Η «Αριστερά» του δήθεν

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Περάσαμε πολλές δεκαετίες σε αυτόν τον τόπο με τη Νέα Δημοκρατία να βυσσοδομεί πάνω στην έννοια «Δημοκρατία». Μέχρι που φτάσαμε «Δημοκρατία», ακόμα και αυτή η αστική Δημοκρατία, να νοείται από τη Νέα Δημοκρατία ως εκείνο το σύστημα της επιβολής του «μαύρου», των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου,
της απαγόρευσης συναθροίσεων, της πρόσδεσης του τόπου σε καθεστώς αέναης λιτότητας και της υπαγωγής της Ελλάδας σε καθεστώς Αγγλικού Δικαίου με τη μέθοδο των τροπολογιών της νύχτας (όποτε γινόταν κι αυτό)…
    Τα υπόλοιπα χρόνια της μεταπολίτευσης τα περάσαμε με το ΠΑΣΟΚ, το… «σοσιαλιστικό κίνημα», να βυσσοδομεί, να συκοφαντεί, να λερώνει την έννοια του σοσιαλισμού. Φτάσαμε στο σημείο, μετά από την αρχική φάση του «σοσιαλισμού» των «νέων τζακιών», να προσδένεται η Ελλάδα – στο όνομα του… σοσιαλισμού – στα ΔΝΤ, να καμώνεται το «σοσιαλισμό» η βρωμιά του «όλοι μαζί τα φάγαμε» και να κλίνεται σε όλες τις πτώσεις ο όρος «σοσιαλισμός» από τα χείλη μιας από τις πιο ρυπαρές ομάδες μιζαδόρων που γνώρισε ποτέ ο τόπος.
    Τώρα ήρθε η ώρα της «Αριστεράς». Κατ’ αρχάς δικαίωμα του καθενός η ετερότητα και ο ατομικός αυτοπροσδιορισμός. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Μπορεί παντού στον κόσμο να επιδιώκεται η έννοια της «Αριστεράς» να κοντύνει στα όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Μπορεί να εμφανίζεται σαν «Αριστερός» τη μια ο Ντ’ Αλέμα και ο Μπλερ και την άλλη ο Σρέντερ μέχρι ο… Ομπάμα.  Μπορεί να θέλουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης οι θιασώτες του «τέλους της Ιστορίας» να παρουσιάσουν την «Αριστερά» ως μια… γεωγραφική εκδοχή που βάζει τα ρούχα της αλλιώς για να διαχειριστεί το καθεστώς της γύμνιας και της εκμετάλλευσης.
    Αλλά – και σε αυτόν τον τόπο το γνωρίζουμε πολύ καλά λόγω της τεράστιας πολιτικής και ιστορικής παρακαταθήκης – η Αριστερά δεν είναι γεωγραφία. Είναι πολιτική ουσία. Αριστερά - εκείνη που έχει ανάγκη ο λαός – δεν ήταν ποτέ εκείνη που υπηρέτησε ή διαχειρίστηκε το σύστημα. Ήταν, είναι και θα είναι ο χώρος που έχει προοπτική την απελευθέρωση από το ζυγό της εκμετάλλευσης. Που δεν βαδίζει με πυξίδα το «άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω». Η Αριστερά δεν είναι το ρεσιτάλ της αμφισημίας και της επικοινωνιακής φούσκας, δεν είναι φτιαγμένη για να κάνει – για παράδειγμα - επιτροπές λογιστικού ελέγχου του χρέους την ίδια ώρα που «αριστεροί» υπουργοί ανακοινώνουν ότι η Ελλάδα θα πληρώνει το παράνομο χρέος στο διηνεκές!
    Εν ολίγοις, η Αριστερά, επειδή η ταξική της τοποθέτηση είναι σαφής, ποτέ δεν ήταν «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Η Αριστερά θα είναι πάντα η δύναμη της ρήξης και της ανατροπής του άδικου και όχι των διευθετήσεων μαζί του. Κι αλίμονο αν επιτρέψουν οι Αριστεροί να καταγραφεί στη συνείδηση του λαού ότι η Αριστερά είναι «μία από τα ίδια».
    Για την περίπτωση που τα πράγματα οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι ορισμένοι επικαλούνται την «Αριστερά» για να κάνουν – τελικά – μια από τα ίδια, απαιτείται να παρθούν μέτρα από τώρα. Και το πρώτο και βασικό μέτρο είναι η υπεράσπιση αρχών και θέσεων. Χωρίς εκπτώσεις και χωρίς καμία ανοχή σε «εξυπνακισμούς».  

***    

   Αφορμή για τις παραπάνω παρατηρήσεις – που αν χρειαστεί  θα επανέλθουμε αναλυτικότερα – είναι μια συζήτηση που άνοιξε και συνεχίζεται με αφορμή τις τοποθετήσεις του υπουργού κ.Πανούση.
    Εκ προοιμίου δηλώνουμε ότι δεν ξέρουμε αν υπάρχει «Αριστερά του τίποτα», όπως λέει ο υπουργός κ. Γιάννης Πανούσης, ούτε τι πραγματικά εννοεί με αυτό τον όρο που έτυχε ευμενούς αποδοχής από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Δεν ξέρουμε, επίσης, αν υπάρχει και η «Αριστερά του κατιτίς» εκτός από την «Αριστερά του τίποτα». Αυτά ας τα βρούνε μεταξύ τους οι υπουργοί της κυβέρνησης.
    Είμαστε, όμως, απολύτως βέβαιοι ότι στην ιστορία του εργατικού κινήματος υπήρχε ανέκαθεν και συνεχίζει να υπάρχει η «Αριστερά του δήθεν»…
    Ορισμένα παραδείγματα:
    Πρώτον: Δυο μέρες μετά τα λεχθέντα του κ.Πανούση, ο οποίος χλεύασε τις θεωρίες περί «αριστερής Αστυνομίας», η Αστυνομία της οποίας προΐσταται πολιτικά – αυτή δηλαδή που κατά τον υπουργό της κυβέρνησης της Αριστεράς δεν είναι ούτε «Αριστερή» ούτε «Δεξιά» – εμφανίστηκε στις Σκουριές. Και τι έκανε; Επιτέθηκε με χημικά και δακρυγόνα στους… κατοίκους.
    Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η «Αριστερά του δήθεν», ή άλλως πως «η δήθεν Αριστερά», είναι τόσο «Αριστερά» ώστε με την ίδια ευκολία που πριν τις εκλογές κατηγορούσε (και σωστά) αυτούς που έκαναν πλάτες με ΜΑΤ και εισαγγελείς στους ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες στις Σκουριές, τώρα με την ίδια ευκολία συνεχίζει να κάνει πλάτες στους ίδιους κεφαλαιοκράτες και να επιβάλλει την «τάξη» εναντίον των κατοίκων με την μια και μόνη Αστυνομία που υπάρχει: Την Αστυνομία του συστήματος.
    Ποιο είναι το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα είναι ότι εφόσον η «Αριστερά» δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνική απελευθέρωση, εφόσον υπάρχει απλώς για να προσθέτει μερικούς κόκκους συμπάθειας στο σύστημα του κοινωνικού δαρβινισμού, εφόσον «Αριστερός» είναι κι εκείνος που υπηρετεί σαν αιώνιο και αμετάβλητο το σύστημα των κεφαλαιοκρατών, τότε ναι: Για αυτή την «Αριστερά» - την «δήθεν» - η Αστυνομία δεν έχει ούτε πολιτικό, ούτε ιδεολογικό, ούτε κοινωνικό πρόσημο.
    Για αυτή την «Αριστερά» - την «δήθεν» - που ποζάρει σαν ο καλύτερος διαχειριστής του συστήματος των κεφαλαιοκρατών, το μοναδικό αναγνωρισμένο πρόσημο και της Αστυνομίας, και του Στρατού και της Δικαιοσύνης και κάθε λογής εξουσίας και μηχανισμού εξουσίας σε αυτό το σύστημα είναι… η «ουδετερότητα».
    Αλλά πόσο «ουδέτερη», τάχα, είναι η άσκηση της λεγόμενης νόμιμης βίας από ένα σύστημα που έχει ως υπέρτατο νόμο του την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την εκμετάλλευση; Απλό: Η άσκηση αυτής της λεγόμενης νόμιμης βίας είναι τόσο «ουδέτερη», όσο… «αριστερός» μπορεί να είναι κι εκείνος που επικαλείται την «ουδετερότητά της»…
   Δεύτερον: Ο φίλτατος κ.Πανούσης το «χόντρυνε» λίγο και με τον στερεότυπο λόγο που συνηθίζεται από εκείνους που ό,τι και να κάνουν το παίζουν «αριστεροί» - δικαίωμά τους βέβαια – ζήτησε «ν' αφήσουμε στην μπάντα τα πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης, τα οποία συνήθως εκδίδουν άνθρωποι “χωρίς πρόσωπο”».
    Εμείς λοιπόν – με το πρόσωπό μας – θέλουμε να ρωτήσουμε: Όταν το ίδιο πρόσωπο που τώρα «σκίζει Μνημόνια» συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Τσίπρα, είναι το ίδιο πρόσωπο που ως στέλεχος της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική υπό τον Σαμαρά ψήφιζε και εφάρμοζε Μνημόνια, τίθεται ζήτημα «αριστεροφροσύνης»;…  Και τότε «αριστερός» και τώρα «αριστερός», ο κ.Πανούσης;
    Απαντάμε: Κανένα θέμα «αριστεροφροσύνης» δεν τίθεται για το πρόσωπο του κ.Πανούση. Γιατί το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι πολιτικό. Και αφορά την «δήθεν Αριστερά». Εν συνόλω.

enikos.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.