτε να ελέγξει απόλυτα, είτε να διαβάλλει , να συκοφαντήσει και να εξοντώσει με κάθε τρόπο.
Μετά από όλα αυτά, ας καθίσουμε όλοι μαζί να περιμένουμε την ανάπτυξη. Ποτέ όμως δεν θα έρθει αυτή, αν πρόκειται να μην ελέγχεται απόλυτα από το ολιγαρχικό καθεστώς. Τελικά, είναι αυτό το καθεστώς εκείνο που πρέπει να αλλάξουμε για να έρθει η ανάπτυξη. Και θα το αλλάξουμε μόνο αν καταφέρει ο λαός να ελέγξει το πολιτικό σύστημα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια