 |
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος |
Σε ένα αναλυτικό άρθρο της η τουρκική εφημερίδα Zaman, στις 17 Σεπτεμβρίου, με τον τίτλο, «Rusya Türkiye ilişkileri Esed e kurban gidiyor», έγραψε πως η άμεση στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Συρία βάζει φωτιά στις ρωσοτουρκικές σχέσεις καθώς ξεκαθάρισε το τοπίο μεταξύ των δυο χωρών σε αντίθετα στρατόπεδα στην μεγάλη σύγκρουση του εμφυλίου της Συρίας.
Γιατί όπως ο πρόεδρος Πούτιν αποφάσισε να επέμβει στην Συρία το αναλύουν οι ίδιες οι τουρκικές εφημερίδες. Σε άρθρο της η εφημερίδα Cumhürriyet, στις 10 Αυγούστου με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «İSİD i AKP büyüttü» αποκάλυπτε ότι ουσιαστικά οι Τζιχαντιστές είναι δημιούργημα της Τουρκίας του Ερντογάν και οι αεροπορικές επιδρομές που επιχειρεί η τουρκική πολεμική αεροπορία με την πρόφαση της καταπολέμησης των Τζχιχαντιστών, στην πραγματικότητα γίνονται κατά των Κούρδων σε δυο μέτωπα, στο Ιράκ και στην Συρία. Για το ίδιο θέμα η εφημερίδα Aydınlık σε άρθρο της στις 5 Σεπτεμβρίου με τον επίσης χαρακτηριστικό τίτλο, «ABD EL Kaide yi zaqten kullanıyor», αναλύει το πως οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τους εξτρεμιστές μουσουλμάνους της Αλ Κάιντα και όχι μόνο, για να ελέγξουν την μετά Άσαντ Συρία και κυρίως αφού ανατρέψουν τον Σύριο πρόεδρο να αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχο στους ενεργειακούς αγωγούς της περιοχής. Αλλά πιο αποκαλυπτικό είναι το άρθρο της Cumhürriyet, στις 18 Σεπτεμβρίου, με τον τίτλο, «Almanya da Suriye ye giden silahlararın peşinde», όπου αποκαλύπτονταν ότι ουσιαστικά ο κύριος προμηθευτής οπλικών συστημάτων, (όπως D3, MG3, MP5, HK33), στους εξτρεμιστές μουσουλμάνους στην Συρία, είναι η Γερμανία μέσω Τουρκίας και αυτό αποκαλύφτηκε από επερώτηση Γερμανών βουλευτών, (Jan van Aken, Wolfang Gehrcke, Anett Groth, Andrej Hunko, Katrin Kunert Niema Movassat Kathrin Vogler), του αριστερού κόμματος στο γερμανικό κοινοβούλιο.
Όλα αυτά δείχνουν και την μεγάλη υποκρισία της Δύσης και της Τουρκίας στο συριακό ζήτημα, κάτι που σίγουρα το έχει αντιληφτεί εδώ και καιρό ο πρόεδρος Πούτιν γι” αυτό και προετοίμαζε μεθοδικά την επέμβαση του και όταν τα πράγματα έφτασαν στο «χτένι» και εξαπολύθηκε ουσιαστικά το τεράστιο τσουνάμι των παράνομων μεταναστών στην καρδιά της Ευρώπης, κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα. Η διείσδυση ακραίων ισλαμικών στοιχείων στην καρδιά της Ευρώπης ήταν το σήμα κινδύνου για την Ρωσία καθώς έβλεπε να πλησιάζει και στα δικά της σύνορα ο εφιάλτης του ισλαμικού εξτρεμισμού, (δεν είναι άσχετο που η Ουκρανία είδε με καλό μάτι αυτή την μετακίνηση πληθυσμών), ενώ κάποιες εκρήξεις στο ρωσικό Νταγεστάν έδειχναν πως κάποιοι ετοίμαζαν κάτι το εκρηκτικό και για την Ρωσία. Έτσι αποφάσισε να πλήξει το κακό στην πηγή του και οι Ρώσοι άρχισαν να καταφθάνουν στην Συρία.
Για την Τουρκία το πράγμα περιπλέκει το κουρδικό ζήτημα και το μόνιμο άγχος του Ερντογάν για τον κίνδυνο δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. Ο Ερντογάν και αυτό το απέδειξε στο Κομπανί, στήριξε τους Τζιχαντιστές σαν το κύριο εμπόδιο στην πρόθεση των Κούρδων να κηρύξουν αυτονομία στο συριακό Κουρδιστάν που είναι στην ουσία παράρτημα του τουρκικού Κουρδιστάν. Εδώ όμως οι Τούρκοι βρίσκουν αντιθέτους τους Αμερικανούς, με αποτέλεσμα η συμφωνία του Ιντζιρλίκ για συνεργασία ΗΠΑ Τουρκίας στο συριακό τέθηκε υπό αμφισβήτηση από την Άγκυρα. Οι Αμερικανοί αφού είδαν ότι το κίνημα των Τζχιχαντιστών ξέφυγε απ τον έλεγχο τους, αποφάσισαν να στηρίξουν τους Κούρδους σαν τον κυριότερο σύμμαχο τους στην ευρύτερη περιοχή. Έτσι Αμερικανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι καθώς και αμερικανικά όπλα έφταναν στους Κούρδους της Συρίας για να πολεμήσουν τους Τζιχαντιστές, αλλά τα όπλα αυτά με την σειρά τους πήγαιναν στο ΡΚΚ που είχε αρχίσει ουσιαστικά εμφύλιο πόλεμο στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Εντωμεταξύ όπως ανακοινώθηκε από την Άγκυρα ο Ερντογάν πάει εσπευσμένα στην Ρωσία στις 23 Σεπτεμβρίου για να συναντηθεί με τον πρόεδρο Πούτιν τις διμερείς σχέσεις με κύριο θέμα το συριακό, ενώ η Ρωσία εξ’ αιτίας ακριβώς της συμφωνίας του Ιντζιρλίκ έχει παγώσει το ζήτημα του αγωγού Türkstream. Το σίγουρο είναι πως για άλλη μια φορά, όπως έγινε και με την συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Τουρκίας Ρωσίας, Ferıdun Sınırlıoğlu και Sergey Lavrov στις 13 Σεπτεμβρίου στο Σότσι της Μαύρης θάλασσας όπου συμφώνησαν ότι διαφωνούν ριζικά στο θέμα της Συρίας, θα εκδηλωθεί η ριζική αντίθεση τους στο ζήτημα.
Στην Τουρκία από την μια πλευρά η επιπόλαιη, σύμφωνα με τους ίδιους τους Τούρκους αδιέξοδη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, όπως έγραψε χαρακτηριστικά η Aydınlık με το τίτλο, «Washington’un Suriye politikası çıkmazda», δηλαδή το απόλυτο αδιέξοδο της αμερικανικής πολιτικής στην Συρία και από την άλλη η οπορτουνιστική πολιτική του Ερντογάν να πολώσει το εσωτερικό μέτωπο με τους Κούρδους για να κερδίσει ψήφους στις εκλογές της 1 Νοεμβρίου και την αυτοδυναμία έχει παρασύρει τα πράγματα σε ένα εσωτερικό αδιέξοδο για την ίδια την Τουρκία.
Εκείνος που φαίνεται εκ πρώτης όψεως περίστερο κερδισμένος από όλη αυτή την ιστορία είναι ο πρόεδρος της Ρωσίας που για άλλη μια φορά έπιασε τις ΗΠΑ αλλά και την Τουρκία στον ύπνο και η επέμβαση του στην Συρία έδειξε την αποφασιστικότητα του. Η συνέχεια όμως δεν είναι καθόλου εύκολη καθώς οι Τζιχαντιστές, άρτια εξοπλισμένοι, έχουν αποδείξει ότι δεν είναι καθόλου εύκολος αντίπαλος και παράλληλα οι γειτονικές φιλοαμερικανικές χώρες, όπως Ιορδανία, Σαουδική Αραβία και κυρίως το Κατάρ, δεν έχουν ακόμα μιλήσει και το σίγουρο είναι πως δεν θα αποδεχτούν με τίποτα την παραμονή του Άσαντ στην εξουσία γιατί αυτό θα πλήξει καίρια τα ενεργειακά τους συμφέροντα και μάλλον θα σημάνει και την οριστική κατάρρευση των καθεστώτων σε αυτές τις χώρες.
Οι αιματηρές όμως παρενέργειες όλου αυτού του τριγώνου, ΗΠΑ-Τουρκίας-Ρωσίας, είναι ότι ο όγκος των προσφύγων και των «άλλων» αναμένεται να αυξηθεί δραματικά αν δεν δοθεί ένα τέλος σε όλο αυτό το λουτρό αίματος που βασικά το προκάλεσαν κάποιοι επιπόλαιοι στην Ουάσιγκτον, στην Άγκυρα και στο Κατάρ. Αυτοί που θα πληρώσουν μια τέτοια εξέλιξη θα είναι δυστυχώς πρώτη και καλύτερη η χώρα μας και στη συνέχεια όλη η καταρρέουσα και διαλυμένη Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και ύστερα εμείς μιλάμε για… ευρωπαϊκή ολοκλήρωση!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια