 |
Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος
|
Διότι δημιούργησε αίσθημα ασφαλείας στους πολίτες στο ευαίσθητο πεδίο
της ακίνητης περιουσίας, φόρων και προστίμων, ηλεκτροδότησης και
κοινωνικής πρόνοιας.
Αυτά δηλαδή που η ανεκδιήγητη μνημονιακή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αποδόμησε, απειλώντας με πλειστηριασμούς την πρώτη (και σε πολλές περιπτώσεις) μοναδική κατοικία των Ελλήνων πολιτών, διακόπτοντας την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε γέροντες και απόρους, και στέλνοντας απειλητικές επιστολές σε όσους δεν πλήρωναν εγκαίρως τον ΕΝΦΙΑ όχι διότι δεν ήθελαν αλλά διότι δεν μπορούσαν.
Αυτό που δεν μπορεί ή δεν θέλει να συνειδητοποιήσει ο Α. Σαμαράς, είναι ότι το εκλογικό σώμα δεν πρόκειται να επιστρέψει σε αυτόν, όποια και αν είναι η έκβαση της διαπραγμάτευσης, ακόμη κι αν πάμε στη δραχμή. Η «στρατηγική της δικαίωσης», που ακολουθεί ο πρώην πρωθυπουργός, είναι άκυρη και υπονομευμένη από τα ολέθρια πεπραγμένα της κυβερνητικής του θητείας. Οι τυχόν δυσαρεστημένοι από την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης δεν θα νοσταλγήσουν ποτέ την πολιτική Σαμαρά.
Εξ άλλου, η «στρατηγική της δικαίωσης» δεν αποτελεί αξιόπιστο τρόπο άσκησης αντιπολίτευσης. Ένα κόμμα που φιλοδοξεί να ανέλθει κάποτε στην εξουσία, κοιτάει μπροστά, όχι πίσω. Και πάντως δεν οργανώνει τον πολιτικό του λόγο στον άξονα της προσωπικής δικαίωσης ενός προσώπου, έστω κι αν αυτό είναι ένας πρώην πρωθυπουργός.
Εξ άλλου, οι «θυμωμένες» κραυγές τύπου δεκαετίας ’80 του εκπροσώπου τύπου της ΝΔ, δεν συγκροτούν αξιόπιστο αντιπολιτευτικό λόγο. Εδώ χρειάζονται επιχειρήματα και όχι συνθήματα. Απαιτείται στατιστικά τεκμηριωμένη κριτική και επιστημονικά σχεδιασμένες αντιπροτάσεις. Είναι αναγκαία η νηφαλιότητα. Όσο πιο μεγάλα είναι τα προβλήματα, τόσο μεγαλύτερη νηφαλιότητα χρειάζεται.
Ο Σαμαράς περιοδεύει ανά την επικράτεια και επαναλαμβάνει μονότονα πόσο δίκιο είχε όταν ήταν πρωθυπουργός, και πόσο βέβαιο είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση «θα ρίξει τη χώρα στα βράχια». Ο κόσμος όμως βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια, και πάντως δεν πείθεται ότι ο Σαμαράς είχε δίκιο. Οι πολίτες συμφωνούν με τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης για το εργασιακό και το ασφαλιστικό καθεστώς, η παραβίαση των οποίων θα οδηγήσει τη χώρα στον Μεσαίωνα. Επίσης ο κόσμος θέλει να ακούσει κάποιο αξιόπιστο πρόγραμμα από την αντιπολίτευση, και όχι καφενειακού τύπου καταγγελίες και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Θέλει διάλογο για το εθνικό πρόβλημα, όχι τριτοκοσμικού χαρακτήρα αντιπαράθεση με αντεγκλήσεις και καταγγελίες. Θέλει ακόμα και συναίνεση στα μείζονα εθνικά ζητήματα.
Μία τέτοια σοβαρή και εθνωφελή αντιπολίτευση είναι φανερό ότι δεν μπορεί να ασκήσει το επιτελείο του Σαμαρά. Απέναντι στα συμπαθή νεανικά πρόσωπα της κυβέρνησης, πρέπει να στοιχηθούν εξίσου νεανικά ή τέλος πάντων άφθαρτα πρόσωπα, για να υπάρξει επιτέλους, εκτός από κυβέρνηση, και αντιπολίτευση.
Αυτά δηλαδή που η ανεκδιήγητη μνημονιακή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αποδόμησε, απειλώντας με πλειστηριασμούς την πρώτη (και σε πολλές περιπτώσεις) μοναδική κατοικία των Ελλήνων πολιτών, διακόπτοντας την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε γέροντες και απόρους, και στέλνοντας απειλητικές επιστολές σε όσους δεν πλήρωναν εγκαίρως τον ΕΝΦΙΑ όχι διότι δεν ήθελαν αλλά διότι δεν μπορούσαν.
Αυτό που δεν μπορεί ή δεν θέλει να συνειδητοποιήσει ο Α. Σαμαράς, είναι ότι το εκλογικό σώμα δεν πρόκειται να επιστρέψει σε αυτόν, όποια και αν είναι η έκβαση της διαπραγμάτευσης, ακόμη κι αν πάμε στη δραχμή. Η «στρατηγική της δικαίωσης», που ακολουθεί ο πρώην πρωθυπουργός, είναι άκυρη και υπονομευμένη από τα ολέθρια πεπραγμένα της κυβερνητικής του θητείας. Οι τυχόν δυσαρεστημένοι από την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης δεν θα νοσταλγήσουν ποτέ την πολιτική Σαμαρά.
Εξ άλλου, η «στρατηγική της δικαίωσης» δεν αποτελεί αξιόπιστο τρόπο άσκησης αντιπολίτευσης. Ένα κόμμα που φιλοδοξεί να ανέλθει κάποτε στην εξουσία, κοιτάει μπροστά, όχι πίσω. Και πάντως δεν οργανώνει τον πολιτικό του λόγο στον άξονα της προσωπικής δικαίωσης ενός προσώπου, έστω κι αν αυτό είναι ένας πρώην πρωθυπουργός.
Εξ άλλου, οι «θυμωμένες» κραυγές τύπου δεκαετίας ’80 του εκπροσώπου τύπου της ΝΔ, δεν συγκροτούν αξιόπιστο αντιπολιτευτικό λόγο. Εδώ χρειάζονται επιχειρήματα και όχι συνθήματα. Απαιτείται στατιστικά τεκμηριωμένη κριτική και επιστημονικά σχεδιασμένες αντιπροτάσεις. Είναι αναγκαία η νηφαλιότητα. Όσο πιο μεγάλα είναι τα προβλήματα, τόσο μεγαλύτερη νηφαλιότητα χρειάζεται.
Ο Σαμαράς περιοδεύει ανά την επικράτεια και επαναλαμβάνει μονότονα πόσο δίκιο είχε όταν ήταν πρωθυπουργός, και πόσο βέβαιο είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση «θα ρίξει τη χώρα στα βράχια». Ο κόσμος όμως βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια, και πάντως δεν πείθεται ότι ο Σαμαράς είχε δίκιο. Οι πολίτες συμφωνούν με τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης για το εργασιακό και το ασφαλιστικό καθεστώς, η παραβίαση των οποίων θα οδηγήσει τη χώρα στον Μεσαίωνα. Επίσης ο κόσμος θέλει να ακούσει κάποιο αξιόπιστο πρόγραμμα από την αντιπολίτευση, και όχι καφενειακού τύπου καταγγελίες και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Θέλει διάλογο για το εθνικό πρόβλημα, όχι τριτοκοσμικού χαρακτήρα αντιπαράθεση με αντεγκλήσεις και καταγγελίες. Θέλει ακόμα και συναίνεση στα μείζονα εθνικά ζητήματα.
Μία τέτοια σοβαρή και εθνωφελή αντιπολίτευση είναι φανερό ότι δεν μπορεί να ασκήσει το επιτελείο του Σαμαρά. Απέναντι στα συμπαθή νεανικά πρόσωπα της κυβέρνησης, πρέπει να στοιχηθούν εξίσου νεανικά ή τέλος πάντων άφθαρτα πρόσωπα, για να υπάρξει επιτέλους, εκτός από κυβέρνηση, και αντιπολίτευση.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια