Αυτό που ζούμε δεν είναι οικονομική κρίση. Είναι εθνική παρακμή.

Φίλοι μας, αυτό που ζούμε τώρα, δεν είναι απλά κάποια οικονομική δυσλειτουργία, που προσπαθούμε να επιδιορθώσουμε. Είναι η παρακμή ενός λαού και ενός ιστορικού έθνους. Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα περιμένουμε το θάμα. Έχουμε μπει σε ένα θανάσιμο σπιράλ παρακμής και πέφτουμε συνεχώς, πλήρως αδρανοποιημένοι, μέχρι το ιστορικό μας τέλος.

Πρέπει να αφυπνιστούμε, να πιαστούμε από κάτι. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε ομαδικά τόσο πολύ παραιτημένοι, τόσο πολύ απογοητευμένοι. Δεν μπορεί δεν είναι δυνατόν το μοναδικό μας όραμα να είναι πλέον να μην χάσουμε την εξάρτησή μας από τους δανειστές, να υπογραφεί μια συμφωνία, ό,τι και να ΄ναι, για να γίνει η επόμενη εκταμίευση, προκειμένου να πληρωθεί η επόμενη δόση ξανά στους δανειστές, ώστε να μην μας πετάξουν από το ευρώ!!! Είμαστε ένας εξαρτημένος λαός ο οποίος φοβάται μην χάσει την καλοπέραση που είχε. Και τελικά θα χάσει τα πάντα.

Δεν έχουμε κανένα λαϊκό ή εθνικό όραμα. Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο θα δίναμε ακόμα και τη ζωή μας προκειμένου να το υπερασπιστούμε ή να το επιτύχουμε. Και από τη στιγμή που οι λαοί και τα έθνη, πέφτουν σε αυτή την κατάσταση, μοιραία έρχεται η παρακμή και η ιστορική τους εξαφάνιση. Γιατί για να μείνεις (ως έθνος) ζωντανός μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, πρέπει να είσαι αποφασισμένος να πεθάνεις γι’ αυτό.

Για ποιο όραμα όμως θα πεθαίναμε σήμερα; Υπάρχει κάτι τέτοιο; Τα καπελώσαμε και τα διαψεύσαμε όλα και τίποτα πλέον δεν μας συγκινεί.

προεδρική δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.