Μεσσίες δεν υπάρχουν πια

Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου, 
αν. καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ

Στις ευρωεκλογές του 2014 ο Αλέξης Τσίπρας κατόρθωσε να προσωποποιήσει μια «άλλη Ευρώπη». Το κεφάλαιο αυτό το χρησιμοποίησε στις διαπραγματεύσεις, όπως έδειξαν οι φιλελληνικές συγκεντρώσεις σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις.

Δεν φάνηκε, ωστόσο, να του αποφέρει και μεγάλα οφέλη, σίγουρα όχι μεγαλύτερα από ό,τι κάθε νέος πρωθυπουργός θα αποκόμιζε.

Η ευθύνη όμως που φέρει πλέον στους ώμους του είναι τεράστια. Και δεν είναι ευθύνη μόνον απέναντι σε μας, τους Έλληνες: η ευθύνη να τηρήσει τις κάθε λογής υποσχέσεις που προεκλογικά μας έδωσε.

Η συνέχιση του Μνημονίου και η παράταση της δανειακής σύμβασης δεν είναι η χειρότερη αναίρεσή τους.

Ούτε μονάχα η συνεργασία με τη βαθιά συντήρηση των δεξιών ΑΝΕΛ, ούτε ακόμη και το «ξέπλυμα» της μνημονιογόνας καραμανλικής παράταξης.

Ευρύτερη και μεγαλύτερη στον μακρύ ιστορικό χρόνο είναι η ευθύνη απέναντι στους πέραν της Ελλάδας Ευρωπαίους.

Απέναντι σ' αυτούς, σε όσους, που μην καταλαβαίνοντας ελληνικά, ακούγοντας τον «λόγο εξωτερικού» του Έλληνα πρωθυπουργού, από πέρυσι μέχρι και σήμερα, βλέπουν τον Τσίπρα σαν τον ηγέτη που θα δώσει την ώθηση να απαλλαγεί η Ευρώπη απ' τον στενό κορσέ μιας αδιέξοδης λιτότητας.

Δεν είναι οι περισσότεροι, είναι όμως αρκετοί, και είναι αρκετή και η πίστη τους σ' αυτόν και στην Ελλάδα, ελλείψει, προφανώς, πραγματικά εμπνευσμένων Ευρωπαίων πολιτικών, που να έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στο κοινό μας μέλλον και όχι σε ένα εθνικόφρων παρελθόν.

Ίσως όμως αυτό να είναι και το μεγάλο πρόβλημα: η αναζήτηση ενός Μεσσία ικανού να ξαναφέρει στη Γηραιά μας Ήπειρο τον πάλαι ποτέ δικό της πλούτο, υλικό και μεταϋλικό.

Όσο οι ηγέτες και οι ελίτ της θα μιλούν με όρους εθνικούς, θα διαπαργματεύονται με το «εμείς», «εσείς» κι οι «άλλοι», η γήρανση θα επιμένει.

Όπως και η αδυναμία της Ευρώπης να αναγεννηθεί, να ξανανοίξει δρόμους πλατιούς, συλλογικούς, με όρους υλικής και διανοητικής παραγωγής, στη βάση της πράσινης ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα, και για να κερδηθεί θέλει πολλούς, τους θέλει όλους.

Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.