Ελλάδα, η χώρα του του "ράβε ξήλωνε" και του "βλέποντας και κάνοντας"

Πώς κερδίζονται οι αγώνες

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Όταν συμμετείχαμε στην ομάδα μεγάλων αποστάσεων των Ειδικών Δυνάμεων, τις αρχές της δεκαετίας του ’90, με κορυφαίο αγώνα των υπερμαραθώνιο των 100 χλμ, στο Μπιέλ Μπεν της Ελβετίας, ο προπονητής μας, ο παλιός βαλκανιονίκης Γιώργος Ηλιόπουλος, ο «δάσκαλός» μας, έδινε μεγάλη σημασία στην προετοιμασία.

Χωρίς αναβολικά, χωρίς συμπληρώματα τροφής, με μόνα εφόδια την καλή προετοιμασία, την καλή ψυχολογία και την καλή φυσική κατάσταση.

Όταν τον ρωτούσαμε για τη διατροφή που έπρεπε να κάνουμε, μας έλεγε ότι πρέπει να τρώμε ό,τι μαγείρευε η μάνα μας, με εξαίρεση τις τελευταίες δυο εβδομάδες, που έπρεπε να δοθεί βαρύτητα στις αμυλώδεις τροφές, ζυμαρικά κλπ.

Τότε, λοιπόν, οι αθλητές είχαμε προμηθευτεί το βιβλίο «Αθλητιατρική», για να αποκτήσουμε βασικές γνώσεις γύρω από το θέμα. Σ’ εκείνο το βιβλίο υπήρχε αναφορά στον μεγάλο αθλητή ή μάλλον υπεραθλητή, Καρλ Λιούις, ο οποίος έλεγε ότι «Τους αγώνες τους κερδίζω προτού καν τρέξω. Αφού έχω κάνει σωστή προετοιμασία, αφού έχω φροντίσει να είμαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση, την προηγούμενη νύχτα τρέχω τον αγώνα πολλές φορές διανοητικά, μελετώ όλες τις κινήσεις μου από το πρώτο μέχρι το τελευταίο βήμα ξανά και ξανά, μέχρι να είμαι σίγουρος από την προηγούμενη πώς ακριβώς θα τρέξω και πόσο χρόνο θα φέρω. Τον αγώνα τον κερδίζω πάντα προτού μπω καν στο κουλουάρ».

Όταν διάβασα εκείνες τις γραμμές, είχα διαπιστώσει ότι ακολουθούσα κι εγώ ακριβώς την ίδια διαδικασία, σε όλες τις δοκιμασίες και τα αθλήματα, ιδιαίτερα στο Μαραθώνιο και τον Υπερμαραθώνιο. Και εκείνο το δόγμα φρόντισα να το προσαρμόζω και σε άλλες περιπτώσεις, εκτός αθλητισμού.

Αργότερα, όταν άρχισα να παρατηρώ τα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας, διαπίστωσα ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις, όταν αναλάμβαναν τα ηνία της χώρας, δεν είχαν καν πρόγραμμα ούτε σχέδιο ούτε δόγμα για το πώς θα κυβερνήσουν την πατρίδα μας.

Στην καλύτερη περίπτωση σχεδίαζαν στο… πόδι, η στελέχωση των κυβερνήσεων και του κράτους γινόταν την τελευταία στιγμή, με τις λεγόμενες καραμπόλες να προκαλούν χάος και πανικό στη σύνθεση της κυβέρνησης και τα υπουργεία να αλλάζουν ονόματα, να συγχωνεύονται με άλλα, να διαχωρίζονται, άλλα να καταργούνται, να επανιδρύονται μετά από λίγο κ.ο.κ.

Ένα αλαλούμ, ένα αέναο ράβε-ξήλωνε που παρόμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο.

Και όταν τελειώνουν όλα αυτά, αρχίζει το άλλο αλαλούμ. Ο κάθε υπουργός παιδείας καταργεί βασικούς νόμους που επηρεάζουν τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών και των οικογενειών τους, τους οποίους είχε θεσπίσει ο προηγούμενος, ο κάθε υπουργός οικονομικών φέρνει ένα νέο φορολογικό σύστημα, το οποίο καταργεί εκείνο του προκατόχου του, ο κάθε υπουργός άμυνας μειώνει τη θητεία, μέχρι που φθάσαμε στο σημείο οι στρατιώτες να μην προλάβουν να… στρώσουν τα άρβυλά τους και έρχεται η άδεια απολύσεως και πόσα άλλα τραγελαφικά.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φθάσαμε στο σημείο να νοιώθουμε ότι ζούμε στη χώρα του «βλέποντας και κάνοντας», κάτι που έρχεται να επιβεβαιώσει και η νεοσύστατη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Δεν θα μιλήσουμε για τις συνενώσεις και τις μετονομασίες υπουργείων, που ο κάθε κηπουρός ή επαναστάτης του μπάχαλου και των μολότωφ... οραματίζεται μέσα από αλλαγές τίτλων τη δική του επανάσταση, ούτε για τους βαρύγδουπους τίτλους όπως «υπερυπουργείο» κλπ. Θα περιμένουμε να κριθούν από το αποτέλεσμα.

Θα αναφερθούμε, όμως, στο χειρισμό του ανακοινωθέντος με το οποίο η Ε.Ε. καταδίκαζε τη Ρωσία για την ανάμειξή της στην Ουκρανία, και στο οποίο η Ελλάδα εξέφρασε την αντίρρησή της.

Δεν θα υπεισέλθουμε ούτε θα αναλύσουμε την ουσία του θέματος. Απλώς θα προσπαθήσουμε να προσμετρήσουμε τις επιπτώσεις της συγκεκριμένης ενέργειας, την οποία, μάλιστα, είναι αμφίβολο αν θα έχουμε το σθένος να τη στηρίξουμε στις επόμενες φάσεις, γιατί το «έργο» στην Ουκρανία έχει συνέχεια και πολλά επεισόδια…

Επίπτωση πρώτη, η δημιουργία δυσμενούς κλίματος και αρνητικού δυναμικού στην Ε.Ε. με το καλημέρα, ανεξαρτήτως του αν έχουμε δίκιο ή όχι. Στην πολιτική αυτό είναι δευτερεύον. Πρωτεύον είναι η κάθε κίνηση που κάνεις να μπορείς να την υποστηρίξεις και αυτή να εξυπηρετεί τα συμφέροντά σου.

Επίπτωση δεύτερη η ενδεχόμενη σκλήρυνση της στάσης της Ουκρανίας απέναντι στους Έλληνες που κατοικούν εκεί και ανέρχονται στις 250-300 χιλ. λόγω της φιλορωσικής στάσης της Αθήνας. Το έχουμε ξαναγράψει ότι η Ελλάδα πρέπει να κρατά πολιτική ίσων αποστάσεων απέναντι σε Ουκρανία και Ρωσία, αν μη τι άλλο, για να προστατέψει τον Ελληνισμό της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που είναι περίπου ισάριθμος και στην ουσία ο τελευταίος που έχει μείνει εκτός συνόρων του ελλαδικού κράτους, το οποίο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη συρρίκνωση του Ελληνισμού! Όχι άλλα λάθη!!!

Επίπτωση τρίτη, η δημιουργία αρνητικού κλίματος στις σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Οι επιθέσεις εναντίον του Κοτζιά και του Καμένου από συγκεκριμένα κέντρα, είναι οι πρώτες ενδείξεις του τι μπορεί να επακολουθήσει. Αν έχουμε σχέδιο να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις, καλώς, αν όμως όχι, (δεν θέλω ούτε να σκεφθώ τις επιπτώσεις. Ας ρωτήσουν τον Κώστα Καραμανλή).

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εκεί που ούτως ή άλλως είχαμε ανάγκη της στήριξης άλλων μεγάλων δυνάμεων, αφού επιλέγουμε σκληρή στάση με Ε.Ε. και ΗΠΑ, ήλθε και η δήλωση Δρίτσα για τον ΟΛΠ, που δημιούργησε ήδη πρόβλημα στις σχέσεις μας με την Κίνα. Όσο για τις ανακυβιστήσεις που ακολούθησαν, απλά αποτελούν απόδειξη του "βλέποντας και κάνοντας", του "ράβε ξήλωνε" και του "σχεδιάζουμε στο πόδι".

Υπάρχουν φυσικά και οι γεωπολιτικές πτυχές του όλου θέματος, που δεν είναι της παρούσης. 

Εμείς απλά να ευχηθούμε να πρόκειται για αστοχίες των πρώτων ημερών και ότι η κυβέρνηση θα βρει το βηματισμό της. Όμως, τα πρώτα σημάδια είναι αυτά που προαναφέραμε. 

Δηλαδή, ξανά μανά στο "βλέποντας και κάνοντας"  στο"ράβε ξήλωνε" και του "σχεδιάζουμε στο πόδι".

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.