Η κυβέρνηση ξεκίνησε χωρίς σχέδιο και χωρίς ξεκάθαρο στόχο,ενώ δεν είχε έτοιμη διαπραγματευτική ομάδα
 |
Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης
|
Καταρχάς, όταν ξεκινάς μια διαπραγμάτευση, έχεις σαφές σχέδιο ποιος είναι ο στόχος σου και πώς θα τον πετύχεις.
Η κυβέρνηση, όπως θα αποδειχτεί στη συνέχεια, ξεκίνησε χωρίς σχέδιο και χωρίς ξεκάθαρο στόχο, ενώ δεν είχε έτοιμη ούτε την ομάδα που θα έφερνε εις πέρας το σχέδιο, και εννοούμε τη διαπραγματευτική ομάδα, αφού τον βασικό «παίχτη» ο πρωθυπουργός στην ουσία τον μάζεψε από τον δρόμο, αφού προηγουμένως αυτός είχε δώσει τις συμβουλές του στον ΓΑΠ, ενώ φέρεται ότι είχε κάποιου είδους σχέσεις και με τον Σόρος!
Το μεγαλύτερο λάθος η κυβέρνηση το έκανε στην αρχή, υπογράφοντας τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, οπότε, από τη μια πλευρά, όχι μόνο δεν πήρε χρήματα αλλά δέχτηκε να φύγουν από τον έλεγχό μας τα 11,5 δισ. του ΤΧΣ και, από την άλλη, αποδέχτηκε το σύνολο του χρέους, υπογράφοντας μάλιστα τον επαχθή όρο περί ισχύος του αγγλικού δικαίου και της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου του Λουξεμβούργου.
Οταν όμως υπογράφεις μια τέτοια συμφωνία με τους συγκεκριμένους όρους, στην ουσία «καις» το ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο σου, που είναι το χαρτί της ρήξης, και άρα τερματίζεις τη διαπραγμάτευση. Αυτό αποδείχτηκε τις μέρες και τις εβδομάδες που ακολούθησαν, διάστημα στο οποίο άδειασαν στην κυριολεξία οι τράπεζες, οδηγώντας στο χείλος της καταστροφής το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και επιδεινώθηκαν όλοι οι δείκτες της οικονομίας, αφαιρώντας από το διπλωματικό και το διαπραγματευτικό οπλοστάσιό μας και τα τελευταία ισχνά όπλα που μας είχαν απομείνει μετά την τραγική συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου.
Ετσι, από τούδε και στο εξής η κυβέρνηση και η πατρίδα μας πορεύονται με μοναδικό όπλο την απειλή της εθνικής αυτοκτονίας, η οποία ελπίζουμε ότι θα προκαλέσει φόβο και οίκτο στους δανειστές και τους εταίρους μας, για να πετύχουμε μια κάποια λύση στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι, αφού συνέβησαν όλα αυτά, το πολιτικό σύστημα, αφού δημιούργησε ένα περιβάλλον που μόνο ως κόλαση μπορεί να το παρομοιάσει κανείς, έχει το θράσος να χρησιμοποιήσει ανερυθρίαστα και πάλι τους πολίτες, για να καλύψει τα εγκληματικά λάθη του, που φτάνουν μέχρι τα όρια της εθνικής προδοσίας.
Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τις πράξεις πολιτικών προσώπων και κομμάτων που, αντί να συνεννοηθούν σε εθνικό επίπεδο για να ξεπεραστεί ανώδυνα η κρίση, όπως ζητούσε ο Κώστας Καραμανλής, την άνοιξη του 2009, χρησιμοποίησαν ως πολιορκητικό κριό κατάληψης της εξουσίας το θέμα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, προκαλώντας πρόωρες εκλογές και βάζοντας τη χώρα στη μέγκενη του ΔΝΤ, της τρόικας και των Μνημονίων;
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την πρεμούρα προσώπων και κομμάτων που, αντί να διδαχτούν από το λάθος του ΓΑΠ, έκαναν κι αυτοί το ίδιο λάθος, χρησιμοποιώντας και πάλι τους πολίτες και εκβιάζοντας εκλογές ακριβώς για τον ίδιο λόγο, τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς να έχουν κανένα σχέδιο, βάζοντας σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες τη χώρα;
Και τώρα που δημιούργησαν με τα εγκληματικά τους λάθη το μεγαλύτερο πρόβλημα από τότε που εμφανίστηκε η κρίση, αυτοί οι ίδιοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν και πάλι τους πολίτες, για να επιλέξουν και πάλι τους λιγότερο κακούς, για να συνεχίζει η πορεία της χώρας προς την καταστροφή.
Αραγε δεν αντιλαμβάνονται ότι η συνεχής χρησιμοποίηση των πολιτών και των εκλογικών διαδικασιών ως πλυντηρίου και ως κολυμβήθρας του Σιλωάμ για τα εγκληματικά λάθη τους εξαλείφει και τα τελευταία ψήγματα δημοκρατίας σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα που τη γέννησε;
Ο λαϊκισμός, η εξουσιομανία και η ανευθυνότητά τους έχουν φτάσει μέχρι του σημείου να γκρεμίσουν και τα τελευταία θεμέλια αυτής της χώρας.
Εφημερίδα Δημοκρατία
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια