Το ιστορικό επίνειον της πρωτευούσης έπεσε και αυτό. Η πολιορκία της πολεμικής μηχανής της παρακμής εστέφθη με επιτυχία.
Για να πονέσεις, πρέπει πρώτα να αγαπήσεις. Είναι αναπόφευκτο να αγαπήσεις τον τόπο με τον οποίο έχεις συνδέσει τις πρώτες θεάσεις του ηλίου και τις πρώτες «ανακαλύψεις» των θαυμάτων της ζωής. Τούτος ο νόμος έχει παγκόσμια ισχύ. Από το Βλαδιβοστόκ και τη Σανγκάη έως τη Λαπωνία και τη Γη του Πυρός, ο πόνος για την πατρώα γη είναι ανάλογος με την αγάπη που νιώθεις γι΄ αυτόν.
Ο Πειραιάς, για τον γράφοντα, κατέστη απλόχερος στις δωρεές πόνου. Δεν θα μπορούσε να δώσει κάτι άλλο μια πόλη που εκφυλίζεται σε αφιλόξενο αποχωρητήριο. Ας μην ενοχλεί ο χαρακτηρισμός. Είναι ακριβής. «Εθνικόν έστι τ' αληθές» έλεγε ο Σολωμός και για ακόμη μία φορά είχε δίκιο εκείνος που είδε να βγαίνει αντρειωμένη Ελευθερία από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά. Η περιήγηση στον Πειραιά, την πόλη όπου λατρεύτηκε η Άρτεμις, την οποία καθιέρωσαν οι Μινύες, λάμπρυνε ο Θεμιστοκλής και αγιάζει καθημερινά η αιώνια θάλασσα, μετατράπηκε μια εμπειρία γεμάτη αποφορά και θλίψη.
Όσα αντικρίζεις δεν απέχουν πολύ σε αισθητική και περιεχόμενο από τον νεκρό φοίνικα που σαπίζει μπροστά στον σταθμό του ΗΣΑΠ, δίπλα στο λιμάνι της πόλεως. Οι φωτογραφίες, αδιάψευστοι μάρτυρες της εγκατάλειψης. Στην Τσαμαδού, στη Βασιλέως Γεωργίου, στον Προφήτη Ηλία, στην πλατεία Κοραή, στην ακτή Θεμιστοκλέους, όπου και αν σε φέρει ο δρόμος θα δεις παραπλήσιο θέαμα. Σκουπίδια και γκράφιτι που αφήνουν στο διάβα τους οι εξαθλιωμένοι νεοβάρβαροι, οι οποίοι έχουν καταλάβει την πατρίδα. Οι τρύπες για τα έργα του ολέθριου τραμ και του μετρό χάσκουν σαν παγίδες που περιμένουν θύματα. Ο χώρος της αγοράς, γεμάτος με την πανίδα της Μεταπολίτευσης. Κατσαρίδες και τρωκτικά. Η δυσωδία πανταχού παρούσα. «Παν ερπετόν πληγή νέμεται» έλεγε ο Ηράκλειτος. Την πληγή την ξέρουμε. Τα ερπετά τα επιλέγουμε συστηματικά και τα υπηρετούμε μετά πάθους.
Εφημερίδα Δημοκρατία
0 Σχόλια