Η προβλεπόμενη και επελθούσα νέα κρίση της Αριστεράς, δεν είναι
τίποτε άλλο παρά απόρροια της απολυτότητας και της σύγχυσης των ακραίων οπαδών της για έναν αριστερό παράδεισο, καταδεικνύει δε, την αντίθεση της εφαρμοσμένης πολιτικής με την ουτοπία.
Η ουτοπία που αποτελεί μεν αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής, είναι ιδεολόγημα μακράς πνοής και στόχου και αν ταυτιστεί ανελαστικά μαζί της, καθίσταται ανεφάρμοστη και καταστροφική για την πολιτική και για την ιδεολογία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κινούμενος προεκλογικά μεταξύ ακραίας πολιτικής και ουτοπίας, έντονα μαξιμαλιστικός και αλλοπρόσαλλος κέρδισε το παιχνίδι των εντυπώσεων και κέρδισε τις εκλογές ελπίδας για κάτι καινούργιο που ίσως αργήσει πολύ να έλθει! Το πώς φτάσαμε ως εδώ είναι αποτέλεσμα του αιφνιδιασμού της κοινωνίας από το άδειασμα του παρακμιακού κατεστημένου που κατέρρευσε και ενέδωσε ενοχικά στις πιέσεις των εταίρων Ευρωπαίων «συμμάχων» κλπ.
Στην πενταετή σύγκρουση της κοινωνίας με το παρακμιακό αυτό κατεστημένο της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ με την ανανεωμένη ηγεσία του, φρεσκάρισε με ζωντάνια και υπερβολές τον λόγο του καταλαμβάνοντας την πρωθυπουργία της χώρας. Ενδιάμεσα πολλά ιλαροτραγικά εκτυλίχθηκαν στον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, ο οποίος μέχρι πρόσφατα με ακραίο λόγο και διχαστικά συνθήματα του τύπου «ή εσείς ή εμείς» ή με το «σκίσιμο μνημονίων» κλπ, στην απλοϊκή φόρμα του «άσπρου –μαύρου», χωρίς να βάζει το πολιτικό πλαίσιο στην κοινωνία, φαινόταν ότι οδηγούνταν σε ολική σύγκρουση με τους πάντες και τα πάντα! Σε επιστημονικούς φορείς πχ στο ΤΕΕ (προσωπική εμπειρία) ή στις δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, κυριαρχούσε παντού το ξεκαθάρισμα λογαριασμών και η ιδεολογική καθαρότητα. Δηλαδή αντί για σύνθεση, επικρατούσε η αποσύνθεση.
Η πολιτική και η ρητορική αυτή ανάγκασε πολλούς να ανασκουμπωθούν, καθόσον διαφαινόταν κίνδυνος νέου διχασμού, με απρόβλεπτες συνέπειες. Οι ισχυρές συνιστώσες, πιστεύοντας ότι ήρθε η «ώρα της αριστεράς», χάραζαν σκληρή πολιτική, με λόγο άκαμπτο και απόλυτο και ο καθείς για τον εαυτό του. Όποιος δε (εκτός μηχανισμών) τολμούσε να τους αμφισβητήσει, καταδικάζονταν ως συκοφάντης (τελευταία επώνυμα θύματα Πορτοκάλογλου, Αρκάς). Αυτή η στάση (που θύμιζε καθαρό ΚΚΕ) εξοβέλισε πολλούς από την ενεργή αριστερά, αφού ο λόγος και η πρακτική τους δεν ήταν ανεχτή, και επί πλέον δεν γνώριζε κανείς πιο ήταν το αριστερό τους πρόταγμα. Ο σοσιαλισμός, η σοσιαλδημοκρατία ή ο εκσυγχρονισμός του αστικού κράτους που ποτέ δεν έγινε στην χώρα μας!
Παραμένει μετέωρο το ερώτημα προς τις διάφορες συνιστώσες, ποιόν άραγε κομμουνισμό ή σοσιαλισμό σκληρά ευελπιστούσαν ή προσδοκούσαν εντός της Ευρωζώνης και στο Ευρώ; Είναι στρατηγικά μαχητός αυτός ο σοσιαλισμός στην ΕΕ, ή αποτελεί μακροχρόνιο στόχο και όραμα; Αν ήθελαν ή σκέπτονταν έξοδο από την ΕΕ, δεν θα έπρεπε τίμια να την διαβουλευτούν με την κοινωνία, να την υπερασπιστούν και ανάλογα να (μην) την απορρίψουν; Ο διάλογος αυτός στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε ποτέ, παρέμεινε σε εκκρεμότητα, λόγω του ασφυκτικής πίεσης των ΜΜΕ και των φοβικών συνδρόμων που καλλιεργούνταν στην κοινωνία! Έτσι οι «αριστερές» συνιστώσες βολεύτηκαν και αυτές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), αφού σιώπησαν μπρος στον ερχομό της εξουσίας και τώρα σπεύδουν ασθμαίνοντες να διορθώσουν της επαναστατικότητά τους για να μην εκτεθούν στο παγκόσμιο κίνημα και στις λοιπές κομμουνιστικές νομενκλατούρες. Δυστυχώς και δίκιο να είχαν, ο διάλογος άργησε πολύ σε βάρος και της δημοκρατίας και της ιδεολογίας που πρεσβεύουν.
Όσοι ήξεραν τις παθογένειες και τα προβλήματα της αριστεράς των διασπάσεων, θεωρούσαν ότι ήταν ζήτημα χρόνου ο κατακερματισμός της νέας πολυτασικής αυτής αριστεράς. Μιας αριστεράς όπου οι περιβόητες συνιστώσες δεν διαμόρφωναν συνισταμένες, αλλά ήταν μικροί στρατοί που προετοίμαζαν την άμυνά τους για την τελική σύγκρουση (όποτε θα προέκυπτε). Εξ ου και ο ανταγωνισμός και τα μαγειρέματα για τις «επιλογές» υποψηφιοτήτων στις τελευταίες και προηγούμενες εκλογές. Η αναμενόμενη διάσπαση άργησε λίγο γιατί η νέα γενιά πολιτικών, πιο ευέλικτη από τις δογματικές συνιστώσες, έβαλε την λογική, την αντοχή και την φρεσκάδα της και απόφυγε με τρομερή δεξιοτεχνία περαιτέρω συγκρούσεις. Άσκησε δηλαδή πολιτική! Πολιτική όμως που έρχονταν σε αντίθεση με την προεκλογική προσήλωσή του ΣΥΡΙΖΑ στον σίγουρο αντιμνημονιακό λαϊκισμό! Η μετάβαση από την «ιδεολογία» στην «εφαρμοσμένη πολιτική» απαιτούσε χώρο και χρόνο!
Η σημερινή κυβέρνηση τελικά δεν «έσκισε» με ένα άρθρο τα μνημόνια και αναγνώρισε πολλές μνημονιακές ρήτρες εκσυγχρονισμού σαν αναγκαιότητα και προχώρησε σε νέα συμφωνία. Δεν φοβήθηκε να υποχωρήσει και να συμβιβαστεί δείχνοντας μια ωριμότητα που μέχρι χθες δεν υπήρχε πουθενά! Αυτό για πολλούς λέγεται πορεία στην ωριμότητα και για άλλους πισωγύρισμα ή οπορτουνισμός. Στην πράξη αυτό συμβαίνει γιατί αντικειμενικά άλλο πράγμα είναι η κυβέρνηση και άλλο πράγμα το κόμμα. Η κυβέρνηση κρίνεται από τις πράξεις της και την πολιτική που εφαρμόζει, ενώ το κόμμα κρίνεται μόνο από τα λόγια (εκεί «σκίζει» ότι θέλει) και το πρόγραμμά «ιδεών» του. Το «επιθυμητό» όμως από το «πρακτέο» έχουν πάντα μεγάλες διαφορές! Έτσι στη βασική υπόθεση εκσυγχρονισμού και σωτηρίας της χώρας, θα πρέπει να διαχωριστεί ο διακριτός ρόλος κυβέρνησης και κόμματος, με την ταυτόχρονη (και στην πράξη) κατάργηση της πολιτικής του κομματικού κράτους και του κράτους φέουδου στον νικητή των εκλογών (που δεν φαίνεται μέχρι στιγμής ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ). Αυτό απαιτεί την ύπαρξη σοβαρής πολιτικής ηθικής και πολιτικού ρεαλισμού με όραμα. H κυβέρνηση θα βιώνει τον ρεαλισμό και το κόμμα την ουτοπία!
Η κυβέρνηση πρέπει να ασκεί εθνική πολιτική με σοβαρότητα, τέχνη και διορατικότητα ανάλογα με τους υπερεθνικούς συσχετισμούς και να ξεδιπλώνει στο εσωτερικό βήμα- βήμα το πρόγραμμα της για τον εκσυγχρονισμό της χώρας με την πλειοψηφία του κόσμου στο πλευρό της. Το κόμμα διατηρώντας τις βασικές αρχές και το πρόγραμμά του, δεν επιβάλλεται στην κυβέρνηση, διεκδικεί ριζοσπαστισμό και θεωρητικά ερευνά και σχεδιάζει τους μελλοντικούς στόχους του για μια άλλη κοινωνία και γιατί όχι, για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα που ακόμα ανιχνεύεται! Στην παρούσα συγκυρία θα έλεγα από μηδενική βάση, μελετώντας ξανά τον Άνταμ Σμιθ, τον Κέυνς και φυσικά τον διασυρμένο από την κομμουνιστική αριστερά Καρλ Μαρξ. Σε κάθε περίπτωση κυβέρνηση και κόμμα, είναι ανόμοια πράγματα και αν ταυτιστούν, θα καούν όπως η χώρα κάθε φορά καίγεται! Στον ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς τα εγώ και τα εμείς είναι πολύ συγκεχυμένες έννοιες και δυσδιάκριτοι οι ρόλοι των ανιδιοτελών από τους άλλους.
Έτσι ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον Πρωθυπουργό για ιδιοτέλεια όταν μπρος στον κίνδυνο για το μέλλον της χώρας υπέγραψε συμφωνίες που (είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει) διαφωνούσε ριζικά μαζί τους. Ορθόν ή λάθος; Ορθόν θα έλεγα μπροστά στη μέχρι τότε λάθος, στρατηγική του! Από την άλλη, η «νέα» Λαϊκή Ενότητα παλιών Συριζαίων γράφουν στα παλιά τους παπούτσια, τους κινδύνους της χώρας και υπερασπιζόμενοι την ιδεολογία και την υστεροφημία τους, αποχωρούν και φτιάχνουν νέο κόμμα καθαρότητας και σύγκρουσης με τους «πάντες». Άραγε ποιος έχει δίκιο, ο ρεαλισμός ή η ουτοπία; Ας μην ξεχνάμε ότι ο λαός απαιτούσε συμφωνία, η οποία ήρθε σαν λύτρωση, έστω και με την «ουρά κάτω από τα σκέλια». Μήπως εδώ, δεν φέρει κύρια ευθύνη ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολο, που φούσκωσε τα μυαλά του κόσμου ότι μπροστά στο δίκιο και την αλήθεια θα υποχωρούσαν άπαντες οι εταίροι πιστωτές; Δεν θα ήταν τώρα τίμιο να σιωπήσουν όλοι, να αναλάβουν τις ευθύνες για τα λάθη τους και να συνεχίσουν μαζί, διορθώνοντας την στρατηγική και υποχωρώντας όπου χρειαστεί για την σωτηρία της χώρας; Μήπως μπροστά στην ιδεολογία η χώρα είναι ένα τίποτα;
Η παρούσα κατάσταση, έχει απογοητεύσει την κοινωνία για την στάση και πολιτική συμπεριφορά των οργανωμένων που δείχνουν αμετροέπεια, μη ανάληψη ευθυνών και αλαζονεία! Ίσως αυτό κρίνει τελικά την «αριστερή παρένθεση» που πολλοί ευαγγελίζονταν και δεν ξέρω αν «η φυγή σώζει τους γενναίους»! Η αριστερά του «ΟΧΙ σε όλα» που ήταν χαρακτηριστικό των αριστερών και κομμουνιστικών σχημάτων, δεν έχει μέλλον παρά σαν γραφικότητα. Μια γραφικότητα, που θα περιποιεί μια απλή χρωματική παραλλαγή στο πολιτικό στάτους, προσεταιριζόμενη ενίοτε ψήφους αγανάκτησης και μόνο, όπως άλλωστε από το 1974 μέχρι σήμερα έχουμε συνηθίσει! Ο κυβερνητισμός είναι συνδυασμός του εφικτού με την ουτοπία! Δεν είναι ούτε διαμαρτυρία, ούτε υποταγή και όποιος δεν ξέρει να υποχωρεί και να συνθέτει ας παραμείνει στα κινήματα διαμαρτυρίας!
Σε μια αριστερά που η σχέση της με την δημοκρατία ήταν πάντα πολύ επιδερμική, σε μια αριστερά που στους εσωτερικούς ανταγωνισμούς η συντροφικότητα παίζει μόνο ως «φάρσα», δεν ξέρω αν μπορεί ποτέ να υπάρξει δυνατότητα αριστερής διακυβέρνησης που να διαφέρει από τους κυβερνητισμούς που μέχρι τώρα γνωρίσαμε. Ίσως η υπάρχουσα αριστερά, είναι ταυτισμένη μόνο με την ουτοπία (ιδανική πολιτεία) και ικανή μόνο για να αντιπολιτεύεται(άφθαρτη)!
Τη δική μας αριστερά, της θετικής σκέψης και της δημιουργίας ακόμη αναζητούμε και ελπίζουμε στους μετασχηματισμούς που θα έρθουν να την βρούμε «επί το έργον»!
Η ουτοπία που αποτελεί μεν αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής, είναι ιδεολόγημα μακράς πνοής και στόχου και αν ταυτιστεί ανελαστικά μαζί της, καθίσταται ανεφάρμοστη και καταστροφική για την πολιτική και για την ιδεολογία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κινούμενος προεκλογικά μεταξύ ακραίας πολιτικής και ουτοπίας, έντονα μαξιμαλιστικός και αλλοπρόσαλλος κέρδισε το παιχνίδι των εντυπώσεων και κέρδισε τις εκλογές ελπίδας για κάτι καινούργιο που ίσως αργήσει πολύ να έλθει! Το πώς φτάσαμε ως εδώ είναι αποτέλεσμα του αιφνιδιασμού της κοινωνίας από το άδειασμα του παρακμιακού κατεστημένου που κατέρρευσε και ενέδωσε ενοχικά στις πιέσεις των εταίρων Ευρωπαίων «συμμάχων» κλπ.
Στην πενταετή σύγκρουση της κοινωνίας με το παρακμιακό αυτό κατεστημένο της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ με την ανανεωμένη ηγεσία του, φρεσκάρισε με ζωντάνια και υπερβολές τον λόγο του καταλαμβάνοντας την πρωθυπουργία της χώρας. Ενδιάμεσα πολλά ιλαροτραγικά εκτυλίχθηκαν στον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, ο οποίος μέχρι πρόσφατα με ακραίο λόγο και διχαστικά συνθήματα του τύπου «ή εσείς ή εμείς» ή με το «σκίσιμο μνημονίων» κλπ, στην απλοϊκή φόρμα του «άσπρου –μαύρου», χωρίς να βάζει το πολιτικό πλαίσιο στην κοινωνία, φαινόταν ότι οδηγούνταν σε ολική σύγκρουση με τους πάντες και τα πάντα! Σε επιστημονικούς φορείς πχ στο ΤΕΕ (προσωπική εμπειρία) ή στις δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, κυριαρχούσε παντού το ξεκαθάρισμα λογαριασμών και η ιδεολογική καθαρότητα. Δηλαδή αντί για σύνθεση, επικρατούσε η αποσύνθεση.
Η πολιτική και η ρητορική αυτή ανάγκασε πολλούς να ανασκουμπωθούν, καθόσον διαφαινόταν κίνδυνος νέου διχασμού, με απρόβλεπτες συνέπειες. Οι ισχυρές συνιστώσες, πιστεύοντας ότι ήρθε η «ώρα της αριστεράς», χάραζαν σκληρή πολιτική, με λόγο άκαμπτο και απόλυτο και ο καθείς για τον εαυτό του. Όποιος δε (εκτός μηχανισμών) τολμούσε να τους αμφισβητήσει, καταδικάζονταν ως συκοφάντης (τελευταία επώνυμα θύματα Πορτοκάλογλου, Αρκάς). Αυτή η στάση (που θύμιζε καθαρό ΚΚΕ) εξοβέλισε πολλούς από την ενεργή αριστερά, αφού ο λόγος και η πρακτική τους δεν ήταν ανεχτή, και επί πλέον δεν γνώριζε κανείς πιο ήταν το αριστερό τους πρόταγμα. Ο σοσιαλισμός, η σοσιαλδημοκρατία ή ο εκσυγχρονισμός του αστικού κράτους που ποτέ δεν έγινε στην χώρα μας!
Παραμένει μετέωρο το ερώτημα προς τις διάφορες συνιστώσες, ποιόν άραγε κομμουνισμό ή σοσιαλισμό σκληρά ευελπιστούσαν ή προσδοκούσαν εντός της Ευρωζώνης και στο Ευρώ; Είναι στρατηγικά μαχητός αυτός ο σοσιαλισμός στην ΕΕ, ή αποτελεί μακροχρόνιο στόχο και όραμα; Αν ήθελαν ή σκέπτονταν έξοδο από την ΕΕ, δεν θα έπρεπε τίμια να την διαβουλευτούν με την κοινωνία, να την υπερασπιστούν και ανάλογα να (μην) την απορρίψουν; Ο διάλογος αυτός στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε ποτέ, παρέμεινε σε εκκρεμότητα, λόγω του ασφυκτικής πίεσης των ΜΜΕ και των φοβικών συνδρόμων που καλλιεργούνταν στην κοινωνία! Έτσι οι «αριστερές» συνιστώσες βολεύτηκαν και αυτές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), αφού σιώπησαν μπρος στον ερχομό της εξουσίας και τώρα σπεύδουν ασθμαίνοντες να διορθώσουν της επαναστατικότητά τους για να μην εκτεθούν στο παγκόσμιο κίνημα και στις λοιπές κομμουνιστικές νομενκλατούρες. Δυστυχώς και δίκιο να είχαν, ο διάλογος άργησε πολύ σε βάρος και της δημοκρατίας και της ιδεολογίας που πρεσβεύουν.
Όσοι ήξεραν τις παθογένειες και τα προβλήματα της αριστεράς των διασπάσεων, θεωρούσαν ότι ήταν ζήτημα χρόνου ο κατακερματισμός της νέας πολυτασικής αυτής αριστεράς. Μιας αριστεράς όπου οι περιβόητες συνιστώσες δεν διαμόρφωναν συνισταμένες, αλλά ήταν μικροί στρατοί που προετοίμαζαν την άμυνά τους για την τελική σύγκρουση (όποτε θα προέκυπτε). Εξ ου και ο ανταγωνισμός και τα μαγειρέματα για τις «επιλογές» υποψηφιοτήτων στις τελευταίες και προηγούμενες εκλογές. Η αναμενόμενη διάσπαση άργησε λίγο γιατί η νέα γενιά πολιτικών, πιο ευέλικτη από τις δογματικές συνιστώσες, έβαλε την λογική, την αντοχή και την φρεσκάδα της και απόφυγε με τρομερή δεξιοτεχνία περαιτέρω συγκρούσεις. Άσκησε δηλαδή πολιτική! Πολιτική όμως που έρχονταν σε αντίθεση με την προεκλογική προσήλωσή του ΣΥΡΙΖΑ στον σίγουρο αντιμνημονιακό λαϊκισμό! Η μετάβαση από την «ιδεολογία» στην «εφαρμοσμένη πολιτική» απαιτούσε χώρο και χρόνο!
Η σημερινή κυβέρνηση τελικά δεν «έσκισε» με ένα άρθρο τα μνημόνια και αναγνώρισε πολλές μνημονιακές ρήτρες εκσυγχρονισμού σαν αναγκαιότητα και προχώρησε σε νέα συμφωνία. Δεν φοβήθηκε να υποχωρήσει και να συμβιβαστεί δείχνοντας μια ωριμότητα που μέχρι χθες δεν υπήρχε πουθενά! Αυτό για πολλούς λέγεται πορεία στην ωριμότητα και για άλλους πισωγύρισμα ή οπορτουνισμός. Στην πράξη αυτό συμβαίνει γιατί αντικειμενικά άλλο πράγμα είναι η κυβέρνηση και άλλο πράγμα το κόμμα. Η κυβέρνηση κρίνεται από τις πράξεις της και την πολιτική που εφαρμόζει, ενώ το κόμμα κρίνεται μόνο από τα λόγια (εκεί «σκίζει» ότι θέλει) και το πρόγραμμά «ιδεών» του. Το «επιθυμητό» όμως από το «πρακτέο» έχουν πάντα μεγάλες διαφορές! Έτσι στη βασική υπόθεση εκσυγχρονισμού και σωτηρίας της χώρας, θα πρέπει να διαχωριστεί ο διακριτός ρόλος κυβέρνησης και κόμματος, με την ταυτόχρονη (και στην πράξη) κατάργηση της πολιτικής του κομματικού κράτους και του κράτους φέουδου στον νικητή των εκλογών (που δεν φαίνεται μέχρι στιγμής ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ). Αυτό απαιτεί την ύπαρξη σοβαρής πολιτικής ηθικής και πολιτικού ρεαλισμού με όραμα. H κυβέρνηση θα βιώνει τον ρεαλισμό και το κόμμα την ουτοπία!
Η κυβέρνηση πρέπει να ασκεί εθνική πολιτική με σοβαρότητα, τέχνη και διορατικότητα ανάλογα με τους υπερεθνικούς συσχετισμούς και να ξεδιπλώνει στο εσωτερικό βήμα- βήμα το πρόγραμμα της για τον εκσυγχρονισμό της χώρας με την πλειοψηφία του κόσμου στο πλευρό της. Το κόμμα διατηρώντας τις βασικές αρχές και το πρόγραμμά του, δεν επιβάλλεται στην κυβέρνηση, διεκδικεί ριζοσπαστισμό και θεωρητικά ερευνά και σχεδιάζει τους μελλοντικούς στόχους του για μια άλλη κοινωνία και γιατί όχι, για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα που ακόμα ανιχνεύεται! Στην παρούσα συγκυρία θα έλεγα από μηδενική βάση, μελετώντας ξανά τον Άνταμ Σμιθ, τον Κέυνς και φυσικά τον διασυρμένο από την κομμουνιστική αριστερά Καρλ Μαρξ. Σε κάθε περίπτωση κυβέρνηση και κόμμα, είναι ανόμοια πράγματα και αν ταυτιστούν, θα καούν όπως η χώρα κάθε φορά καίγεται! Στον ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς τα εγώ και τα εμείς είναι πολύ συγκεχυμένες έννοιες και δυσδιάκριτοι οι ρόλοι των ανιδιοτελών από τους άλλους.
Έτσι ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον Πρωθυπουργό για ιδιοτέλεια όταν μπρος στον κίνδυνο για το μέλλον της χώρας υπέγραψε συμφωνίες που (είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει) διαφωνούσε ριζικά μαζί τους. Ορθόν ή λάθος; Ορθόν θα έλεγα μπροστά στη μέχρι τότε λάθος, στρατηγική του! Από την άλλη, η «νέα» Λαϊκή Ενότητα παλιών Συριζαίων γράφουν στα παλιά τους παπούτσια, τους κινδύνους της χώρας και υπερασπιζόμενοι την ιδεολογία και την υστεροφημία τους, αποχωρούν και φτιάχνουν νέο κόμμα καθαρότητας και σύγκρουσης με τους «πάντες». Άραγε ποιος έχει δίκιο, ο ρεαλισμός ή η ουτοπία; Ας μην ξεχνάμε ότι ο λαός απαιτούσε συμφωνία, η οποία ήρθε σαν λύτρωση, έστω και με την «ουρά κάτω από τα σκέλια». Μήπως εδώ, δεν φέρει κύρια ευθύνη ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολο, που φούσκωσε τα μυαλά του κόσμου ότι μπροστά στο δίκιο και την αλήθεια θα υποχωρούσαν άπαντες οι εταίροι πιστωτές; Δεν θα ήταν τώρα τίμιο να σιωπήσουν όλοι, να αναλάβουν τις ευθύνες για τα λάθη τους και να συνεχίσουν μαζί, διορθώνοντας την στρατηγική και υποχωρώντας όπου χρειαστεί για την σωτηρία της χώρας; Μήπως μπροστά στην ιδεολογία η χώρα είναι ένα τίποτα;
Η παρούσα κατάσταση, έχει απογοητεύσει την κοινωνία για την στάση και πολιτική συμπεριφορά των οργανωμένων που δείχνουν αμετροέπεια, μη ανάληψη ευθυνών και αλαζονεία! Ίσως αυτό κρίνει τελικά την «αριστερή παρένθεση» που πολλοί ευαγγελίζονταν και δεν ξέρω αν «η φυγή σώζει τους γενναίους»! Η αριστερά του «ΟΧΙ σε όλα» που ήταν χαρακτηριστικό των αριστερών και κομμουνιστικών σχημάτων, δεν έχει μέλλον παρά σαν γραφικότητα. Μια γραφικότητα, που θα περιποιεί μια απλή χρωματική παραλλαγή στο πολιτικό στάτους, προσεταιριζόμενη ενίοτε ψήφους αγανάκτησης και μόνο, όπως άλλωστε από το 1974 μέχρι σήμερα έχουμε συνηθίσει! Ο κυβερνητισμός είναι συνδυασμός του εφικτού με την ουτοπία! Δεν είναι ούτε διαμαρτυρία, ούτε υποταγή και όποιος δεν ξέρει να υποχωρεί και να συνθέτει ας παραμείνει στα κινήματα διαμαρτυρίας!
Σε μια αριστερά που η σχέση της με την δημοκρατία ήταν πάντα πολύ επιδερμική, σε μια αριστερά που στους εσωτερικούς ανταγωνισμούς η συντροφικότητα παίζει μόνο ως «φάρσα», δεν ξέρω αν μπορεί ποτέ να υπάρξει δυνατότητα αριστερής διακυβέρνησης που να διαφέρει από τους κυβερνητισμούς που μέχρι τώρα γνωρίσαμε. Ίσως η υπάρχουσα αριστερά, είναι ταυτισμένη μόνο με την ουτοπία (ιδανική πολιτεία) και ικανή μόνο για να αντιπολιτεύεται(άφθαρτη)!
Τη δική μας αριστερά, της θετικής σκέψης και της δημιουργίας ακόμη αναζητούμε και ελπίζουμε στους μετασχηματισμούς που θα έρθουν να την βρούμε «επί το έργον»!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια