Η κριτική προσώπων και όχι επιχειρημάτων και έργων δεν είναι καινούργιο, αφού και στην πολιτική τρυπώνει η χημεία.
Ο αστός και διπλωμάτης Γ. Σεφέρης για τους πολιτικούς στο υπουργείο Εξωτερικών λέει ότι είναι «μωροφιλόδοξοι,
βλάκες, άνθρωποι που ήταν κίτρινοι από το φόβο τους όταν πήγαινε να ξεσπάσει η καταιγίδα, κάνουν τον παλικαρά και κορδώνουνται», «ο Σοφούλης... μοιάζει ένας αστός της επαρχίας, με τα νερά του κάμποσο χαμένα» και έχει «φάτσα υπερτροφικού σαμιαμιδιού».
Δεν φείδεται κοσμητικών για τις «ανθρώπινες χαλκομανίες που λέγονται άρχοντές μας», ενώ για τον υπουργό Τύπου Θεολόγο Νικολούδη γράφει ότι είναι Simplicissimus (δηλαδή αφελέστατος).
Η αφέλεια είναι τελικά μεγάλης εμβέλειας. Δεν ξέρω αν έγινε παρεξήγηση κι εξήγηση δεν δόθηκε.
Δεν ξέρω ποιος παρανόησε τα συμφραζόμενα και ποιος χάθηκε στη μετάφραση. Αλλά, μόνο περίσσεια αφελής, nain, που θα ’λεγε και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, δεν αντιλαμβάνεται την αντιπάθειά του προς τον Έλληνα ομόλογό του.
Ο ίδιος επισήμανε ότι δεν είθισται να βγαίνουν προς τα έξω οι συνομιλίες μεταξύ υπουργών, αλλά μετέφερε έναν διάλογο που είχε με τον Γιάνη, εν είδει ανεκδότου, όπως είπε, κι έτσι (ξαν)άρχισαν όλα.
Στην αρχή της ευρωπαϊκής κρίσης, γράφαμε ότι «καινούργιο δεν είναι ότι η Βρετανία συμπεριφέρεται βρετανικά. Το καινούργιο είναι ότι η Γερμανία συμπεριφέρεται σαν τη Βρετανία».
Κάτι ανάλογο συμβαίνει πλέον με τον τσάρο της γερμανικής οικονομίας. Συμπεριφέρεται... ελληνικά. Χρυσόστομος δεν ήταν ποτέ, κατά ομολογία του δεν είναι ιδιαίτερα εύκολος άνθρωπος.
Αλλά από τη στεγνή πολιτική διαχείριση μέχρι την άκομψη επιχείρηση ακύρωσης του λόγου διά της ακύρωσης του προσώπου του αντιπάλου, η απόσταση είναι μεγάλη.
Ο παλιός, ο ισχυρός εμφανίζεται να αντιδικεί προσωπικά με τον νέο, τον άπειρο. Αυτός που ομνύει στην τήρηση των κανόνων τούς καταπατεί. Η επίδειξη του εκνευρισμού και της εμπάθειας απλώς είναι εκτός πλαισίου και λογικής.
naftemporiki.gr
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια