 |
Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος
|
Ο κόσμος υποχρεωτικά απομακρυσμένος από τους επισήμους, πίσω από κιγκλιδώματα που τον εμπόδιζαν να πλησιάσει τον χώρο της παρέλασης. Πλήθος οργισμένο, που επαναλάμβανε συνθήματα εναντίον των επισήμων.
Και το χειρότερο: οι παρελαύνοντες μαθητές έστρεφαν επιδεικτικά το κεφάλι ή και μούντζωναν (!) τους επισήμους.
Αυτό το σκηνικό, τύπου λατινοαμερικανικού καθεστώτος, ασφαλώς προέκυπτε από την βαθειά διάσταση λαού και ηγεσίας. Και, θα έλεγε κανείς, από την εξαπάτηση του πρώτου από την δεύτερη. Επίσης αυτά τα φαινόμενα οφείλονταν στην βαθειά περιφρόνηση του κόσμου για την πλήρη απουσία εθνικής αξιοπρέπειας που έδειξαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις έναντι των «εταίρων»- δηλαδή των αφεντικών τους.
Ο ενθουσιασμός στην φετινή παρέλαση υπήρξε, αντιθέτως, ένα δείγμα επιδοκιμασίας προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για την μέχρι στιγμής αξιοπρεπή στάση που έχει τηρήσει έναντι της Μέρκελ και του Σόϊμπλε. Ήταν μήνυμα ενθάρρυνσης για επιμονή σε μία πατριωτική γραμμή. Και, επίσης, αποτελούσε επιδοκιμασία για την εθνική ενότητα και ομοψυχία, που διέπει τις σχέσεις δύο ιδεολογικά τόσο διαφορετικών εταίρων, του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, που υπερέβησαν τις διαφορές τους και οργάνωσαν μία πανηγυρική εκδήλωση αντάξια του μηνύματος της εορτής.
Ταυτόχρονα, όμως, η ανταπόκριση του κόσμου δημιουργεί δεσμεύσεις και υποχρεώσεις στην σημερινή εξουσία. Η πρώτη είναι να μην υποχωρήσει στις εξωτερικές πιέσεις και να μην διολισθήσει σε ακύρωση της λαϊκής εντολής για σκληρή διαπραγμάτευση με «κόκκινες γραμμές». Αν η κυβέρνηση υποκύψει και δεχθεί νέο μνημόνιο με σκληρούς όρους, η ενθουσιώδης υποστήριξη του κόσμου θα μετατραπεί σε «φωνή λαού-οργή θεού».
Το δεύτερο μήνυμα της λαϊκής επιδοκιμασίας και ενθουσιώδους συμμετοχής στην παρέλαση, είναι η απαίτηση για εθνική ενότητα. Οι διχαστικές φωνές, ο διαχωρισμός σε «δικούς μας» και «άλλους», η ανάδειξη ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, είναι πολυτέλεια στην παρούσα φάση, που κρίνεται κυριολεκτικά το κοινό μας μέλλον. Μέχρι τώρα η κυβέρνηση τα πήγε εξαιρετικά σε αυτόν τον τομέα. Και έτσι πρέπει να συνεχίσει, απομονώνοντας όποιες διχαστικές φωνές και παραταξιακές λογικές εμφανιστούν.
Η κυβέρνηση οφείλει να ανταποκριθεί στις ελπίδες του ελληνικού λαού. Και αυτές είναι: πρώτον, η επίλυση του οικονομικού προβλήματος με μία διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης, και την τεχνοκρατική προετοιμασία για την επιστροφή στην δραχμή, εάν η διαπραγμάτευση οδηγήσει σε αδιέξοδο. Δεύτερον, την κάθαρση και την πάταξη της διαφθοράς. Τρίτον, την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος. Τέταρτον, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την κατάργηση της γραφειοκρατίας και την απελευθέρωση της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Τότε η λαϊκή στήριξη στην κυβέρνηση, όπως εκδηλώθηκε ενθουσιωδώς στην παρέλαση, θα δικαιωθεί.
Αυτό το σκηνικό, τύπου λατινοαμερικανικού καθεστώτος, ασφαλώς προέκυπτε από την βαθειά διάσταση λαού και ηγεσίας. Και, θα έλεγε κανείς, από την εξαπάτηση του πρώτου από την δεύτερη. Επίσης αυτά τα φαινόμενα οφείλονταν στην βαθειά περιφρόνηση του κόσμου για την πλήρη απουσία εθνικής αξιοπρέπειας που έδειξαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις έναντι των «εταίρων»- δηλαδή των αφεντικών τους.
Ο ενθουσιασμός στην φετινή παρέλαση υπήρξε, αντιθέτως, ένα δείγμα επιδοκιμασίας προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για την μέχρι στιγμής αξιοπρεπή στάση που έχει τηρήσει έναντι της Μέρκελ και του Σόϊμπλε. Ήταν μήνυμα ενθάρρυνσης για επιμονή σε μία πατριωτική γραμμή. Και, επίσης, αποτελούσε επιδοκιμασία για την εθνική ενότητα και ομοψυχία, που διέπει τις σχέσεις δύο ιδεολογικά τόσο διαφορετικών εταίρων, του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, που υπερέβησαν τις διαφορές τους και οργάνωσαν μία πανηγυρική εκδήλωση αντάξια του μηνύματος της εορτής.
Ταυτόχρονα, όμως, η ανταπόκριση του κόσμου δημιουργεί δεσμεύσεις και υποχρεώσεις στην σημερινή εξουσία. Η πρώτη είναι να μην υποχωρήσει στις εξωτερικές πιέσεις και να μην διολισθήσει σε ακύρωση της λαϊκής εντολής για σκληρή διαπραγμάτευση με «κόκκινες γραμμές». Αν η κυβέρνηση υποκύψει και δεχθεί νέο μνημόνιο με σκληρούς όρους, η ενθουσιώδης υποστήριξη του κόσμου θα μετατραπεί σε «φωνή λαού-οργή θεού».
Το δεύτερο μήνυμα της λαϊκής επιδοκιμασίας και ενθουσιώδους συμμετοχής στην παρέλαση, είναι η απαίτηση για εθνική ενότητα. Οι διχαστικές φωνές, ο διαχωρισμός σε «δικούς μας» και «άλλους», η ανάδειξη ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, είναι πολυτέλεια στην παρούσα φάση, που κρίνεται κυριολεκτικά το κοινό μας μέλλον. Μέχρι τώρα η κυβέρνηση τα πήγε εξαιρετικά σε αυτόν τον τομέα. Και έτσι πρέπει να συνεχίσει, απομονώνοντας όποιες διχαστικές φωνές και παραταξιακές λογικές εμφανιστούν.
Η κυβέρνηση οφείλει να ανταποκριθεί στις ελπίδες του ελληνικού λαού. Και αυτές είναι: πρώτον, η επίλυση του οικονομικού προβλήματος με μία διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης, και την τεχνοκρατική προετοιμασία για την επιστροφή στην δραχμή, εάν η διαπραγμάτευση οδηγήσει σε αδιέξοδο. Δεύτερον, την κάθαρση και την πάταξη της διαφθοράς. Τρίτον, την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος. Τέταρτον, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την κατάργηση της γραφειοκρατίας και την απελευθέρωση της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Τότε η λαϊκή στήριξη στην κυβέρνηση, όπως εκδηλώθηκε ενθουσιωδώς στην παρέλαση, θα δικαιωθεί.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια