Ανάμεσα σε δύο επιλογές

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στο απροχώρητο, σ' έναν δρόμο που κατά τη γνώμη μερικών οικονομολόγων δεν έχει επιστροφή, υπό την έννοια ότι αν δεν λυγίσει η μία εκ των δύο πλευρών, η χώρα θα οδηγηθεί σε περιπέτειες, τις συνέπειες των οποίων δεν μπορούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε αυτήν τη στιγμή.

Είναι βέβαιο πως η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ αιφνιδιάστηκε από την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να μην πληρώσει τη δόση των 300 εκατ. ευρώ, την Παρασκευή, αφού μία ώρα πριν ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας διαβεβαίωνε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα.
Για να φτάσει ο κ. Τσίπρας στην έσχατη λύση της μη πληρωμής, δύο πράγματα πρέπει να συμβαίνουν: Είτε δεν μπόρεσε να μαζέψει τα 300 εκατ., αφού έχουν στεγνώσει όλα τα ταμεία, είτε επιχείρησε έναν εκβιασμό στους δανειστές για να τους αποδείξει, με τον πιο «ανώδυνο» τρόπο, ότι εννοεί όσα τους λέει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Δεν είναι εύκολο να φανταστούμε το περιεχόμενο των συζητήσεων, αλλά αντιλαμβάνομαι πως τον πρωθυπουργό τον απασχολούν διάφορα θέματα.
Πρώτα απ' όλα, αυτό καθ' αυτό το θέμα της οικονομίας. Η φιλοσοφία του είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν των δανειστών ?πώς να μην είναι άλλωστε- και έχει τονίσει πολλές φορές ότι η ιδεολογία του δεν του επιτρέπει αποδοχή της πλειονότητας των όρων των δανειστών.
Ενα δεύτερο θέμα που συζητά με τους δανειστές είναι και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό του κόμματος. Δυσκολίες υπαρκτές και πραγματικές, αλλά και απαγορευτικές για την αποδοχή των όρων. Τα παραπάνω, αλλά και οι υπόλοιπες θέσεις που έχει εκφράσει, του δένουν τα χέρια. Οι δανειστές, από την πλευρά τους, είναι άκαμπτοι και ανυποχώρητοι. Οι δύο πλευρές επέλεξαν την οδό των άκρων, αλλά σε μειονεκτική θέση είναι η Ελλάδα, η οποία είναι χωμένη στα δανεικά.
Ο λαός εξέλεξε τον κ. Τσίπρα επειδή πίστεψε ότι έχει τη λύση στα προβλήματα που ταλανίζουν τους πολίτες τα πέντε τελευταία χρόνια. Οι δανειστές δεν του επιτρέπουν να υλοποιήσει το πρόγραμμά του. Επρεπε να γνωρίζει την κατάσταση στην οποία οδηγήθηκαν ο ίδιος και η χώρα.
Οι επιλογές είναι σχεδόν μηδενικές. Ή αλλάζει ή αποφασίζει τη ρήξη. Η αλλαγή είναι καταστροφή για την πολιτική του καριέρα. Με τη ρήξη μπορεί να πάρει ολόκληρη χώρα στον λαιμό του... Ελπίζω να αποφασίσει το λιγότερο οδυνηρό για τους εξαθλιωμένους πολίτες...

Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.