Τρεις μέρες πριν από τις εκλογές

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Την Πέμπτη 22 Ιανουαρίου, τρεις μέρες πριν από τις εκλογές της 25.1 στην Ελλάδα, έρχεται η ώρα της αλήθειας για τον επικεφαλής της ΕΚΤ, Ντράγκι, αλλά και για την Ευρωζώνη. Αγορές, αναλυτές, κοινή γνώμη και πολιτικές ελίτ περιμένουν με αγωνία από τις 26 Ιουλίου του 2012 να δουν ποιο είναι το αντίκρισμα των τριών λέξεων «Whatever it takes» (Θα κάνω ό,τι μπορώ), που από τότε μέχρι σήμερα έχουν αποτρέψει την επανάληψη των επιθέσεων της περιόδου 2010-11.

Οπως πολύ σωστά τονίζουν στο χθεσινό κύριο άρθρο τους οι Financial Times, η παρέμβαση Ντράγκι με την ποσοτική χαλάρωση δεν αρκεί, χρειάζεται αλλαγή πολιτικής. Μια πρόκληση για το Βερολίνο και τους εταίρους του στην Ευρωζώνη. Εξυπακούεται ότι δεν μπορεί να συμβαδίσει η ποσοτική χαλάρωση με προϋποθέσεις που την απονευρώνουν αλλά και με συνέχιση της σημερινής δημοσιονομικής περιοριστικής πολιτικής. Δυστυχώς, προς τις δύο αυτές ανορθολογικές επιλογές προσανατολίζεται το Βερολίνο.
Πρώτον η Μπούντεσμπανκ προσπαθεί να αναγκάσει τον Ντράγκι να περιορίσει το πλαφόν του τυπώματος από το ένα τρισ. ευρώ που θεωρείται ως μίνιμουμ επαρκές στα 500 δισ., δεύτερον να περιορισθεί στα υγιή ομόλογα (δηλαδή στο γερμανικό Μπουντ!) και τρίτον για να μην υπάρξει αμοιβαιοποίηση του κινδύνου οι αγορές να γίνονται από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών.
Ακόμη και αν ο Ντράγκι τολμήσει να προχωρήσει σε ποσοτική χαλάρωση τύπου Fed αγνοώντας τον Βάιντεμαν, το αδιέξοδο θα είναι μπροστά μας: Χωρίς αλλαγή ή παράκαμψη του δημοσιονομικού συμφώνου, στα τέλη Φεβρουαρίου Γαλλία και Ιταλία θα αγωνίζονται με περικοπές να διαμορφώσουν τους αναθεωρημένους προϋπολογισμούς για το 2015 με μέτρα που θα πριμοδοτούν τη Λεπέν, τον Γκρίλο, τον Μπερλουσκόνι και τη Λέγκα του Βορρά!
Πρώτον πρέπει να δούμε αν ο Ντράγκι θα κινηθεί περιοριστικά ή διασταλτικά ως προς τις καταστατικές αρμοδιότητές του, και στη δεύτερη περίπτωση να δούμε αν η παρέμβαση της ΕΚΤ λειτουργεί σαν καταλύτης αναζήτησης νέας γραμμής πλεύσης στην Ευρωζώνη. Τύπωμα χρήματος από τον Ντράγκι, με τους Μέρκελ, Σόιμπλε να λένε σε Ολάντ και Ρέντσι να κάνουν τα μαθήματά τους, ισοδυναμεί με αυτοακύρωση αν όχι αυτοβύθιση της Ευρωζώνης. Φαντασθείτε στις ΗΠΑ του 1933 έναν επικεφαλής της Fed επιλεγμένο από τον Ρούζβελτ με έναν υπουργό Οικονομικών διορισμένο από τον προκάτοχό του στον Λευκό Οίκο, Χούβερ...

Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.