Η απειλή στρατηγικής στροφής απάντηση στον εκβιασμό

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Την εποχή της μεταπολίτευσης κυριάρχησε στην χώρα μας το δόγμα, «Ανήκωμεν στην Δύση». Εξ’ αίτιας αυτού του δόγματος είχαμε αλλεπάλληλες εθνικές ταπεινώσεις, (αρκεί μόνο να θυμηθούμε τα Ίμια), είδαμε αλλεπάλληλες προδοσίες από την πλευρά των «συμμάχων» μας που ποτέ δεν θέλησαν να υπερασπιστούν τα εθνικά μας δίκαια έναντι της τουρκικής επεκτατικής προκλητικότητας και,
τέλος είδαμε μια προδοτική πολιτική κλίκα που κυβέρνησε την χώρα επί δεκαετίες, στηριζομένη σε αυτούς τους δυτικούς «συμμάχους», να φέρνει την πιο στυγνή κατοχή καταστρέφοντας την ελληνική οικονομία και στέλνοντας χιλιάδες Έλληνες στην απελπισία και στην αυτοκτονία. Και σαν να μην έφτάναν όλα αυτά, οι υποτιθέμενοι ηγέτες αυτής της χώρας, καθημερινά έδίναν… μάχη για να εκχωρηθούν στους Γερμανούς και στο αμερικανοκρατούμενο ΔΝΤ τα ενεργειακά μας κοιτάσματα που μπορεί να αποτελέσουν και το σημαντικότερο πεδίο ανάκαμψης μιας χώρας που οι ίδιοι την οδήγησαν εκ του ασφαλούς στην οικονομική κατάρρευση και την μακροχρόνια χρεοκοπία.

Οι σχέσεις μας με την Ρωσία και στην μετασοβιετική εποχή κυριαρχούνταν πάντα από αυτό το δόγμα του «Ανήκωμεν στην Δύση». Παρά του ότι ιστορικοί, θρησκευτικοί, αλλά και γεωπολιτικοί λόγοι συνδέανε περισσότερο τα εθνικά μας συμφέροντα με την Ρωσία, εμείς, (ή καλύτερα το δοσιλογικό πολιτικό κατεστημένο ), κρατούσαμε μάλλον εχθρική στάση έναντι της ρωσικής πολιτικής. Η Ρωσία ήταν η μόνη χώρα που τόσο έντονα μας συμπαραστάθηκε πάντα στο Κυπριακό, αλλά και στην διένεξη με την Τουρκία, αφού αποτελούσε τον εκ βορρά «μπαμπούλα» για τις προκλητικές κινήσεις της τουρκικής επιθετικότητας, σε αντίθεση με τους δυτικούς «συμμάχους» μας. Αν παρακολουθεί κανείς την τουρκική επικαιρότητα, (όπως ο υποφαινόμενος), θα διαπιστώσει το πόσο ανασχετικό παράγοντα στην προκλητικότητα των Τούρκων έναντι του ελληνισμού, αποτελούσε συχνά η Ρωσία του Πούτιν, (και να μην αναφέρουν κάποιοι καλοθελητές σαν αντίλογο την οικονομική συνεργασία Τουρκίας-Ρωσίας. Αυτή είναι συνεργασία λυκοφιλίας και οφείλεται ακριβώς στην δική μας προδοτική απουσία).

Η ίδια η σημερινή Ρωσία με την περίπτωση της Ουκρανίας, έδειξε πως όχι μόνον δεν υποχωρεί άτακτα, όπως νόμισαν κάποιοι θερμόαιμοι στην Ουάσιγκτον και στο Βερολίνο, αλλά αντίθετα γνωρίζει πως να αντιταχτεί στις δυτικές προκλήσεις. Το θράσος των Αμερικανών και Ευρωγερμανών να θελήσουν να κυκλώσουν της Ρωσία με το τελευταίο εγχείρημα στη Ουκρανία, έδειξε την παντελή τους έλλειψη διορατικότητας, αδυναμία κατανόησης της ρώσικης πραγματικότητας και κυρίως, το πόσο ηλίθια κινούν τα νήματα της παγκόσμιας πολιτικής τους. Αλλά και η γερμανοευρωπαϊκή απληστία φαίνεται πως έχει αρχίσει να κλονίζεται καθώς οδήγησε την Ευρώπη σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Προώθησαν κατοχικά, ακόμα και νεοναζιστικά καθεστώτα θέλοντας να επιβάλουν την οικονομική λεηλασία των λαών για να τους υποτάξουν ολοκληρωτικά καταστρέφοντας έτσι τις οικονομίες τους

Όλα αυτά δείχνουν μια καινούργια και πιο ξεκάθαρη εικόνα για να κατανοήσουμε ότι έγινε και στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος, αποτελούσαν πάντα στρατηγικά «πιόνια» της παρτίδας σκάκι για το τεράστιο θέμα της Ευρασίας. Παράλληλα τα ενεργειακά κοιτάσματα του ελληνισμού ήταν το μεγάλο δέλεαρ για τη Νέα Τάξη να επιβάλει ολοκληρωτικά κατοχικά καθεστώτα σε όλο το ελληνισμό, με παράπλευρο στόχο να εξοντώσουν και το ορθόδοξο θρησκευτικό συναίσθημα. Σε αυτό συνέβαλλε τα μέγιστα η προδοτική κλίκα που κυβέρνησε την χώρα τις τελευταίες δεκαετίες που συμπεριφέρθηκε σαν εντεταλμένα όργανα της ανθελληνικής και αντιορθόδοξης Νέας Τάξης.

Το μεγάλο «παιχνίδι» όμως της Ευρασίας, ή καλύτερα η παρτίδα σκάκι, όπως την χαρακτήρισε ο «πολύς», Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, δεν τέλειωσε και ίσως τώρα αρχίζει πραγματικά. Σε εμάς εναπόκειται αν θέλουμε να «παίξουμε» για να σωθούμε, ή να παραδοθούμε. Το ζητούμενο ήταν πάντα τι ρόλο παίζει η Ελλάδα σε όλες αυτές τις εξελίξεις όπως η κρίση της Ουκρανίας αλλά και της Μέσης Ανατολής και κυρίως πως εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της. Και ενώ οι ισορροπίες είναι πολύ ευαίσθητες και εύθραυστες, επανερχόμαστε στο ερώτημα μας, εμείς τι κάνουμε ; Η πρόσκληση του προέδρου Πούτιν στον Έλληνα πρωθυπουργό να επισκεφτεί την Μόσχα μια σημαδιακή ημέρα με καθαρά αντιγερμανικό χαρακτήρα, έχει πολλές διαστάσεις και πολλούς αποδέκτες.

Οι Αμερικανοί έχουν μάλλον καταλάβει ότι η γερμανική ανεγκέφαλη αδιαλλαξία έναντι της χώρας μας μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές εξελίξεις στην στρατηγική πορεία της Ελλάδας, κάτι που γνωρίζουν ότι τελικά θα το πληρώσουν πολύ ακριβά και στο στρατηγικό αλλά και στο οικονομικό πεδίο. Σκεφτείτε τι πολιτικές συνέπειες θα είχε αν δείχναμε την πολιτική θέληση να διαπραγματευτούμε αμυντικές συμφωνίες με τους Ρώσους, όπως κάνει συχνά αψηφώντας τους πάντες και τα πάντα η άλλη πλευρά του Αιγαίου ;

Μια πραγματικά ανεξάρτητη χώρα ξέρει και πρέπει να διαπραγματεύεται την γεωπολιτική της αξία και κυρίως τις στρατηγικές της επιλογές με μόνο γνώμονα το εθνικό της συμφέρον. Το δόγμα του «Ανήκωμεν» κάπου, στην σύγχορνη διεθνή συγκυρία πρέπει να έχει και το ανάλογο αντίτημο υπέρ της χώρας μας. Αυτό είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα όπλα μας απέναντι στην ευρωπαϊκή αυτοκτονία που μας την προτείνουν για την… «σωτηρία» μας.

Θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητη χώρα, ή ένα κατοχικό κλοτσοσκούφι μιας Ευρωπαϊκής Τερατογέννησης των Μέρκελ-Σόιμπλε ;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.