Η ηδονή του ραγιαδισμού

Γράφει η δημοσιογράφος Λέττα Καλαμαρά

Ο λαϊκός ήρωας της Ελλάδας, ο Καραγκιόζης, διακρίνεται διαχρονικά για δύο χαρακτηριστικά του. Την καμπούρα του από τις επικύψεις και την ηδονική αίσθηση ότι κοροϊδεύει εύκολα τους ξένους, τους βάρβαρους, ως έξυπνος και πολιτισμένος. Η κατοικία του δυστυχώς ήταν πάντα μία Παράγκα.



Στις μέρες μας λίγα έχουν αλλάξει. Η Ελλάδα χρωστάει της Μιχαλούς, μέχρι πρόσφατα βρισκόταν "γονατισμένη στα τέσσερα", σύμφωνα με τον συγκυβερνήτη Υπουργό Άμυνας κ.Καμένο, ζει ακόμα στην αυθαίρετη παράγκα της που με νόμους συνεχώς η επίσημη πολιτεία την κατεδαφίζει χωρίς αποτέλεσμα και διαπνέεται διακαώς με εθνικό φρόνημα ότι ποτέ δεν πεθαίνει και ότι ο Θεός έχει βάλει την υπογραφή του για αυτήν κατά παγκόσμια αποκλειστικότητα.

Το περιβόλι της Παναγιάς, η Μονή Βατοπεδίου, ο φάρος της ορθοδοξίας μας, μάλλον αλώθηκε τελικά από τα αργύρια τόσο στην κοσμική της έκφανση, όπως αναμένεται να επιβεβαιώσει και η ανεξάρτητη ευτυχώς ελληνική Δικαιοσύνη, όσο και στην πνευματική της έκφανση, με τις υπογραφές του Αντίχριστου, εις βάρος του Έλληνα φορολογούμενου που παραμένει επίσης ευτυχώς πιστός αιώνια στις παραδόσεις και τις αξίες του λαού μας.

Η αυγή της νέας πολιτικής ζωής μας φέρνει ένα επικίνδυνο εναγκαλισμό των δύο, υπαρκτών και δυνητικών, πρωταγωνιστών, υπενθυμίζοντας την ανάδειξη και επικράτηση του φασισμού και του κομμουνισμού στη Γερμανία του 1933, με τις γνωστές και λησμονημένες πια επιπτώσεις, σε αίμα και χρήμα, στη γερασμένη ευρωπαϊκή ήπειρό μας.

Τα τρένα των Κινέζων και τα πλοία των Ρώσων παιχνιδίζουν ηδονικά στο μυαλό της εξουσίας μας, υπενθυμίζοντας ότι η εξουσία είναι μία ηδονή που κανείς δεν θέλει να αποχωριστεί όπως και την ίδια τη ζωή και μάταια προσπαθεί να κρατήσει για πάντα.

Οι πράσινοι, μπλε και κόκκινοι πολιτικοί ηγέτες αντιπροσωπεύουν ιδανικά και δημοκρατικά τη λαϊκή βούληση μετά το 2009, που ομολογουμένως δεν έχει αλλάξει διόλου, ευελπιστώντας αυτοκτονικά στην ταβέρνα του Μπαϊρακτάρη και τα κοκαλάκια προς γλείψιμο, επιτάσσοντας την εκπληκτική εθνική διακομματική στρατηγική "της μπάλας στην κερκίδα" των ευρωπαϊκών γηπέδων, βροντοφωνάζοντας ενδόμυχα για το δίκαιο του νικητή και το άδικο του διαιτητή.

Η έξυπνη τακτική του Euro 2004 του μηδενικού αποτελέσματος όμως είναι άκρως επικίνδυνη στις μέρες μετά την Lehman Brothers, για την υγεία και την παιδεία του λαού μας, ο οποίος πρέπει να αποφασίσει επιτέλους σε ποιο θεό πιστεύει. Ως γνωστό με τα δύο καρπούζια στη μασχάλη ουδείς προχώρησε πολύ, χωρίς να τα σπάσει υβρίζοντας για την κακή του μοίρα.

Το μνημειώδες 2004 εξάλλου δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε ο Γερμανός προπονητής και κυρίως αν δεν υπήρχε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Δεν μένει παρά να ευχηθούμε καλή επιτυχία και ευημερία για τον ελληνικό λαό, για εμάς, μετά την αυριανή διαπραγμάτευση του Έλληνα πρωθυπουργού κ.Τσίπρα με τα ευρωπαϊκά μεγαθήρια για τη μοίρα μας.

Είναι βέβαιο ότι δεν επιζητεί την καταστροφή της Ελλάδας. Εκτός εάν δεν έχουμε καταλάβει κάτι...

thedayaftergr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.