Κάτι παραπάνω από «εύγλωττη» η αμηχανία του Αλέξη Τσίπρα κατά την πρόσφατη παρουσία του στο 10ο Συνέδριο του ιδρύματος Κλίντον. Προφανώς και δεν αποτελεί πεδίο σοβαρής πολιτικής ανάλυσης το επίπεδο των αγγλικών του πρωθυπουργού ή το κατά πόσο «ψάρωσε» στα αστειάκια του Μπιλ Κλίντον,
ο οποίος επί αρκετή ώρα τον βομβάρδιζε ενώπιον δεκάδων επίδοξων επενδυτών με ερωτήσεις σχετικά με «τις ευκαιρίες που ανοίγονται στην Ελλάδα».
Το πιθανότερο είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας αισθανόταν πραγματικά άβολα αντιλαμβανόμενος πόσο παράταιρη ήταν η εικόνα, που είχε δημιουργηθεί. Ενός αρχηγού κράτους, ο οποίος ηγείτο μέχρι πρότινος, ενός μέχρι πρότινος μεγάλου ριζοσπαστικού κόμματος της ευρωπαϊκής Αριστεράς, να αντιμετωπίζεται ως «πλασιέ ευκαιριών» από διάφορους «μεγαλοκαρχαρίες», οι οποίοι πιθανότατα δεκάρα τσακιστή δε θα έδιναν για δημιουργήσουν πραγματικές συνθήκες ανάπτυξης. Ίσως μάλιστα κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός να έχει ήδη αντιληφθεί πως υπάρχουν πολύ πιο ουσιαστικές μέθοδοι για να κάνει την Ελλάδα «πόλο επενδύσεων» από το να ακούει τον Μπιλ Κλίντον να τον ρωτάει(σε ένδειξη αστεϊσμού πάντα) «μήπως θα ήθελε να του υπογράψει κανείς από τους παριστάμενους καμιά επιταγή».
Για να μην παρεξηγηθώ, κανείς δεν μπορεί να υποτιμά την αξία των διεθνών συσχετισμών, ούτε την ανάγκη αναζήτησης συμμάχων για τη χώρα μας. Σε κάθε περίπτωση όμως οι όροι της συμμαχίας δεν μπορεί επ’ ουδενί να οδηγούν σε λεόντειο συμφωνία ή σε όρους προτεκτοράρου. Και πριν να «ευχαριστούμε τους Αμερικάνους» και τους υπόλοιπους συμμάχους μας για τη βοήθειά τους, προκειμένου να παραμείνει η χώρα στο Ευρώ, καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας πως αυτοί ήταν που (προκειμένου να επιτευχθεί κάτι τέτοιο) επέβαλαν ένα τρίτο σκληρότατο Μνημόνιο στον ελληνικό λαό. Είναι προφανώς οι ίδιοι «σύμμαχοι» που έρχονται τώρα να βαφτίσουν μια χώρα κυριολεκτικά ρημαγμένη ως «επενδυτική ευκαιρία». Κι ας μη γελιόμαστε, θεωρούν σαφώς πως το πλαίσιο κι οι όροι των όποιων επενδύσεων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.
Κι η αλήθεια είναι πως οι λεγόμενες «επενδυτικές ευκαιρίες» στη χώρα μας έχουν διευρυνθεί για πολλούς ενδιαφερόμενους στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Είναι κοινό μυστικό άλλωστε πως αρκετά funds εποφθαλμιούν την διαχείριση των κόκκινων δανείων, ένα θέμα που έχει ήδη ανοίξει με αφορμή την επικείμενη ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Ας μην υποτιμούμε επίσης την παρουσία της αμερικάνικων συμφερόντων εταιρίας επενδύσεων Blackrock ως συμβούλου της Τράπεζας της Ελλάδας για το ζήτημα των κόκκινων δανείων. Πρόκειται για μια εταιρία λίγο πολύ γνωστή, ιδαίτερα στη χώρα μας, καθώς είχε επιλεγεί τόσο το 2009 όσο και το 2011 για τις αντίστοιχες μελέτες, ενώ ήταν σύμβουλος των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά για ζητήματα τραπεζών.
Σαφές ήταν άλλωστε το μήνυμα που έστειλε πριν λίγες μέρες η ΕΚΤ, απορρίπτοντας την πρόταση των ελληνικών τραπεζών για τη διαχείριση των «κόκκινων δανείων». Ας έχουμε στο μυαλό μας τέλος εκείνη την αποστροφή του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ο οποίος σε προεκλογική συνέντευξή του στον ρ/σ «105,5-Στο κόκκινο» είχε αποκαλύψει την προοσέγγιση των δανειστών στο εν λόγω ζήτημα. Αυτή σύμφωνα με τα λεγόμενα του νυν υπουργού Οικονομικών συνοψίζεται ως εξής: «Ξέρουν ότι ο κόσμος χάνει συνεχώς το εισόδημα του και θέλουν να πουλάει τα σπίτια, οπότε λένε αν έχεις σπίτι στο Χαλάνδρι, τι να κάνουμε να πας στο Περιστέρι, αν έχεις σπίτι στο Περιστέρι, τι να κάνουμε να πας στη Δραπετσώνα, αν τώρα είσαι στη Δραπετσώνα, τι να κάνουμε να πάρεις μία καλύβα να πας στην Ψυττάλεια».
Δε θα αμφισβητήσω τις καλές προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης όσον αφορά στην προστασία της πρώτης κατοικίας, αλλά και των κατώτερων κονωνικών στρωμάτων. Απλώς, θα επισημάνω πως και σε αυτή την περίπτωση οι συνθήκες που δημιουργούν οι όροι του μνημονίου, που υπέγραψε προ λίγων μηνών ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, δημιουργεί εξίσου ασφυκτικές συνθήκες.
Πιθανότατα κάτι τέτοιο επειχείρησε να διαμηνύσει ο Τζόζεφ Στίγκλιτς στην Λούκα Κάτσελη επισημαίνοντας της(ενώπιον των ίδιων επενδυτών στο συνέδριο του Ιδρύματος Κλίντον) πως «το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι καταδικασμένο να αποτύχει».Το πρόβλημα για την πρόεδρο της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών(η οποία ειρήσθω εν παρόδω επέμεινε πως η συμφωνία «είναι δύσκολη αλλά διαχειρίσιμη»)είναι πως το ενδεχόμενο επαλήθευσης των εκτιμήσεων του νομπελίστα οικονομολόγου θα φέρει στο προσκήνιο μια πραγματικότητα κάτι παραπάνω από εφιαλτική. Κι οι παράπλευρες απώλειες του υπό διαμόρφωση «αμερικάνικου ονείρου» ίσως να αποδειχτούν τελικά πολύ πιο βαριές από τα ενδεχόμενα κέρδη...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια